Mafia Part
.
“คุณหนู...” ชายชราอายุเกือบหกสิบปีวิ่งเยาะ ๆ เข้ามาหาทันทีที่เห็นผม ใบหน้าที่เหี่ยวโรยตามวัยมองผมด้วยความคิดถึงอย่างปิดไม่มิด
“อย่าวิ่งแบบนั้นอีกนะลุงแย้ม หกล้มขึ้นมาจะเป็นเรื่องใหญ่”
“ลืมตัวไปหน่อยครับ ลุงไม่ได้เจอคุณหนูนาน คิดถึงเหลือเกิน”
“แค่เดือนเดียวเองครับ”
“แค่ไม่กี่วันลุงก็คิดถึงแล้ว”
ผมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางดีอกดีใจที่แสนจริงใจนั้น ลุงแย้มเป็นคนสวนที่อยู่ดูแลบ้านหลังนี้มาตั้งแต่ผมยังไม่เกิด พอผมเกิดแกก็เป็นคนที่คอยเลี้ยงดูไปรับไปส่ง กล่อมนอน สอนการบ้านทั้ง ๆ ที่แกก็ไม่ได้มีความรู้มาก ชีวิตเด็กคนอื่น ๆ อาจจะมีแม่นม แต่ผมกลับต่างออกไป ลุงแย้มเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ข้างผมตลอดเวลา ไม่ว่าจะเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว หรือตอนนี้...
“ไม่ต้องทนคิดถึงแล้วแหละแย้ม เพราะมาเฟียจะกลับมาอยู่ที่นี่ถาวร” เสียงทรงอำนาจของบ้านดังขึ้น ผมหันกลับไปมองก็เห็นหญิงชราที่มีใบหน้าอ่อนกว่าวัย
