ตอนที่ 1.1
1398 คำ
“คุณคะถ้าคุณไม่ส่งลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของคุณไปทำงานใช้หนี้กับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ บ้านของเราก็จะถูกยึดนะคุณอรัณ” เสียงของคุณนายสายหยุดคุยกับสามีของตัวเอง ด้วยความต้องการให้สามีของเธอส่งลูกสาวไปใช้หนี้แทนเธอ 10 ล้านเพราะเธอเล่นการพนัน เอาโฉนดบ้านของสามีไปจำนองกับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ และตอนนี้มันก็ถึงกำหนดไถ่คืนแล้ว เพื่อแลกกับโฉนดบ้านที่เอาไปจำนองกับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์เธอจึงอยากให้ อลินชา ลูกเลี้ยงไปทำงานใช้หนี้
“คุณก็พูดง่ายเกินไปนะสายหยุดแล้วทำไมคุณไม่ไปทำงานเอง อย่างไร ๆ ผมก็ไม่ยอมให้อลินลูกสาวผมไปทำงานขัดดอกแน่” อรัณเอ่ยด้วยความไม่พอใจ เมื่อภรรยาของเขาจะให้ส่งลูกสาวเพียงคนเดียวไปทำงานลำบาก อีกอย่างเขาก็ไม่อยากให้ลูกสาวไปทำงานกับเสือผู้หญิงอย่างพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ด้วย จึงค้านหัวชนฝา
“ก็ได้คุณอรัณ ถ้าคุณไม่พูด ฉันไปพูดกับอลินลูกสาวของคุณก็ได้” คุณนายสายหยุดเอ่ยทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากห้องทำงานของสามีไป เพื่อไปยังห้องของอลินชา
คุณนายสายหยุดไม่เคยชอบหน้าอลินชามาตั้งแต่เด็ก เพราะอลินชามักจะได้รับความสนใจจากคนอื่นเสมอไม่ว่าจะเป็นใคร ๆ ในบ้านก็จะให้ความสำคัญกับเธอก่อนเสมอ คุณนายสายหยุดจึงไม่ชอบใจนัก และพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้กำจัดอลินชาออกไปให้พ้นทาง และตอนนี้โอกาสมันก็ได้มาถึงแล้วในวันนี้ วันที่เธอจะได้กำจัดลูกเลี้ยงอย่างอลินชาให้ไปพ้น ๆ จากชีวิตเธอเสียที
“อลิน!”
เมื่อเข้ามาในห้องของอลินชาคุณนายสายหยุดก็ตะโกนเรียกหญิงสาวทันทีด้วยความเกลียดชัง ไม่ว่าอลินชาจะทำดีมากแค่ไหนกับเธอ ถึงจะทำอย่างไร ๆ ก็ไม่มีทางทำให้เธอเปลี่ยนจากความเกลียดมาเป็นชอบได้ แต่วันนี้คุณนายสายหยุดต้องอดทนฝืนพูดดีกับอลินชาเพื่อที่จะให้หญิงสาวไปทำงานใช้หนี้
“ขาคุณแม่...” อลินชาขานรับแม่เลี้ยงด้วยเสียงที่อ่อนหวาน หญิงสาวรู้ว่าแม่เลี้ยงไม่เคยเห็นเธอเป็นลูกเลย แต่อย่างไรก็ถือว่าเป็นเมียพ่อก็เท่ากับเป็นแม่เธออยู่ดี
“แกไม่ต้องมาขานรับซะหวานเลยนังอลิน ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ใช่แม่แก” คุณนายสายหยุดต่อว่าอลินชากลับทันที เมื่อได้ยินหญิงสาวเรียกแม่ ทั้ง ๆ ที่บอกแล้วบอกอีกว่าไม่ให้เรียกแม่แต่อลินชาก็ยังเรียกอยู่ดี จนหลัง ๆ มานี้เธอเริ่มปล่อยให้เลยตามเลยแล้ว
“ค่ะ” หญิงสาวรู้ แต่ก็อยากจะเรียก เธอเชื่อว่าในส่วนลึกของคุณนายสายหยุดนั้นต้องมีสักวัน ไม่วันไหนก็วันหนึ่งที่เปิดใจยอมรับลูกเลี้ยงอย่างเธอ หญิงสาวไม่เคยคิดโกรธแค้นแม่เลี้ยงเลยสักครั้ง ถึงจะโดนทุบตีอย่างไรก็ตามแต่เธอก็ไม่เคยเก็บมาอาฆาตแค้น
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ อลิน...” คุณนายสายหยุดไม่อยากเสียเวลาคุยกับอลินชานานมากกว่านี้ เพราะแค่นี้เธอก็ฝืนจะแย่อยู่แล้วยิ่งตอนนี้ใกล้วันพ่อเลี้ยงพิพัฒน์นัดไถ่โฉนด และใช้หนี้ทุกอย่างคืนแล้วด้วย
“มีอะไรคะคุณแม่?” ถึงจะโดนสั่งไม่ให้เรียกแม่อย่างไรหญิงสาวก็ยังเรียกอยู่ดี จนทำให้คุณนายสายหยุดยอมแพ้เธอในครั้งนี้
“อลินเธออยากตอบแทนบุญคุณพ่อเธอไหม?” คุณนายสายหยุดรู้จักนิสัยใจคอของอลินชาดีจึงยกเอาเรื่องของบุญคุณขึ้นมาพูด เพื่อจะได้กล่อมให้อลินชาไปทำงานใช้หนี้แทนเธอ ยิ่งคนกตัญญูอย่างอลินชามีหรือจะไม่ยอม แค่เธอทำเสียงเศร้าบีบน้ำตาเล็กน้อยแค่นี้ก็ติดกับแล้ว
“มันเรื่องอะไรคะคุณแม่ถึงอยากจะให้อลินตอบแทนบุญคุณคุณพ่อ?” หญิงสาวเอ่ยถามแม่เลี้ยงด้วยความงุนงง ไหนจะสีหน้าของคุณนายสายหยุดตอนนี้อีกที่เศร้าสร้อยดูผิดปกติกว่าทุกวัน
“ก็เรื่องบ้านและก็ไร่ของพ่อเธอไงอลิน ถ้าเธอไม่ช่วยในครั้งนี้บ้านของพ่อเธอและไร่ของพ่อเธอก็จะถูกพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ยึด แต่ถ้าอลินไปทำงานกับเขาทุกอย่างก็จะเป็นของเราไม่เปลี่ยนแปลง” คุณนายสายหยุดเอ่ยด้วยเสียงเศร้าสร้อย พร้อมกับเปลี่ยนสรรพนามที่เคยเรียกอลินชาว่าเธอเปลี่ยนเป็น 'อลิน' ทันทีเพื่อที่จะให้หญิงสาวเห็นใจและคล้อยตาม
“อะไรนะคะคุณแม่?” อลินชาอุทานออกมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน ไม่ใช่ว่าไม่อยากเชื่อนะแต่มันไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่บ้านของเธอจะเป็นหนี้ใคร
“แกไม่ต้องมาอุทานซะเสียงดังเลยอลิน เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันพูดไปเมื่อกี้นี้มันเป็นเรื่องจริง” กะว่าจะพูดดี ๆ ด้วยแล้วแต่อลินชาก็ยังทำให้อารมณ์เธอเสียอยู่ดี ให้ตายเถอะมีสักครั้งไหมที่เธอเคยทนได้เวลาคุยกับอลินชา
“ก็มันไม่น่าเป็นไปได้นิคะคุณแม่เพราะบ้านเราก็อยู่ดีกินดีตลอดเวลาที่เราอยู่นี่คะ” อลินชาเอ่ยออกมาตามตรง ก็ตั้งแต่เกิดมาบ้านหลังนี้ของเธอไม่เคยเป็นหนี้สินใคร แต่มาวันนี้สิมันกลับเป็นเหมือนฝันร้ายที่หญิงสาวได้รู้ในวันนี้เลย
“ฉันถามแกไม่ใช่ให้แกมาย้อนถามฉันกลับแบบนี้นะอลิน ที่ฉันถามเพราะฉันต้องการให้แกช่วยแก้วิกฤตครอบครัวในครั้งนี้ต่างหากที่ฉันต้องการ”
จะไม่ไหวแล้วนะอลินชา ถ้ายังถามมากอยู่แบบนี้แม่มีหวังกระชากเข้ามาตบเหมือนในละครหลังข่าวเป็นแน่ อดทนไว้ ๆ สายหยุด คุณนายสายหยุดบ่นในใจด้วยความเดือดดาล
“อลินจะช่วยค่ะคุณแม่ แต่ว่า...”
อลินชาเอ่ยยังไม่ทันจบประโยคคุณนายสายหยุดก็พูดแทรกประโยคขึ้นมาก่อน
“ถ้าแกจะถามว่าพ่อแกว่ายังไงบ้างน่ะไม่ต้องถามเลยเพราะฉันไปคุยกับพ่อแกมาก่อนที่จะมาคุยกับแกแล้วอลิน”
“ค่ะ ถ้าคุณพ่อว่ายังไง อลินก็ว่าอย่างงั้นค่ะคุณแม่ อลินจะไปทำงานให้เองค่ะ ว่าแต่ว่าอลินจะต้องไปทำงานใช้หนี้ที่ไหนคะ และไปวันไหนคะ?”
หญิงสาวรู้ดีว่าอย่างไรก็ต้องได้ไปทำงานอยู่ดี ก็ในบ้านนี้ไม่มีใครเลยนอกจากเธอ แถมตอนนี้พ่อของเธอก็แก่มากแล้วจะให้ไปทำงานหนักก็คงไม่ไหว ส่วนแม่เลี้ยงของเธอก็ไม่เคยทำงานหนักเลย จะเหลือก็แต่ตัวเธอแล้วที่ต้องไปทำงานในครั้งนี้ หญิงสาวคิดย้อนกลับไปดูตัวเองในวันเก่า ๆ ก็เห็นมีแต่ความลำบากอาภัพ มีแม่ แม่ก็ตายจาก มีแม่เลี้ยง แม่เลี้ยงก็เกลียด ในชีวิตนี้จะมีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีก
“ที่ ๆ เธอจะไปทำงานใช้หนี้ก็คือบ้านไร่ใจอสูรของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ และเธอจะต้องไปอาทิตย์หน้าที่จะถึงนี้ เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหมอลิน” ยิ่งใกล้วันแล้วคุณนายสายหยุดก็ไม่อยากให้ทางโน้นเขาเร่งมา
“อะไรนะคะ! อลินจะไปคุยกับคุณพ่อเองค่ะว่าอลินจะต้องไปทำงานใช้หนี้ที่บ้านไร่ใจอสูรของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์จริง ๆ อย่างที่คุณแม่ว่าไหม”
อลินชาไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองเลยว่าสถานที่ที่เธอจะต้องไปทำงาน ตอนแรกหญิงสาวคิดว่าจะได้ไปทำงานในที่ที่ลำบากและไกล แต่มันก็ไม่ต่างกันมากหรอกก็ในเมื่อเจ้าของไร่ที่จะไปทำนี้น่ากลัวขนาดไหน โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิงที่ใคร ๆ ต่างเล่าลือกันว่าพ่อเลี้ยงพิพัฒน์เป็นเสือผู้หญิงและใช้ผู้หญิงเปลืองที่สุดในโคราช อีกอย่างรูปร่างหน้าตาของพ่อเลี้ยงที่ใคร ๆ ว่ากันจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ จะน่ากลัวหรือว่าหล่อพิฆาตอย่างที่ใคร ๆ ว่ากัน
- ผู้เขียน
