ความมั่นอกมั่นใจของกรฉัตรในวันนั้นกลับไม่เป็นอย่างที่เขาคิด เพราะตอนนี้ผ่านมาแล้วเป็นอาทิตย์หลังจากวันนั้น แต่หทัยยาก็ยังคงเซื่องซึมไม่เปลี่ยน วันไหนเธอมีเรียนเธอก็ออกไปโดยรถแท็กซี่จนกรฉัตรต้องให้คนขับรถไปส่ง พอเลิกเรียนเธอก็ไม่โทรให้ที่บ้านไปรับและเลือกจะนั่งแท็กซี่กลับเอง พอกลับมาถึงก็ตรงขึ้นห้องและหมกตัวอยู่ในห้องโดยไม่พูดหรือทักทายกับใครแม้แต่คนเดียว แม้แต่บางวันกลับมาเจอริชา แต่เธอก็ยังเมินเฉยไปเหมือนมองไม่เห็นใครในบ้าน
แต่ยังดีที่ทุกวันนี้เธอยังกินอะไรบ้าง แม้จะไม่ได้กินมากแม้จะกินไปแค่สองสามคำได้จากที่แม่บ้านบอกว่าทุกอย่างเหลือเท่าเดิม แต่มีร่องรอยการกิน ซึ่งมันก็ยังทำให้กรฉัตรสบายใจได้บ้างที่อย่างน้อยก็มีน้ำมีข้าวตกถึงท้องของเธอ
“นี่ก็หลายวันแล้วนะคะ แต่ทำไมตัวเล็กยังเงียบเหมือนเดิมคะ ปกติเวลาเจอหน้าริชาแกจะต้องหาเรื่องริชาแล้ว แต่นี่แม้แต่ริชาพูดด้วยแกยังทำเหมือนไม่ได้ยินริชาเล
