ปัถย์กระชับข้อมือของน้ำว้า แต่สายตาของเจ๊แหม่มที่มองมาทำให้เขาชะงัก ดวงตาเฉี่ยวจากเครื่องสำอางแต่งแต้ม กวาดมองเรือนร่างของน้ำว้าตั้งแต่หัวจดปลายเท้า นั่นคือสายตาของแม่ค้าที่ประเมินสินค้าราคาดีชิ้นหนึ่ง แต่น้ำว้าไม่ใช่สินค้าของใคร!
“คุณแหม่ม อย่ามองหลานผมแบบนี้นะ”
ดวงตากราดเกรี้ยวมองตรงและน้ำเสียงกดต่ำอย่างไม่รู้ตัวส่งออกไปถึงเจ้าของร้านที่อีกนัยหนึ่งก็ไม่ต่างจากแม่เล้า แค่มีชั้นเชิงธุรกิจเท่านั้น เขาจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมามองน้ำว้าแบบนี้
“อ้าว! หลานของคุณปัถย์เหรอคะ แหม่มคิดว่าเมียคุณปัถย์ซะอีกค่ะ ยังคิดว่าคุณปัถย์ตาถึงจัง หุ่นเนื้อนมไข่แบบนี้ คุณปัถย์คงต้องโด้ปเยอะหน่อย”
คำพูดของเจ๊แหม่มทำให้ปัถย์ต้องสะกดอารมณ์ลง ท่องไว้ในใจว่าเขามีฐานะเป็น ‘น้าชาย’ ไม่ใช่ ‘สามี’
“หลานจริงๆ ครับ”
“ขอโทษที่แหม่มเข้าใ
