ตอนที่ 25
“ไม่ค่ะ กระถินจะไปเที่ยวกับคุณป๋า” หญิงสาวสอดมือจับแขนกำยำ แค่ได้ยินคำพูดบิดาก็หนาวจนอยากหาผ้ามาห่มคลุมกายแล้ว ขืนต้องอยู่จริงๆ ได้ปวดตับไตไส้พุง ไข้ขึ้นแน่
“ถ้าอยากไปเที่ยวก็รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซิ มัวแต่นั่งหมกขี้ฟันอยู่อย่างนี้ แม่ข้าวว่า อ้อนให้ตายคุณป๋าเคนก็ไม่เต็มใจพาไปด้วยหรอก”
คำพูดนิ่มหวานคล้ายจิกกัดแต่แฝงไว้ด้วยความรักอย่างเต็มเปี่ยมของสามคนพ่อแม่ลูกทำให้ปัทมพรอดยิ้มอย่างเศร้าๆ ระคนอิจฉาไม่ได้ ตัวเธอแม้มีครอบครัวครบถ้วนสมบูรณ์ แต่กลับขาดสายใยและความรักอันพึงมี ทั้งพ่อและแม่ต่างก็ทำงาน กลับถึงบ้านก็เหนื่อยเกินกว่าจะพูดคุยเล่นหัว
“ยิ้มอะไร!” กันต์กนิษฐ์เหลือบสายตาไปเห็นพอดี ความไม่พอใจมีอยู่เป็นทุนเดิมแล้ว ถึงไม่ได้ทำอะไร แค่นั่งหายใจใกล้กันก็มียังความเกลียดชังให้อยู่ดี หญิงสาวเบะหน้าและถลึงตาใส่ “เพี้ยนหรือเปล่า นั่งยิ้มอย่างกับคนไม่เต็มอยู่ได้”
“ไม่น่ารักเลย
