ฮึ่ม!!! สุรเสียงคำรามลั่นอยู่ในพระศอ
“ข้ามีสิทธิ์ที่จะพักที่นี่! จำเอาไว้! เด็กๆ !!!” รับสั่งพร้อมพระดำเนินตรงไปโต๊ะน้ำชา
องค์ชายอิ๋งหยางทรุดพระวรกายลงนั่งบนตั่งที่ประทับ พลางรินน้ำชาใส่ถ้วยพร้อมเอนพระวรกายพิงที่วางแขนซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆ ยกชาขึ้นจิบอย่างสบายพระอารมณ์ ท่ามกลางสายพระเนตรของสองอนุชาทอดพระเนตรพระเชษฐาชนิดที่ว่าอยากจะฉีกออกมาเป็นชิ้นๆ เลยทีเดียว
เพียงครู่รองแม่ทัพซึ่งคอยถวายงานอย่างใกล้ชิด รีบรุดเข้ามาภายในพระตำหนักทันทีที่ได้ยินพระสุรเสียง
“กระหม่อมมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” รองแม่ทัพรีบรายงานตัวทันใด
องค์ชายอิ๋งหยางปรายสายพระเนตรไปยังพระอนุชาทั้งสองก่อนจะแสยะยิ้มเหยียดอย่างสะพระทัยเมื่อเห็นสีพระพักตร์ที่ทรงสัมผัสได้เป็นอย่างดีว่า หากทรงล้มแล้วละก็ดาบนับหมื่นเล่มต้องแทงพระองค์ไม่ยั้งเป็นแน่ ด้วยสายพระเนตรของพระอนุชาช่างฟ้องชัดเจนเสียนี่กระไร
“นำสัมภาระของข้ามาที่ตำหนักไท่จินให้หมด
