กลับมาก็เหมือนไม่มา(๒)
1255 คำ
ลูกชู้ใช่ไหมผิง!
คำถามของไฟรัสทำให้เข็มหอมโกรธแต่ไม่มากนักเพราะเขาหึงเจ้าของชื่อไม่ใช่หล่อน แต่อดสะท้อนใจไม่ได้ในเมื่อเขาบอกว่าเลิกกันแล้วแต่ทำไมในความทรงจำยังมีแต่เพื่อนทรยศของหล่อน ยังหึงยังหวงมากมายจนขาดสติ หรือช่วงเวลาที่เขากลับไปเรียนต่อนั้นสองคนคืนดีกันแล้ว
คืนดีกันก็ดี จะได้เอาลูกของหล่อนไปจากชีวิตฉันเสียที อีผิง
เมื่อหล่อนไม่ตอบเพราะกำลังจัดให้ลูกนอนในเตียงเด็กหลังจากหลับคาทรวงอกอีกครั้ง เขาก็เข้ามากระชากแขน ลากไปห่างเตียง แม้จะสูญเสียความทรงจำแต่เขารู้การควรไม่ควรหากพูดคุยใกล้ๆ เด็กทารกก็จะตื่นขึ้นมาจึงลากออกไปอยู่อีกฟากของเตียง
“ลูกใครผิง” เขายังถาม แล้วมองหน้าอกหล่อนอย่างตั้งใจ
เข็มหอมจึงเบี่ยงตัวหนีเพื่อจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แต่นายแขกกลับดึงมือไม่ยอมให้กลัดกระดุมง่ายๆ ซ้ำยังจงใจจับหน้าอกหล่อนอีก
“กินบ้างได้ไหม” เขาถามหน้าตาเฉยจนหล่อนหันมาขึงตาใส่ ตีมือแล้วรีบจัดเสื้อผ้า ก่อนเดินห่างแต่เขาไม่ยอม
“ทำไมชอบเดินหนีนะ แล้วจะคุยกันรู้เรื่องไหม ผิง” ไม่พูดเปล่ายังกอดหล่อนแล้วคลำหน้าอกอีก
ไอ้แขกลามก เมื่อก่อนไม่ได้ลามกแบบนี้นะ
หล่อนปัดมือเขาอีกครั้งแต่ไม่เป็นผล จึงได้แต่สอดมือมากันไว้ไม่ให้เขาลูบคลำอีก แล้วถามเสียงเย็น
“จะคุยอะไร”
“บอกผมสิ ว่าทำไมต้องมีคนอื่น ทำไมมีลูกกับมัน ทำไมไม่รอผมละผมเป็นผัวคุณนะ”
“ใช่ นายคือผัวฉัน แต่ฉันไม่ใช่ผิง” หล่อนบอก กระชากแขนเขาออกแล้วหันมาผลักออกห่างเพื่อเดินหนี แต่ไม่ทันได้ก้าวขาเขาก็ตามมาคว้าเอวไปกอดอีกครั้งครานี้ก็แน่นกว่าเดิม พร้อมซบหน้าลงมาพูดเสียงอู้อี้
“พี่ผิง อย่าทำกับผมแบบนี้ ผมรักพี่มากนะ อย่าทิ้งผมไปอีก ขอร้อง ผมขอร้อง”
รอยชื้นที่ซึมถึงผิวเนื้อทำให้เข็มหอมพูดไม่ออก ตื้อไปหมด แต่เป็นการอดสูเห็นใจตนเองมากกว่า เขากำลังร้องขอ อ้อนวอนทั้งน้ำตา แสดงว่าเขารักเพื่อนทรยศของหล่อนมาก ในความทรงจำของเขาจึงมีแต่ผู้หญิงชื่อผิงหรือช่วงเวลาที่ผ่านมาเขากลับไปง้อและกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งจริงๆ
แล้วที่เขาประสบอุบัติเหตุผิงรู้ไหม ทำไมไม่บอกให้ครอบครัวเขารู้ ทำไมปล่อยให้พ่อต้องออกตามหาลูกเองจนเจอ
แล้วทำไมตอนนี้ไม่ดูหน้ากูให้ชัดๆ ว่ากูไม่ใช่
เข็มหอมกำมือแน่น หักห้ามใจไม่ให้ทุบนายแขกให้สมกับความเจ็บแค้นที่เพิ่มมาในใจหล่อนครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ทำไม่ได้
หล่อนยกหมัดขึ้นจะทุบแต่ชะงักกับเสียงเคาะประตู
เข็มหอมผลักเขาออกห่างและเขาก็ยินยอมโดยดีแต่ยังสบตาเว้าวอน แล้วเดินตามหล่อนมาติดๆ เมื่อหล่อนเดินไปเปิดประตู
พ่อเขาเป็นคนเคาะและชายชู้ยืนอุ้มเด็กอยู่ใกล้ๆ ไฟรัสแทบจะพุ่งไปชกอีกครั้งแต่เข็มหอมจับแขนเอาไว้เช่นเดียวกับฟารุสที่กางแขนกัน พร้อมบอกเป็นภาษาอารบิก
“เด็กหลับแล้ว คุณหมอจะเอาเข้ามานอน” ท่านจงใจพูดให้ไฟรัสรู้จักวิวัฒน์
เข็มหอมหน้าเหรอเพราะไม่เข้าใจที่พ่อสามีพูด จึงหันไปมองไฟรัส ซึ่งเขาก็แปลให้หล่อนฟังทันทีแถมพ่วงคำถามมาด้วย
