ช่วยเหลือ
1591 คำ
“รายงานมาผู้กองว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
เสียงเรียบ ๆ นิ่ง ๆ จากผู้บังคับบัญชา ไม่สามารถทำให้ผู้กองเพลิงเสียอาการหรือหวั่นวิตกได้ ผู้กองหนุ่มทำเพียงยืนนิ่ง ๆ มองตรงไปข้างหน้าสบสายตากับนายแล้วเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้คนตรงหน้าฟัง
“เพราะแบบนี้คุณถึงปล่อยให้คนร้ายหนีไป”
“ครับ ผมรู้ว่าเป็นเรื่องไม่สมควร แต่ผมไม่สามารถพาเพื่อนร่วมอาชีพที่ไว้ใจในการตัดสินใจของผมไปตายได้ หากผมยังดึงดันที่จะเดินไปข้างหน้าต่อแน่นอนว่าตอนนี้คงไม่ได้มีเพียงคนเจ็บ แต่คงจะมีใครในหน่วยผมตายไปแล้วก็ได้”
“...”
“ผมไม่ได้บอกว่าผมหรือเพื่อนร่วมอาชีพกลัวตาย แต่การเดินไปข้างหน้าโดยที่ไม่แน่ใจว่าจะเจอกับดักอีกหรือเปล่านั่นมันเสี่ยงจนเกินไป ผมจึงได้ตัดสินใจถอนกำลังทันทีที่เราตามเข้าไปแล้วเจอกับห่ากระสุนที่ยิงสวนกลับมาครับ”
“...”
“แม้วันนี้ผมจะพลาดไม่สามารถจับกุมคนพวกนั้นเอาไว้ได้ แต่ครั้งหน้าผมย่อมไม่พลาดแน่นอน ผมจะวางแผนการจับกุมและทลายแก๊ง
ค้ามนุษย์ข้ามชาติ พวกอาชญากรกลุ่มนี้ให้ได้” ผู้กองเพลิงบอกด้วยน้ำเสียงมั่นคง ทำให้คนที่นั่งเก้าอี้บุนวมชั้นดีพยักหน้าอย่างพอใจ
ความจริงชายวัยกลางคนคนนี้พอใจตั้งแต่ผู้กองหนุ่มตรงหน้าตัดสินใจถอนกำลังแล้ว เพราะถ้าหากเป็นเขาลงพื้นที่เขาก็จะสั่งการเหมือนผู้กองหนุ่มตรงหน้าเช่นกัน
“เอาละผมเข้าใจแล้ว เอาเป็นว่าผมจะไม่สั่งทำโทษคุณ เพราะจากเหตุการณ์และความน่าจะเป็นทั้งหมดสิ่งที่คุณทำและตัดสินใจก็สามารถนับได้ว่าดี และสามารถทำความเข้าใจได้ เพียงแต่ว่า...”
“...”
“แต่ว่าอะไรงั้นเหรอครับผู้การ”
ใช่แล้ว คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้บุนวมในห้องนี้แท้จริงคือผู้การ ผู้บังคับบัญชาของผู้กองหนุ่มนั่นเอง ท่านมีชื่อว่า ผู้การณรงค์ หรือ
พลตำรวจตรีณรงค์ เดชอนันต์ ผู้ว่าการตงฉินที่ผู้กองหนุ่มให้ความเคารพนับถือ
“แต่ว่านับจากนี้คุณต้องระวังตัวเองให้ดี เพราะชีวิตคุณคงไม่ปลอดภัยนัก”
“ท่านพูดเหมือนรู้ว่าใครคือคนบงการ”
“ผมยังไม่สามารถพูดมันออกมาตอนนี้ได้เพราะยังไม่มีหลักฐาน เอาเป็นว่าคุณระวังตัวไว้ก็พอเข้าใจไหมผู้กองเพลิง”
“เข้าใจครับ”
“ดี! เพราะผมยังไม่อยากเสียตำรวจน้ำดีอย่างคุณไป” ผู้การณรงค์ว่าก่อนจะฉีกยิ้มให้คนตรงหน้า
ในขณะที่ผู้กองหนุ่มกำลังจะขอตัวออกจากห้องของผู้บังคับบัญชา สายตาก็ปะทะกับรูปภาพที่ถูกอัดกรอบไว้อย่างดี ทันใดนั้นสายตาของเขาพลันอ่อนโยนลงโดยไม่รู้ตัว
ผู้การณรงค์หรี่ตามองผู้กองเพลิงชายหนุ่มรุ่นลูกของตนก่อนจะมองตามสายตาของผู้กองหนุ่มไป แล้วก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มด้วยความพึงพอใจ
“นั่นลูกสาวผมเอง”
“เอ่อ... ครับ” ผู้กองเพลิงละสายตาจากรูปภาพ แล้วหันมามองหน้าผู้การก่อนจะก้มหัวเป็นอันว่าเขารับรู้แล้ว
“เอาละ ถ้าไม่มีอะไรแล้วคุณกลับไปได้แล้ว ว่าแต่จะอยู่ในเมืองหรือจะกลับต่างอำเภอล่ะ”
“กลับต่างอำเภอดีกว่าครับ ผมไม่ชอบความวุ่นวายผู้การก็รู้ ที่สำคัญการอยู่ที่อำเภอรอบนอกตัวจังหวัดจะทำให้ผมสืบความและทำงานง่ายขึ้น ยังไงรบกวนผู้การปิดข่าวให้หน่อยนะครับ”
ผู้การณรงค์พยักหน้ารับคำ จากนั้นผู้กองหนุ่มก็เดินออกจากห้องไป โดยมีสายตาและรอยยิ้มพึงพอใจของผู้การณรงค์ตามหลังมา
เอี๊ยดดด!
