“คุณเชื่อทุกคำพูดของฉันแค่เพราะฉันเมา แต่คุณกลับไม่แม้แต่จะฟังฉันในเวลาที่ฉันมีสติครบถ้วนเหรอคะ คุณเห็นฉันเป็นคนแบบไหนกัน?”
“นับเงิน...”
“ฉันก็มีศักดิ์ศรีมีความเป็นคนเหมือนกันนะคุณ ฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบที่เกิดจากความเมาหรอก คุณเก็บมันไว้เถอะ ฉันผ่านเรื่องบัดซบนั่นมาจนใช้ชีวิตปกติได้แล้ว คุณไม่ต้องมารู้สึกผิดหรือสงสารฉัน...ฉันไม่ต้องการ”
คำพูดของนับเงินทำให้ผมนิ่งเงียบไป ผมรู้สึกจุกอยู่ข้างใน มันก็จริงอย่างที่เธอว่า วันนั้นเราตื่นมาด้วยสภาพดูไม่จืดทั้งคู่แต่ผมกลับไม่ฟังคำพูดของเธอ ผมเอาแต่เชื่อในความคิดของตัวเองจนเผลอดูถูกเธอไปตั้งเยอะ
“นอนก่อนไหม” ผมมองตามนับเงินที่ลุกขึ้นยืนแล้วก็ถามบ้าอะไรออกไปก็ไม่รู้ เหมือนคนที่อยากพูดแต่ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรทำให้นับเงินใช้หางตามองผมด้วยความไม่พอใจ
“เสื้อผ้าฉันล่ะ” เธอถามผมด้วยเสียงเย็นชา สรุปคือไม่นอนต่อสินะ ไอ้ห่าคริชมึงก็ควายไปถามแบบนั้นใค
