ร่างบางได้สติขึ้นมาอีกหนก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงอุ่นที่ปูด้วยขนสัตว์นุ่ม ร่างกายสวมชุดคลุมสีครามตัวใหญ่มีผ้าห่มผืนหนาพันไว้ต่างอาภรณ์ นางชันตัวลุกขึ้นแล้วพบว่าท้องฟ้ามืดมิดมีเพียงแสงจันทร์สาดส่อง ประตูบานหนึ่งที่ไม่เคยเปิดมาก่อนตรงฝั่งซ้ายของหออรุณรุ่งถูกเปิดกว้าง มีลมเย็นโชยแผ่วพัดเข้ามาด้านใน เมื่อมองไปจึงรู้ว่าแท้จริงแล้วตรงนั้นคือระเบียงนั่นเอง
เจ้าของชุดที่นางสวมใส่เวลานี้ยืนอยู่ไม่ไกล เหม่ยหลิงกระชับเสื้อให้แน่นก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ เขากำลังทอดมองภาพตรงหน้า หิมะบริสุทธิ์ร่วงหล่นทั่วสารทิศ สีขาวของมันสะท้อนกับแสงจันทร์บนท้องนภาจนส่องประกายระยิบระยับงดงามแต่ก็เหน็บหนาว
“ไม่หนาวเหรอเพคะ” ทันทีที่ถามรุ่ยอ๋องก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับคนตัวเล็กพร้อมทั้งเอื้อมมือมาประคองใบหน้าหวาน ไม่รู้ว่าเหม่ยหลิงคิดไปเองหรือเปล่า แววตาสีเดียวกับท้องฟ้าเวลานี้ของชายหนุ่มดูจะอ่อนโยนขึ้นนิดหน่อย
“เย็นหมดแล
