ผ่านไปเกือบสองสัปดาห์ความสัมพันธ์ของศรัณย์กับน้ำค้างยังคงไม่คืบหน้าไปไหน ถึงชายหนุ่มจะแวะเวียนมาบ้านของเพื่อนสนิทบ่อยขึ้น แต่กลับไม่มีโอกาสได้อยู่กับลูกกวางน้อยที่เสน่หาเลยสักครั้ง ถ้าให้พูดก็ติดปัญหาตรงไอ้คนหวงน้องมันคอยกันท่าเหมือนมีพรายกระซิบคอยเตือนว่าให้ระวังเสือร้ายอย่างเขาไว้ไม่ให้เข้าใกล้น้องสาว ทั้งที่ปกติมันก็ไม่ได้คิดมากอะไร ทำเอาคนถูกกีดกันออกอาการหงุดหงิดงุ่นง่าน ไม่มีสมาธิทำงานเกือบทุกวัน
ยิ่งนานวันก็ยิ่งออกอาการ ร่างกายถวิลหาสัมผัสหวานล้ำที่ได้ตักตวงจากน้ำค้าง ความรู้สึกสุดยอดยามได้สอดใส่เคลื่อนไหวในกายบางยังคงแจ่มชัดในความทรงจำ ทั้งภาพและเสียงครวญครางแว่วหวานยิ่งปลุกเร้าสัญชาตญาณนักล่าให้หิวกระหายขย้ำเหยื่อเต็มรัก เขากอดรัดกลืนกินลูกกวางน้อยอย่างไม่รู้เบื่อ จับฟัดจนตัวน่วมตัวช้ำมีแต่รอยทำรักของเขาเต็มไปหมด
ภาพนั้นช่างงดงามราวกับดอกไม้บานสะพรั่งที่ยิ่งมีเสน่หาน่าหลงใหลเมื่
