หยิบสายสร้อยทองที่มีจี้อัญมณีสีเหลือง ห้อยลงตรงหน้ามุจรินทร์ แล้วคว้ามือมุจรินทร์หย่อนสร้อยลงไปในมือ
“รับไว้ถือว่าฉันขอโทษ”
“ค่ะคุณหญิง”
“แกยังโกรธฉันอยู่แน่ๆ เลย เอาแบบนี้ฉันพาแกเลือกซื้อผ้ามาตัดเสื้อสักสองตัวที่พาหุรัด”
“คุณแม่ไม่ให้จิกไป คุณแม่ท่านให้จิกไปอ่านหนังสือให้คุณแม่ฟังตอนบ่ายนี้”
คุณหลวงธิตินันท์ ก้าวเข้ามาในห้องสีหน้าและน้ำเสียงเรียบเฉย
“คุณพี่ก็ไม่เอาใจคุณแม่หน่อยเล่า แล้วคุณแม่ชอบขนมของน้องไหมคะ” ธิตินันท์ยิ้มน้อยๆ
“ชอบซี้ แต่ก็ไม่ยอมใจอ่อน”
“เฮ้อแก จิกหนอจิก เอาอย่างนี้คราวหลังแกก็อย่าเข้าใกล้คุณดล ออกให้ห่างเสีย ไว้ฉันเลือกผ้ามาให้แกดีกว่า”
“ขอบคุณค่ะคุณหญิงเล็ก”
พูดได้เพียงเท่านี้จริงๆ ตอนนี้สมองของมุจรินทร์สับสนงุนงงไปเสียหมด ทั้งงานราษฎร์งานหลวงประเดประดังกันเข้ามา
“รีบมาแต่งหน้าให้ฉันคุณหลวงมารอแล้ว”
มุจรินทร์หยิบหวีขึ้นมาก้มหน้าไม่กล้ามองไปที่คันฉ่องตรงหน