“นายคนนี้จะเอาเด็กมานอน มันเป็นหมอหรือ”
“ใช่ หมอวิวัฒน์ หมอสูติที่ทำคลอดข้าวตอก” หล่อนบอกเขาไม่หวังให้เขาเข้าใจทันทีแค่พูดความจริงเท่านั้น แล้วหันไปพูดกับวิวัฒน์
“ส่งมาค่ะ” พร้อมยื่นมือไปรับ ไม่อยากให้เขาเข้ามาในห้องเพราะแค่นี้คนอคติแถมความจำเสื่อมก็ออกท่าทางหึงหวงแล้ว
ถ้าหึงฉันจะดีแค่ไหนนะ
“ส่งมานี่” ไฟรัสรีบไปแย่งเด็กมาอุ้มแล้วเดินกลับเข้าไปหยุดหน้าเตียงเด็กที่วางข้างเตียงนอนใหญ่ ความรู้สึกเขาคิดว่าเตียงนี้น่าจะเหมาะสำหรับเด็กอายุเท่าที่ตนอุ้มมากกว่า หาใช่เตียงเด็กแบเบาะนั่น
เข็มหอมที่เดินตามเห็นอาการลังเลของไฟรัสก็รู้ว่าเขาคงจำได้ว่าซื้อเตียงมาให้ข้าวสวยด้วยตนเองแต่เขาไม่รู้หรอกว่าลูกสาวตัวเองไม่ยอมนอน ชอบปีนมานอนบนเตียงใหญ่กับหล่อน เข็มหอมรีบดึงผ้าปูที่นอนออก แล้วบอก
“วางตรงนี้”
“แล้วผมนอนตรงไหนละถ้าเด็กนอนตรงนี้” เขาถามหล่อนแต่ยังวางเด็กน้อยลงอย่างเบามือ ทว่าเข็มหอมอึดอัดที่จะตอบคำถามจึงหันไปยิ้มเจื่อนๆ ให้ฟารุส แม้รู้ว่าท่านไม่เข้าใจบทสนทนาภาษาไทย
“ขอบคุณนะคะหมอ” หล่อนหันไปพูดกับวิวัฒน์
“ผมกลับนะครับ” หมอหนุ่มตัดใจลาแล้วค้อมศีรษะให้ฟารุสเอ่ยลาเป็นภาษาอังกฤษ ฟารุสเดินไปส่งที่ประตูเช่นเดียวกับเข็มหอม
เมื่อห่มผ้าให้เด็กแล้วไฟรัสจึงรีบตามไป โอบกอดแสดงความเป็นเจ้าของเข็มหอมแล้วเอ่ยตามหลัง
“อย่ามายุ่งกับผิงอีก เมียผมลูกผม ผมหวง”
เมื่อประตูปิดลงเข็มหอมก็ผลักเขาออกอย่างเคือง
“กู เอ่อ ฉันไม่ใช่ผิง”
“อีกแล้วนะ ทำไมยังไม่หายโกรธผมอีกพี่ผิง” เขาตามเข้ามากอดแต่หญิงสาวยันเอาไว้เต็มแรง
“ไม่ได้โกรธนะ แต่ฉันไม่ใช่ผิง ฉันชื่อเข็มหอม เข็มหอม” หล่อนอยากตะโกนให้ดังเข้าหูทะลุทะลวงไปในสมองเพื่อเขาจะได้ตาสว่างจำได้เสียที แต่ทำไม่ได้เพราะเกรงใจคนนอก ทั้งพ่อเขาและเพื่อนข้างห้องหากเสียงละเล็ดลอดออกไป
“พ่อครับนี่ผิงใช่ไหม” คนไม่ยอมเชื่อหันไปหาพวก
“ใช่” ฟารุสตอบเป็นภาษาอังกฤษเพื่อเข็มหอมจะได้เข้าใจ เขาเห็นหล่อนทำตาโตแล้วส่ายหน้า ชายสูงวัยจึงส่ายหน้าเหมือนห้ามหล่อนตอบโต้ แล้วพยักหน้าช้าๆ หวังให้หล่อนยอมรับไปก่อน แล้วถามหาที่หลับที่นอน
“คืนนี้ขอค้างที่นี่นะ”
“ค่ะ หนูเตรียมห้องไว้ให้แล้ว” หล่อนผายมือไปทางห้องนอนแขกที่น้ำเพชรเคยใช้เก็บของใช้ส่วนตัว เมื่อครบเวลาจ้างก็ทำความสะอาดเปลี่ยนชุดเครื่องนอนไว้ใหม่แล้ว นั่นเพราะรู้ข่าวล่วงหน้าว่าไฟรัสจะกลับมา
“พ่อนอนที่นี่ ผมจะนอนห้องผิง” เขาบอก
“ไม่ได้ ไม่มีเตียงว่าง”
“หือ” เขาทำเสียงเข้ม มองตาข้น
“ไว้พ่อกลับค่อยว่ากันอีกที คืนนี้นอนกับพ่อก่อน” ฟารุสบอก เว้าวอนทางสายตา
ไฟรัสหันไปมองเข็มหอมเหมือนจะบอกว่าฝากไว้ก่อนก็ได้ ก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในห้อง
“ยอมเป็นผิงไปก่อนนะ บางทีชื่อนี้อาจทำให้ไฟรัสจำอะไรได้เร็วขึ้น อดทนหน่อยนะ ลูกสะใภ้ของพ่อ” ฟารุสพูดช้าๆ ก่อนเดินตามไฟรัสเข้าไปในห้อง
เฮ้อ! ชีวิต ให้ยอมรับว่าเป็นนังเพื่อนทรยศนี่นะ กูเครียด
- ผู้เขียน
