มีนตราขยับตัวไปมาอยู่บนที่นอน เปลือกตาคู่สวยกะพริบถี่ ๆ เพื่อปรับให้คุ้นชินกับแสงสว่างที่ลอดผ่านมาทางรอยแยกของผ้าม่าน และเมื่อเปิดเปลือกตาขึ้นจนสุด ก็พบว่าตอนนี้กำลังนอนอยู่ในห้องของตัวเอง นาฬิกาบนผนังบอกเวลาเกือบบ่ายโมงแล้ว
“สงสัยมีนาจะมาส่ง” มันเป็นสิ่งที่เดียวที่จะเกิดขึ้นได้ ถ้าครั้งไหนเธอเมาจนไม่รู้เรื่อง ก็จะมีเพื่อนสนิทคอยแบกมาส่งที่คอนโดเสมอ
เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นจากที่นอน เพราะดื่มเยอะไปหน่อยทำให้ศีรษะหนักอึ้งไปหมด แล้วก็หยิบผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำ ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมงในการอาบน้ำและเป่าผม
“ว๊าย! คะ คุณขุน เข้ามาได้ยังไงคะ” เสียงร้องดังขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อออกมาจากห้องอาบน้ำแล้วเห็นผู้ชายตัวโตนั่งอยู่บนเก้าอี้ พร้อมกับกอดอกจ้องหน้าเธอเขม็ง
“ผมก็ใช้คีย์การ์ดของคุณมีนเปิดเข้ามาน่ะสิครับ” น้ำเสียงทุ้มต่ำเรียบนิ่ง คล้ายกำลังกดอารมณ์บางอย่างไว้ข้างใน และคำตอบของเขาก็ทำเอาหญิงสาวตรงหน้า
