บทที่ ๑๘ พลัดพราก
น้ำตาไหลอาบหน้าอีกครั้งเมื่อกลับมาพบความผิดหวังห้องในคอนโดมิเนียมที่ปิดเอาไว้หลังย้ายออกไปได้ไม่นานไม่มีคนที่หล่อนหวังว่าจะกลับมา ทั้งที่ก่อนขึ้นมาที่ห้องพักก็สอบถามเจ้าหน้าที่และยามรักษาการแล้วว่าไม่มีใครมาที่ห้องหรือแม้แต่มาหาอีกเลยนอกจากมารตีเมื่อหลายวันก่อนกับหญิงสาวอีกคนเมื่อกลางดึกคืนวาน
ไม่ต้องมีใครบอกก็รู้ว่าหญิงสาวคนนั้นคือผิง
“นังผิงมันกล้าบุกมาถึงนี่หรือ ถ้าเจอแม่จะตบให้คว่ำ หนอยอยู่ๆ จะมาทวงคนคืนได้ยังไง มันเป็นฝ่ายทิ้งผัวทิ้งลูกไปเอง แล้วจะมาร่ำร้องขอคืนได้ยังไง อีหน้าด้าน สันดานหมา ต่ำตม” ลูกเต๋าก่นด่าเหมือนผิงยืนตรงหน้า ทั้งที่ห้องในคอนโดเวลานี้มีเพียงตนกับเจ้าของห้องที่นั่งอยู่บนพื้นร้องไห้สะอื้นเบาๆ
เข็มหอมร้องไห้ตั้งแต่เขาไปหาที่บ้านจนพากันมาที่คอนโดหวังใจว่าไฟรัสจะพาลูกกลับมาอยู่ที่นี่ เพราะเดาไม่ออกว่าไฟรัสจะพาลูกไปอยู่ที่ไหน อาการความจำเสื่อมของเข
