“แล้วมีใครพาไปหาหมอหรือยังจ๊ะ” รตีเอ่ยถาม เป็นห่วงอาการของณภัทรอยู่มาก สีหน้าเป็นกังวลอย่างเด่นชัด
“ยังค่ะ คุณภัทรเพ้อใหญ่เลยค่ะ ข้าวปลาไม่ยอมทาน ไข้ก็ขึ้นสูง พี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ คุณหนูรันช่วยไปดูหน่อยนะคะ ถือว่าช่วยพี่หน่อยเถอะค่ะ”สาวใช้บ้านของณภัทรเอ่ยขอร้องด้วยท่าทีวิตกหนัก
“งั้นไปเถอะรีบไปกัน เดี๋ยวพี่ภัทรจะอาการแย่กว่านี้อีก” รตีรีบสาวเท้าเดินไปยังบ้านเรือนไทยที่ชายหนุ่มพักอยู่ พอเข้าไปถึงก็เจอเขานอนเพ้ออะไรสารพัด เอามือไปอังหน้าผากก็ร้อนจี๋เหมือนไฟลน
“อุ๊ย! ตัวร้อนจี๋เลย” เด็กสาวรีบดึงมือกลับ แต่ชายหนุ่มรวบมือเข้าไปกอดไว้แนบใบหน้าหล่อนั้นอย่างคนละเมอเพราะพิษไข้
“พี่ภัทรเป็นอย่างไรบ้างคะ น้องรันเป็นห่วง” รตีหน้าเสีย มองหน้าชายหนุ่มอย่างเป็นห่วง หญิงสาวสับสนว่าต้องทำยังไงดี นึกถึงวิชาสุขศึกษาที่เคยเรียนมา คนเป็นไข้ก็ต้องเช็ดตัวเพื่อให้ไข้ลดลง หญิงสาวยิ้มก่อนหันไปสั่งคนรับใช้ท
