สองสัปดาห์ต่อมา...
ฉันวิ่งออกมาจากเพนท์เฮาส์ด้วยความรีบร้อน บริษัทยักษ์ใหญ่ที่ฉันหาข้อมูลเอาไว้เปิดรับสมัครงานตำแหน่งกราฟิกดีไซน์วันนี้วันสุดท้าย ซึ่งฉันจะต้องไปให้ได้
เพียงแค่ฉันก้าวขาออกนอกประตูลูกน้องของคุณป๋าก็รีบมาขวางทางเอาไว้ นึกไว้อยู่แล้วว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ แต่ช่างเถอะ เพราะฉันเองก็วางแผนเอาไว้อย่างดิบดีเช่นกัน
“คุณน้ำผึ้งจะไปไหนครับ”
“ฉันบอกคุณป๋าแล้วว่าจะออกไปข้างนอก พวกนายขับรถพาฉันออกไปด้วย”
“จริงหรือครับ แต่ตอนที่นายออกไปทำงานนายยังกำชับให้พวกผมดูแลเฝ้ายามและเฝ้าคุณน้ำผึ้งไม่ให้ออกไปซุกซนข้างนอกอยู่เลยนะครับ”
“ฉันบอกคุณป๋าแล้วถ้าไม่เชื่อก็โทรถามคุณป๋าดูสิ แต่ฉันบอกไว้ก่อนนะว่าฉันรีบ ถ้าฉันไปธุระสายฉันจะฟ้องคุณป๋าว่าพวกนายมัวแต่อิดออด เลือกเอาว่าจะรีบไปเตรียมรถหรือจะโทรถามคุณป๋าก่อน”
คนตรงหน้าทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างลังเล พวกเขากำลังลงความเห็นกันว่าจะเอายังไง สุดท้าย
