ENGINEER 37
| ขอผัวเขาหรือยัง |
เหมือนว่าเขาจะหลับไปแล้วหรือเปล่านะ เพราะรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่มันสม่ำเสมอ ฉันเองก็ไม่กล้าจะแม้แต่ขยับ แต่จะให้นอนโดยทีมีแขนแกร่งพาดกอดรัดอยู่แบบนี้ฉันอึดอัด
ฉันมองนาฬิกาดิจิตอลที่วางอยู่บนโต๊ะโคมไฟข้างๆเตียง เวลาตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่ม พรุ่งนี้ฉันมีเรียนเช้าด้วยป่านนี้ยังนอนไม่หลับเลย แสงไฟในห้องก็มีแค่แสงไฟจากหัวเตียงที่มันสลัวๆ แขนแกร่งก็พาดกอดไม่ปล่อยสักที ไม่คิดจะนอนท่าอื่นบ้างเลยหรือยังไง
แต่จู่ๆก็รู้สึกถึงเตียงนอนมันสั่นๆ ฉันจึงค่อยๆยกแขนแกร่งออกช้าๆแต่เขากลับรู้สึกตัวแล้วพาดแขนวางไว้ที่ตัวฉันเหมือนเดิม
"อื้ม~จะลุกไปไหน" เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
"เตียงมันสั่น แคร์แค่จะลุกดู..." ร่างหนาจึงปล่อยกอดออก ฉันจึงดีดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วหยิบโทรศัพท์ฉันขึ้นมาดูมันก็ไม่ใช่ของฉัน
"โทรศัพท์พี่" เขาชูหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นให้ฉันดู แต่ฉันมองไม่ทันว
