ตอนที่5 ที่ระบาย

988 คำ

ตุบ! “อ๊ะ” ร่างบางของหทัยยาถูกผลักลงเตียงอย่างแรงด้วยฝีมือของกรฉัตรทันทีหลังจากเขาเอ่ยคำนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ร่างสูงตามไปคร่อมทับร่างบางไว้ก่อนจะออกแรงตรึงข้อมือเธอทั้งสองข้างไว้กับเตียงแน่นและจ้องมองร่างบางใต้ร่างด้วยสายตาดุดัน “อะไรที่ฉันไม่อนุญาตก็อย่าคิดจะทำ และอะไรที่ฉันสั่ง เธอก็ต้องทำตามทุกอย่าง!” คำสั่งบ้าอำนาจดังออกมาอย่างเยือกเย็นจากปากของกรฉัตรโดยเขาไม่สนใจว่ามันจะดูเห็นแก่ตัวเลยสักนิด “บ้าอำนาจ! คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งอะไรตัวเล็กทั้งนั้น ต่อไปนี้ตัวเล็กจะทำทุกอย่างและใช้ชีวิตเป็นของตัวเองโดยที่ไม่สนใจคุณอีก!” “ก็ลองดู!” แคว่ก! แคว่ก! “กรี๊ด! อย่านะ!” ร่างบางของหทัยยาพยายามต่อต้านกรฉัตรอย่างไม่ยอม แม้ว่าใจหนึ่งของเธออยากจะยอม แต่เธอก็ยังโกรธเขา ไม่พอใจเขา ทำให้จิตใจของเธอเลือกจะต่อต้านเขาออกมาแบบนี้ “เลิกดิ้นสักที! เพราะเธอเองนั่นแหละที่อยากได้ฉันจนตัวสั่น!” ร่างสูงของกรฉัตรเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดและออกแรงมากขึ้นกว่าเดิม “อยากได้ ก็ไม่ได้แปลว่าจะต้องอยากได้ตลอดไปสักหน่อย!” ร่างบางหทัยยาเถียงออกมาอย่างไม่ยอม และคำพูดของเธอมันก็ทำให้กรฉัตรชะงักนิ่งไปก่อนจะจ้องมองหทัยยาด้วยสายตาดุดันอีกครั้ง “งั้นหรอ” น้ำเสียงรอดไรฟันเอ่ยขึ้นออกมาอีกครั้ง และ... แคว่ก! แคว่ก! เสื้อผ้าของหทัยยาถูกกระชากออกจากตัวอย่างแรงหลังจากมันขาดหวิ่ดบาดผิวของเธอหลายที่ แต่กรฉัตรก็ไม่ได้สนใจความเจ็บปวดใดๆทั้งสิ้น ก่อนจะหันมาสนใจเสื้อผ้าตัวเองและปลดออกอย่างรวดเร็ว “อย่ามาทำแบบนี้กับตัวเล็กนะ!” หทัยยาเอ่ยออกไปอีกครั้งด้วยสีหน้าไม่พอใจ “จะทำไม่ทำ มันก็เป็นความพอใจของฉัน!” สวบบ! “กรี๊ด! เจ็บนะ!” ร่างบางร้องขึ้นหลังจากถูกแยกขาเรียวแล้วอัดกระแทกท่อนเอ็นใหญ่เข้าไปโดยไม่มีความพร้อมใดๆ สวบบ! “โอ๊ย! ตัวเล็กบอกให้หยุดไง!” สองมือพยายามพลักดันอกแกร่งของกรฉัตรออกห่างตัว พร้อมกับร่างบางที่พยายามดิ้นถอยให้หลุดจากท่อนเอ็นใหญ่ของเขา แต่คนอย่างหทัยยาหรอจะรู้ร่างสูงใหญ่อย่างกรฉัตรได้ “อย่าสะดีดสะดิ้งให้มากหทัยยา ฉันรู้ว่าเธอชอบแบบนี้” เสียงเย้ยหยันเอ่ยออกมาก่อนเอวสอบจะทำหน้าที่ของมัน พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ “อ๊ะๆๆ ตัวเล็กไม่ชอบ อื้อ ยิ่งเป็นคุณ ตัวเล็กยิ่งไม่ชอบ!” หมับ! ฝ่ามือใหญ่บีบหน้าเล็กทันทีที่เธอเอ่ยออกมาว่าไม่ชอบเพราะเป็นเขา “พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง!” เสียงรอดไรฟันเอ่ยขึ้น “ก็หมายความว่า พอตัวเล็กได้ลองแล้ว ตัวเล็กถึงรู้ไงคะ ว่าตัวเล็กไม่ได้ต้องการครอบครองคุณอย่างที่คิด” ไม่หรอก เธอก็แค่โกหกเขาเพื่อให้เขารู้สึกว่าเขาไม่ได้สำคัญกับเธอมากก็แค่นั้น ทั้งที่จริงๆแล้วเขานั้นสำคัญกับเธอที่สุดต่างหาก “.....” กรฉัตรไม่ได้พูดอะไร แต่ลมหายใจกลับเข้าออกอย่างหนักหน่วงบอกได้อย่างดีว่าเขากำลังโกรธแค่ไหน และแน่นอนว่าคนที่ทำให้เขาโกรธ ก็ย่อมต้องรับผลของมัน หมับ! ขาเรียวถูกบีบแน่นก่อนจะแยกออกจากกันกว้าง เอวสอบอัดกระแทกเข้าใส่ร่องรักอย่างแรงทันที ปึก ปึก ปึก ปึก ปึก ปึก “อึก อ๊ะๆๆ จะ...เจ็บ” เธอทั้งเจ็บและรู้สึกจุกไปหมด เขารุนแรงมากเกินไปแล้ว “.....” กรฉัตรไม่พูดอะไรและยังคงอัดกระแทกร่างกายใส่หทัยยาไม่หยุด ทั้งโกรธและโมโหกับความปากดีปากเก่งของเธอ ปึก ปึก ปึก ปึก ปึก ปึก “ตัวเล็กเกลียดคุณ ตัวเล็กไม่รักคุณแล้ว!” “ถ้าไม่อยากเจ็บมากกว่านี้ก็หุบปาก!” เสียงเข้มตะคอกขึ้นอย่างดุดันทันที แต่การยั่วโมโหคนก็เป็นความโรคจิตชนิดหนึ่งของหทัยยาหมือนกัน “ตัวเล็กไม่หุบ! ตัวเล็กจะพูด ตัวเล็กเกลียด!...อื้อ!” ปากเล็กถูกกระแทกจูบอย่างแรง แต่มันกลับไม่ใช่การจูบที่ปกติทั่วไป เพราะตอนนี้กรฉัตรเอาแต่ขบเม้มและไล่กัดริมฝีปากบางไม่หยุด จ๊วบ! กึก! กึก! “อื้อ!” เธอเจ็บและระบมไปทั้งปากแล้ว แต่กรฉัตรกลับไม่ยอมปล่อย แม้ตอนนี้จะได้กลิ่นคาวเลือดออกมา แต่กรฉัตรก็ยังใจร้ายทำกับเธออย่างรุนแรงไม่หยุด ร่างสูงอัดกระแทกตัวเองเข้าออกจากร่องรักอย่างแรงไม่หยุด ปากหยักยังคงขบกัดปากบางไปด้วยเพื่อลงโทษเธอ จนกระทั่งทั้งในที่สุดกรฉัตรก็ปลดปล่อยออกมา บ็อก ร่างสูงถอนตัวเองออกจากร่องรักก่อนจะหยิบเสื้อผ้ามาใส่พร้อมกับสติที่กลับมาอีกครั้งจนไม่ลืมโทษตัวเองในใจว่าเขาทำอะไรลงไป เขาไม่น่าทำแบบนี้อีกเลย แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วก็ช่วยไม่ได้ ในเมื่อยังไงเขากับเธอมันก็เลยเถิดมาไกลจนถึงขั้นนี้แล้ว มันก็คงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ งั้นก็ได้ ในเมื่อเปลี่ยนแปลงไม่ได้ เขาก็จะทำให้เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอทำมันส่งผลต่อตัวเองยังไง “ในเมื่ออยากทำตัวเหลวแหลกนัก ต่อไปฉันจะไม่เห็นเธอเป็นน้องฉันอีก...” “และต่อไปนี้ เธอก็อยู่ในฐานะที่ระบายของฉันซะ”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more