ENGINEER | INTRO |
692 คำ
| INTRO |
@มหาวิทยาชื่อดัง
วันเปิดภาคเรียนการศึกษาของมหาวิทยาลัยชื่อดังอันดับต้นๆของประเทศ ที่ขึ้นชื่อเรื่องค่าเทอมที่แพงที่สุด
"แคร์ รอนานหรือเปล่า" เสียงเรียกของเพื่อนสาวคนสนิทคนเดียวของฉันถามก่อนที่เธอจะนั่งลงข้างๆ
"ไม่เลย เรามาก่อนโดนัทแปปเดียวเอง" แปปเดียวที่ว่าคือแปปเดียวจริงๆ หย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้ม้าหินอ่อนได้แค่ไม่กี่วิเพื่อนสาวคนสนิทก็เรียกชื่อฉัน
เราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย จนกระทั่งเราสองคนสอบติดคณะแพทย์ศาสตร์ที่เดียวกัน มหาวิทยาลัยเดียวกัน โชคดีสุดๆไปเลย ฉันดีใจที่ได้มีเพื่อนเรียนไปด้วยกัน
"น้องครับ น้องคนสวย" ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งคุยกับเพื่อนสาวอยู่ เสียงทุ้มของผู้ชายคนหนึ่งเดินมายืนอยู่ตรงข้างหน้า
"เป็นเฟรชชี่หรอครับ"
ฉันหันไปหาเพื่อนสนิท "เขาถามเราหรอ"
"พี่ถามน้องคนสวยนั้นแหล่ะ" ฉันหันไปหาผู้ชายคนเดิมที่กำลังจะนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินอ่อนตัวตรงข้าม
"เอ่อใช่ค่ะ" ฉันตอบไปแบบเจียมเนื้อเจียมตัวและก็กลัวผู้ชายคนนี้ด้วยเช่นกัน จู่ๆก็เดินมาถามฉันแล้วดูออกด้วยหรอว่าฉันเป็นเฟรชชี่
"คือพี่อยากรู้จักครับ"
"คะ" ฉันเบิกตาโต "ดูสิทำหน้าตกใจยังน่ารัก" ตกใจสิ เป็นใครฉันก็ไม่รู้จัก จู่ๆก็เดินมาถามแล้วยังมาบอกอีกว่าอยากรู้จักฉัน
แรงสะกิดจากเพื่อนสาวคนสนิททำให้ฉันหันไปมอง
"มีอะไร"
"เขาจีบแคร์ชัวร์" โดนัทกระซิบที่ข้างๆหูให้ได้ยินกันสองคน
"เห้ย ไอเดลมันจีบสาวอีกแล้วหว่ะ" เสียงหัวเราะของชายกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาตรงที่ที่ฉันนั่ง มากันสี่ห้าคนพวกเขาใส่เสื้อช็อปน่าจะเรียนวิศวะ แต่มีอยู่คนหนึ่งสูงที่สุดในกลุ่ม โดดเด่นกว่าใครๆ ทั้งรูปร่างและหน้าตา
"ขอโทษด้วยนะครับน้อง..."
ผู้ชายอีกคนเอ่ยถาม คงจะถามชื่อฉัน "แคร์ค่ะ"
"ขอโทษน้องแคร์ด้วยนะครับ ที่ไอเดลเพื่อนพี่มันมาลุ่มล่าม" น้อง?
พวกเขาเป็นรุ่นพี่สินะ
"ไปแดกข้าว" พี่ที่เพิ่งขอโทษฉันไปเมื่อกี้กระชากคอเสื้อพี่คนที่ชื่อเดลให้ลุกขึ้น ใช่พี่เขากระชากเลยแหล่ะ น่ากลัวจัง
"น้องชื่ออะไร เรียนคณะไหน ไอเหี้ยนัทปล่อยสิวะ" แล้วเสียงของกลุ่มพี่ๆก็ค่อยๆหายไป
"มาวันแรกก็โดนรุ่นพี่หนุ่มวิศวะจีบเลยน๊า"
"ไม่ต้องแซวเลย เราไม่ชอบผู้ชายเสื้อช็อปหรอกนะ"
"งั้นชอบคนเสื้อกาวน์งั้นสิ"
"บ้าหรอ" ฉันตอบอย่างเขินอาย ที่โดนัทพูดมามันใช่เลย ฉันชอบผู้ชายที่ใส่เสื้อกาวน์ เพราะเขาดูสุภาพ อ่อนโยน แต่ว่าที่ฉันเลือกเรียนคณะแพทย์ไม่ใช่เพราะตามหาผู้ชายในฝันหรอกนะ ฉันอยากเรียนคณะแพทย์จริงๆ
"แหมไม่ต้องเขินหรอก"
"นี่ ไปเรียนกันเถอะ" ฉันลุกขึ้นแล้วเดินลุกออกจากโต๊ะ ไม่อยากให้เพื่อนสาวแซวอีก
"เขินอะไรนัก เหลือเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาเรียน"
@ตึกคณะแพทย์ (เวลา12.00น.)
"แคร์ ใช่พี่ผู้ชายคนในกลุ่มที่เราเจอเมื่อเช้าหรือเปล่า" โดนัทชี้ให้ฉันดูหลังจากที่เราสองคนหยุดยืนอยู่หน้าตึกคณะ
"ไม่แน่ใจ" เพราะผู้ชายคนนั้นยืนหันข้าง ฉันเลยดูไม่ค่อยออก
"นั่นๆพี่เขากำลังเดินมาทางเรา" ใช่พี่คนในกลุ่มที่เจอกันเมื่อเช้าจริงๆ คนที่ฉันรู้สึกว่าดูโดดเด่นที่สุดในกลุ่ม แต่พี่เขาไม่น่าจะเดินมาหาเราสองคนหรอก น่าจะผ่านมาแถวนี้มากกว่า
"พี่เขามองแคร์ด้วยอ่ะ" โดนัทเขย่าแขนฉัน พี่เขามองฉันจริงๆ และฉันก็มองเขากลับเช่นกัน แต่เขาก็แค่มองแล้วตวัดสายตากลับก่อนจะเดินผ่านเราสองคนไป
- ผู้เขียน
