ร่างบางที่นั่งกอดเข่าอยู่ที่พื้นและร้องไห้นานนับชั่วโมง บวกกับเพราะยังท้องอ่อนๆทำให้ร่างกายเพลียง่ายจนเธอเผลอหลับไป และก็หลับสนิทจนไม่รู้ว่าตอนนี้ได้มีร่างสูงของใครบางคนเข้ามาในห้องของเธอในช่วงมืดของวันใหม่ ก่อนจะช้อนร่างบางอุ้มในท่าเจ้าสาวออกจากห้องนอนของเธอไปโดยทิ้งกระเป๋าสัมภาระต่างๆไว้ที่พื้นเหมือนเดิม
กรฉัตรขับรถพาหทัยยาที่ยังหลับไม่รู้ตัวไปเรื่อยๆตามทางที่ตอนนี้มีรถเพียงไม่กี่คันวิ่งอยู่ แสงไฟจากหลอดไฟข้างทางที่ไม่ได้สว่างจ้าพร้อมกับแอร์เย็นๆภายในรถยิ่งทำให้ร่างบางของว่าที่คุณแม่หลับสบายมากขึ้น หลับจนไปถึงที่หมายเธอก็ยังไม่รู้สึกตัวตื่น
“มึงคิดดีแล้วใช่ไหม” นิธิเอ่ยถามเพื่อนสนิทขึ้นหลังจากวางหทัยยาลงบนเตียงภายในคลีนิกของเขาเรียบร้อยแล้วนั่นเอง
“มันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” แม้เขาจะตอบอย่างหนักแน่นแบบนั้น แต่ก็ใช่ว่ากรฉัตรจะไม่รู้สึกอะไรเลย
เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกดีกับการตัดสินใจแบบน
