คนป่าที่ 14
ชีวิตสู้กลับ
ภายในโถงถ้ำ หยินว่านลุ่ยขดตัวราวกับหม่อนไหม นางห่อหุ้มตนเองเสมือนดักแด้ นั่นเพราะหิมะแรกของปีได้ตกลงมาแล้ว!
ด้านนอกกลายเป็นขาวโพลน พี่หมีไม่ทราบออกไปที่ไหน แถมมิได้สวมใส่เสื้อผ้าซักชิ้น ว่านลุ่ยครั้งแรกที่เห็นเค้าเดินออกจากถ้ำ ย่ำไปบนหิมะ ต้องนึกชมเชยในใจ ขนาดตนเอาหนังหมีของเค้ามาห่ม ยังแทบต้องคลานไปกับพื้นยามลมหนาวพัดเข้ามา...
หญิงสาวคิดอ่านในใจ ต้าเว่ยแม้มีหิมะตกยังไม่หนาวจัดขนาดนี้ แต่เมื่อทอดสายตามองพี่สาวน้องสาวที่เหลือ นางต้องท้อแท้สุดชีวิต รู้สึกพ่ายแพ้หมดรูป เพราะสาวๆ คนอื่นก็มิได้สวมใส่เสื้อผ้า ไฉนพวกนางไม่หนาวจนตัวสั่นเหมือนกันกับตน “…”
ราวกับสวรรค์ไว้อาลัยให้คนที่ตาย หลังการสู้รบจบลงเพียงหนึ่งวัน หิมะมากมายพลันโปรยปราย ว่านลุ่ยถึงตอนนี้ค่อยได้คิดว่าเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว หากแต่นางยังมิทันได้เตรียมรับมืออันใด จนต้องแย่งชิงหนังหมีจากบุรุษกำยำของตนมาพันตัว
