อาการนั้นทวีคูณขึ้นเมื่อผ้าขนหนูเคลื่อนต่ำลงมายังหน้าท้องซึ่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของผู้ชาย บาดแผลและรอยช้ำมากมายมีส่วนทำให้ฉันต้องเบามือลงอีกหน่อย พยายามไม่มองไรขนอ่อน ๆ เหนือขอบกางเกง แต่ไม่รู้ทำไม... “อย่ามือสั่นสิฟาริดา”
“ใครมือสั่น” ฉันเถียง “พูดมากเดี๋ยวฉันมือลั่นขึ้นมา คราวนี้นายคงได้ตายจริง ๆ แน่”
“ไม่พูดแล้ว ยอมแล้วครับ” หลังจากนั้นไอ้ดินก็ไม่พูดอะไรอีกเลย และทั้ง ๆ ที่ฉันไม่ได้มองหน้ามัน แต่กลับรู้สึกได้ถึงสายตาคู่นั้น...ตลอดเวลา
จ้องทำไมนักหนา
เกร็งเป็นเหมือนกัน...ไม่เข้าใจหรือไง
พอครบกำหนดวันหมอก็อนุญาตให้ไอ้ดินกลับบ้านได้ แต่ด้วยความที่วันนี้มีเรียน ฉันจึงให้มันช่วยเหลือตัวเองไปก่อน เดี๋ยวยังไงหลังเลิกเรียนก็ต้องเอาเล็กเชอร์ไปให้ที่ห้องอยู่แล้ว
สำนึกบ้างไหมก็ไม่รู้ เป็นศัตรูกับคนอื่นไปทั่ว มีเรื่องต่อยตีเดือนหนึ่งไม่ต่ำกว่าห้าครั้ง เดี๋ยวต้องทำแผลให้ เดี๋ยวต้องดูแล ทำตั
