งานเลี้ยงต้อนรับองค์หญิงจัสมินแห่งบาฮาเนียเริ่มขึ้นราวสิบแปดนาฬิกา ซาคีลมัวแต่ยุ่งกับงานราชการจนไม่มีเวลามาทักทายจัสมินเลย จนกระทั่งร่างเพรียวบางในชุดประจำชาติบาฮาเนียปรากฏขึ้นท่ามกลางเสียงฮือฮาของเหล่าเชื้อพระวงศ์และข้าราชการชั้นสูง ดวงตาสีควันบุหรี่เข้มขึ้นเมื่อต้องยอมรับความจริงว่าจัสมินช่างสง่างามและสวยสดจนเป็นที่ปรารถนาของใครต่อใคร เธอช่างกล้าดึงเอาความงามที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในออกมาเปิดเผยภายใต้เสื้อผ้าที่มิดชิดแต่แสนเย้ายวนด้วยท่วงท่าการเดินที่เป็นจังหวะ
“หวังว่าท่านจะประทับใจในการต้อนรับครั้งนี้” ซาคีลเอ่ยเมื่อยื่นมือออกไปรับจัสมินเพื่อนำเดินมานั่งในจุดที่จัดไว้ให้ แม้จะเป็นเพียงการสัมผัสกันตามมารยาทแต่กระนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงกระแสแห่งความอบอุ่นที่เธอส่งผ่านมาให้จนเขาเผลอบีบมือเธอแน่นขึ้น
“แน่นอนว่าเราต้องประทับใจในไมตรีที่ท่านมีให้กับเรา” จัสมินตอบด้วยรอยยิ้มแต่เป็นรอยยิ้มที่ถูกปั้
