บทที่ 49
เปลี่ยนไป
ความปวดเมื่อยของร่างกายทำให้คนที่หลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทรารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
สายป่านลืมตาก่อนจะขยับร่างกายบอบช้ำของตัวเองเล็กน้อย พลางกวาดมองหาความอบอุ่นจากคนข้างกายที่เธอกกกอดนอนหนุนเคียงข้างมาตลอดทั้งคืน
แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว...
สายป่านยันตัวขึ้นและเอนพิงกับหัวเตียง มือสองข้างก็จับปมผ้าห่มให้คลุมร่างกายเปลือยเปล่า เพิ่งรู้ตัวก็ตอนนี้ว่าไม่มีเนื้อผ้าสักชิ้นที่ปกปิด พลันทำให้หวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนของเธอและไตรพัฒน์ อยู่ ๆ ใบหน้าหวานก็เห่อร้อนแดงซ่านขึ้นมาพัลวัน
“เล่นซะปวดไปทั้งตัวเลย จะลุกไหวไหมเนี่ย” เสียงเล็กบ่นพึมพำเบา ๆ ขณะที่ความขวยเขินก็สะท้อนจนอยากมุดหน้าและเกลือกกลิ้งไปกับความอ่อนนุ่มของเตียงกว้าง ติดตรงที่ว่าตอนนี้สายโด่งแล้ว
สายป่านพยายามนำพาร่างกายอ่อนล้าไปในห้องน้ำ ใช้เวลาจัดการกับตัวเองไม่นานก็อยู่ในชุดลำลองแขนยาวปกปิดไปถึงต้นคอ เหตุเพราะร่องรอยจา
