“ใครกันมาสะอื้นอยู่ที่นี่” ธราดลพูดขึ้นทำลายความเงียบงัน
“จิกขอตัวดีกว่า จะต้องรีบเดินทางไปให้ถึงสถานทูตให้เร็วที่สุด” มุจิรทร์เปลี่ยนเรื่องพูดไม่ให้ค่าเสียงสะอื้นนั้น
ธราดลถอนหายใจ
“หวังว่าจะ หนีให้พ้นจากเรื่องราววุ่นวายที่นี่เพียงรู้ว่าจิกปลอดภัยฉันก็ดีใจแล้ว”
“ใช่ค่ะ เราไม่เห็นไม่ได้ยินเสียก็ไม่มีใครหรืออะไรทำร้ายเราได้” ธราดลยิ้ม
“ให้ไปส่งที่ท่าน้ำไหม”
มุจรินทร์ยิ้มบางๆ
“ไม่มีอะไรน่าห่วงค่ะฝากลาป้าผิวกับหอมให้ด้วยค่ะ”
“ไม่ไปลาพวกเขาด้วยตัวเองดอกหรือ”
“ไม่ค่ะ กลัวจะกลั้นน้ำตาไม่ไหว ไว้คุณหญิงท่านหายโกรธดิฉันรับรองว่าจะกลับมาเยี่ยมป้าผิวกับหอมแน่” ธราดลถอนหายใจ
“ไปเถอะฉันเองก็จะกลับไปดูคุณหญิงแม่สักหน่อย”
มุจรินทร์ประนมมือไหว้แล้วเดินจากไป
ธราดลเองก็หันหลังจะกลับไปยังเรือนหลังใหญ่
“หยุดอยู่ตรงนั้นไม่ต้องไปแล้วตาดล”
คุณพระธนายงมาขวางไว้ ก่อนที่ธราดลจะก้าวขึ้นบนบ้านไปยังที่ค
