“เป็นยังไงคะ เจอน้องหรือเปล่า” ริชาเอ่ยถามกรฉัตรขึ้นหลังจากกรฉัตรกลับมาถึงบ้านในเวลาเกือบเช้าของวัน ทั้งที่เธอไม่ได้เป็นห่วงหทัยยาเลยสักนิด แต่ก็ต้องถามออกมาเพื่อความใจกว้าง
“ไม่เจอ” กรฉัตรตอบกลับด้วยความเหนื่อย เหนื่อยจากงานแต่งทั้งวันแล้วยังต้องเหนื่อยกับการตามหาหทัยยาทั้งคืนอีก
แต่ที่เขาแปลกใจก็คือเมืองหลวงก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรสำหรับคนของเขาเลย ไม่คิดว่าหทัยยาจะหนีไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้แบบนี้ เขาสงสัยจริงๆว่าเธอหายไปไหน หายไปกับใครกันแน่
“เดี๋ยวก็เจอนะคะ ริชาว่าน้องไปไหนได้ไม่ไกลหรอก” ริชาเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วงทั้งที่ในใจนั้นดีใจแทบแย่ที่หาหทัยยาไม่เจอ แล้วก็ขอให้หาไม่เจอตลอดไปเลยยิ่งดี
“อืม ริชานอนเถอะ เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อน” พูดจบกรฉัตรก็ลุกเข้าห้องน้ำไปโดยไม่สนใจภรรยาหมาดๆของตัวเองเลยสักนิด
“ขอให้เจอแกอีกทีแบบเป็นศพไปเลยยิ่งดี!” ริชาเอ่ยขึ้นกับตัวเองด้วยความหงุดหงิดทั้งที่คืนนี้