ในขณะที่ผู้กองหนุ่มขับรถออกจากตัวจังหวัดมุ่งหน้าสู่เส้นทางที่ตรงไปยังอำเภอที่ห่างไกลความเจริญ และเรียบง่ายที่สุดของจังหวัดนี้ ก็ต้องเหยียบเบรกรถกะทันหันเพราะอยู่ดี ๆ ก็มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้วิ่งตัดหน้ารถของเขา!
“นี่คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมถึงได้มาตัดหน้ารถคนอื่นแบบนี้ รู้หรือเปล่าว่ามันอันตราย” แม้จะไม่พอใจแต่ด้วยความเป็นตำรวจผู้มีใจห่วงความปลอดภัยของประชาชนยิ่งชีพอย่างผู้กองเพลิง ก็จำเป็นต้องตัดความไม่พอใจนั้นทิ้งไปและเอ่ยปากถามด้วยความเป็นห่วงแทน
“ฮือ... คุณจะมารู้อะไร ฉันอยากตาย!” เสียงของหญิงสาวปริศนาที่มีผมปิดบังใบหน้าตอบกลับพร้อมทั้งเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น
“มาคุยกันดี ๆ หยุดร้อง ไม่อย่างนั้นจะแจ้งความนะ”
“ฮือ... โฮ... เอาสิ แจ้งเลย! ฉันมันไม่เหลืออะไรแล้วนี่ ชีวิตไร้ค่า บ้านก็ไม่มีให้กลับ ได้ยินไหมว่าฉันอยากตาย อยากตาย อยากตาย
อยากตาย!” หญิงสาวปริศนาไม่สนใจคำขู่ของเขา เธอยังร้องไห้และพร่ำบอกว่าอยากตายไม่หยุด
“นี่! เอาละผมขอโทษ หยุดร้องก่อนแล้วมาคุยกันดี ๆ ผมเป็นตำรวจสัญญาว่าถ้าช่วยได้จะช่วยอย่างเต็มที่” ผู้กองเพลิงบอกด้วยความจำใจ เพราะดูท่าคนตรงหน้าของเขาจะไม่ยอมออกห่างจากหน้ารถเขาไปง่าย ๆ เขาจึงได้ตัดสินใจพูดออกไปแบบนี้
“สัญญานะ”
“อืม” หลังจากที่ผู้กองหนุ่มรับคำ หญิงสาวปริศนาก็หยุดร้อง ก่อนจะเงยหน้าพร้อมกับฉีกยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างสดใส ราวกับว่าก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ร้องไห้เสียใจเลยสักนิด
เมื่อผู้กองเพลิงได้เห็นหน้าผู้หญิงตรงหน้าชัด ๆ เขาก็ชะงักไป ก่อนจะปรับสีหน้าให้เรียบเฉยตามปกติ
“เอาละ คุณเป็นใครมาจากไหน ผมจะได้ไปส่งถูก รู้หรือเปล่า
ทำแบบนี้ที่บ้านอาจตามหาได้นะเด็กน้อย”
“หนูนิดไม่ใช่เด็กนะ!” หญิงสาวส่วนกลับทันทีที่ผู้ชายตรงหน้าเรียกเธอว่าเด็กน้อย เธอจะเป็นเด็กได้ยังไงกัน เธออายุ 22 ปีแล้วนะ เหอะ
หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นมองชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ
ผู้กองเพลิงหลุดยิ้ม ก่อนจะถามคำถามต่อไป “งั้นเหรอ ไม่ใช่เด็กงั้นเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ อย่ามาพูดว่าหนูนิดเด็กนะ หนูนิดไม่ใช่เด็กหนูนิดโตแล้ว!” หญิงสาวกอดอกเชิดหน้าตอบ กิริยาท่าทางเหมือนเด็กแบบนั้นของเธอทำเอาผู้กองหนุ่มอย่างเพลิงหลุดหัวเราะร่า แล้วก็ต้องหยุดลงเมื่อมีสายตาแทบจะกลืนกินเขามองมา
"เอาละ ๆ ไม่เด็กก็ไม่เด็ก เอาเป็นว่าจะตอบได้หรือยังว่าเป็นใครมาจากไหน ผมจะได้ไปส่งได้ถูก” ได้ฟังคำถามจากชายหนุ่ม หญิงสาวที่แทนตัวเองว่าหนูนิดก็หน้าบูดบึ้งก่อนจะตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จให้ตำรวจหนุ่มตรงหน้าฟัง
“ฮึก! หนูนิดค่ะ ชื่อ ณิชญารีย์ ออกจากบ้านเพื่อมาหางานทำ แต่ว่าไปสมัครมาหลายที่แล้วกลับไม่มีที่ไหนรับ จะโทรบอกที่บ้านก็ไม่กล้าเพราะที่บ้านมีฐานะยากจน”
“ยากจน?”
