ตอนที่ 18 มันเป็นใคร
"รับไปสิ"
แฝดพี่บอกกับหญิงสาวที่นั่งกอดเข่าบนโซฟาตัวหรู พร้อมกับส่งถุงใบขนาดย่อมไปให้ แชมเปญรับมาด้วยแววตาที่ยังคงมีความหวาดกลัวและวิตกให้ได้เห็นอยู่ ไม่มีคำพูดใดออกจากปากเธอเช่นเคยนับตั้งแต่เกิดเรื่อง
ลมหายใจหนักๆ ของเทรย์ดังออกมาเมื่อสาวเจ้าเพียงแค่รับไปจริงๆ แล้วก็เอามันวางไว้ที่ตักจ้องมองมันอย่างเหม่อลอยดั่งคนคิดไม่ตก
"เปิดดูสิ"
เธอทำตามอย่างว่าง่ายราวหุ่นยนต์ ทว่าดวงตาเหม่อลอยเมื่อครู่กับสั่นระริกเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน เทรย์เข้าใจดีว่าเธอรู้สึกเช่นไรเขาจึงทรุดนั่งข้างเธอและสวมกอดไว้ให้อีกฝ่ายได้รับรู้ความปลอดภัย
"ไม่ต้องกลัวหรอกนะ อันนี้ฉันเป็นคนซื้อมาเอง เปิดเบอร์เองเลยด้วย เธอสบายใจได้"
ไม่รู้ว่าคำบอกเล่าหรืออ้อมกอดของเขากันแน่ที่ทำให้แชมเปญรู้สึกดีและปลอดภัยขึ้น สาวน้อยเองหัวซบไหล่กว้างอย่างคนหาที่พักพิง
"ขอบคุณนะคะ"
"เรื่องอะไรล่ะ"
"ทุกเรื่องค่ะ
