เสียงสงัดยามรัตติกาลปกคลุมทั่วแผ่นฟ้า ผู้เป็นนายและบ่าวในจวนเข้าต่างกลับเรือนตนเพื่อพักผ่อนส่วนถงอวี้นางไม่ได้กลับไปที่เรือนแต่ให้บุตรชายนอนเรือนเดียวกับซุ่ยกวน ส่วนตัวเองรั้งอยู่ที่เรือนของ
หม่าหย่งเต๋อ นางตรวจบัญชีอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปที่เตียง
“ตอนท่านฟื้นขึ้นมาก็เห็นแก่ข้าที่ดูแลท่านบ้างล่ะ อย่าใช้ความรักบังตาจนไม่เห็นคุณค่าของคนอื่น” ความเย็นชาทำให้คนฟังกลับรู้สึกเจ็บปวด ถงอวี้เห็นนิ้วมือของเขากระดิกได้จึงรู้สึกประหลาดใจแกมดีใจ
“รีบตื่นขึ้นมาล่ะ มีอีกหลายเรื่องที่ท่านต้องรับผิดชอบ” น้ำเสียงเจือความขุ่นมัวเอ่ยจบถงอวี้จับร่างของหม่าหย่งเต๋อตะแคงข้าง ทำให้ตัวเขาเองรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย
“นอนตะแคงบ้างแล้วกัน ไม่อย่างนั้นจะเกิดแผลกดทับเอา ข้าต้องเขียนบันทึกความดี เผื่อเมื่อไหร่ท่านตื่นขึ้นมาข้าจะได้มีหลักฐานนี้ยืนยันว่าคนที่ดูแลท่านคือข้าไม่ใช่คนรักที่เก่งแต่ปรนนิบัติท่านบนเตียง ว่