“ใช่ค่ะ บ้านหนูนิดยากจนมาก หนูนิดจึงออกจากบ้านเพื่อจะมาหางานทำ หวังว่าเมื่อได้รับเงินค่าจ้างแล้ว จะส่งเงินส่วนนั้นไปให้พ่อกับแม่ที่ทำไร่ทำนารออยู่ที่บ้าน”
“อืม... ทำไร่ทำนาด้วย” ผู้กองหนุ่มถามยิ้ม ๆ
“ใช่ค่ะ คุณ เอ่อ...”
“ผมชื่อเพลิง”
“พี่เพลิงรับหนูนิดทำงานได้ไหมคะ”
“หืม” ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อหญิงสาวตรงหน้าเรียกเขาว่าพี่
“ก็ดูแล้วพี่แก่กว่าหนูนิดนี่ ก็ต้องเรียกพี่สิ หรือจะให้หนูนิดเรียกลุงกัน” จบคำพูดของหนูนิด ผู้กองเพลิงรู้สึกว่าขมับทั้งสองข้างบีบรัดอย่างรุนแรง ใบหน้าเขียวคล้ำเพราะคำว่าแก่จากปากของหญิงสาว
“เอ่อ... ขอโทษค่ะ แต่พี่เพลิงรับหนูนิดทำงานเถอะนะคะ ไม่งั้นหนูนิดไม่มีที่ไปแน่”
“แล้วทำไมไม่กลับบ้าน”
“ไม่ได้! เอ่อ... คือหนูนิดหมายถึงถ้าหนูนิดกลับ ที่บ้านจะเอาเงินไหนใช้ แล้วพ่อกับแม่ก็ต้องทุกข์ใจ หนูนิดไม่ต้องการแบบนั้น”
“...”
“พี่เพลิงรับหนูนิดทำงานเถอะนะคะ หนูนิดสัญญาว่าจะไม่วุ่นวายเด็ดขาด ทั้งยังจะทำงานให้สุดความสามารถเลย” ผู้กองเพลิงมองคนตรงหน้า ที่ตอนนี้กระโดดเกาะแขนเขาไว้แน่น มองเขาด้วยสายตาอ้อนวอนเหมือนแมวอ้อนเจ้าของ ใจที่เคยแกร่งก็รู้สึกอ่อนยวบลงไปทันตา
“นะคะ นะค้า... นะคะพี่เพลิง รับหนูนิดทำงานเถอะนะคะ” หนูนิดพูดกับชายหนุ่มพร้อมทั้งลงทุนออดอ้อนผู้ชายตรงหน้าสุดฤทธิ์
“เอาละ ๆ จะรับไปก่อนก็ได้ แต่ถ้าอยากกลับเมื่อไหร่ให้บอกทันทีเข้าใจไหม จะได้ไปส่ง”
“จริงนะคะ”
“อืม”
“เย่! ขอบคุณพี่เพลิงมาก ๆ ค่ะ” พูดจบหนูนิดก็เดินหิ้วกระเป๋าขึ้นรถของผู้กองหนุ่มทันที
ผู้กองเพลิงมองตามร่างเล็กของหญิงสาวก่อนจะส่ายหน้ายิ้ม ๆ แล้วจึงตามเธอขึ้นรถก่อนจะขับรถออกไป
- ผู้เขียน
