“เหตุใดเจ้าต้องการพบจูเต๋ออี้”
เซียวเหรินเอ่ยถามหลังจากที่นางพูดเสียงเบาด้วยท่าทีเกรงอกเกรงใจ ชายหนุ่มเดินนำหน้านางกลับมาที่เรือนของตน หยิบตำราแพทย์มาพลิกอ่านไม่สนใจท่าทีกระวนกระวายใจของหลันหลัน
“ข้าอยากออกไปข้างนอก ถ้าพี่เต๋ออี้ออกไปได้ ข้าก็ออกไปได้ด้วย” นางตอบพลางยืนบิดมือไปมา
“เจ้าจะออกไปที่ใด” เขาเอื้อมมือไปทำท่าจะรินน้ำชา แต่หญิงสาวกุลีกุจอรีบเข้ามารินน้ำชาให้เขาเสียเอง
“ข้า...ข้ามีที่ที่ต้องไป” นางโกหกไม่เก่ง ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี จึงได้แต่ตอบไปอย่างคลุมเครือเช่นนี้
“จูเต๋ออี้ไม่อยู่ ข้าให้เขาออกไปทำธุระ ยังไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อใด หรือวันไหน” ถ้อยคำของเขายิ่งทำให้หญิงสาวกังวลใจ “ธุระของเจ้าสำคัญมากหรือ?”
หลันหลันพยักหน้าขึ้นลงแทนคำตอบ
“เช่นนั้นข้าจะออกไปกับเจ้าเอง”
คราวแรกนางพยักหน้า พอทบทวนประโยคเดิมในใจรอบหนึ่งก็รีบส่ายหน้าไปมา
“ท่านไปไม่ได้”
“เหตุใด
