Ep.4 : เป็นติ่งที่ดี ห้ามหวง
3959 คำ
“นายน้อย คนที่รอไม่มาแล้วล่ะครับ นายน้อยกินข้าวเถอะนะ นี่เที่ยงคืนแล้ว” ฉันบอกคนที่นั่งอยู่ตรงนี้มา 6 ชั่วโมงแล้ว สงสารจังเลย ว่าแต่นายน้อยรอใครอ่า
“เขาอาจจะยังไม่เลิกกอง รออีกสักนิด” คนเป็นเจ้านายยังคงนั่งอยู่ที่เดิม แล้วรออยู่แบบนั้น
“ถ้าอย่างนั้น ผมเอาอาหารไปอุ่นให้นะ จะได้ร้อน ๆ” ฉันยกอาหารเข้าไปอุ่นในครัว ทิ้งให้คนเป็นเจ้านายนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารนิ่ง ๆ แล้วร่ำสุรา
สงสารอะ ปกติดูเป็นคนไร้อารมณ์ แต่ทำไมตอนทุกข์ ถึงได้ดูเศร้านัก ฉันที่กำลังจะอุ่นอาหารให้นายน้อย ป้าส้มก็รีบทำแทน แค่เอาเข้าไมโครเวฟฉันก็ทำได้ ไม่ต้องกลัวฉันทำพังขนาดนั้น แค่เอาใส่ตู้แล้วกดเลขเองนะป้าาาาา
“โมนาเอาอีกแล้ว ให้นายน้อยรอได้ยังไง นี่ก็ปาเข้าไป 6 ชั่วโมงแล้ว” ป้าส้มมาบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย ก่อนจะเอาอาหารเข้าไมโครเวฟ
“โมนาไหนป้า”
“โมนาที่เป็นนางเอกไง แฟนเก่านายน้อย ตอนนั้นคบกับนายน้อย ยังไม่เป็นดาราเลย พอเป็นนางเอกก็เริ่มทะเลาะกันเพราะความหึงหวง แล้วก็เลิก ตอนนี้นายน้อยก็เทียวไปขอคืนดี แล้วเจ้าหล่อนก็เห็นนายน้อยเป็นของตาย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นายน้อยรอเก้อ” ป้าส้มทุบลงกับอ่างล้างจาน
“ป้าทำงานกับนายน้อยมานานเหรอครับ”
“ป้าเป็นคนดูแลบ้านนี้ค่ะ ไม่ใช่คนของนายน้อย แต่เป็นคนของอาเขยของนายน้อย ป้ารู้จักกับนายน้อยตั้งแต่ท่านเดินทางมาที่นี่ แล้วลงมือเขียนนิยายของบ้านหลังนี้ ตอนนั้นก็คบกับคุณโมนา โมรีอะไรนี่แล้ว นังนี่มันแอ๊บแบ๊ว ป้าไม่ชอบ” ป้าส้มเป็นคนเมาส์คนอื่นมันเหมือนกันนะเนี่ย อรรถรสมาเต็ม
“ผมยกออกไปให้นายน้อยก่อนนะ ตอนนี้นั่งดื่มคนเดียวน่าสงสารมาก” ฉันยกอาหารออกมาจากครัว เพื่อเอามาวางลงที่โต๊ะอาหาร
“กินดิ คงไม่มาแล้ว อุ่นมาแล้ว แกก็กิน จะตีหนึ่งแล้วนี่ แกก็เฝ้าฉันจนไม่ได้กินอะไร ฉันคิดว่ามันโคตรจะงี่เง่าเลย”
“ถ้าอย่างงั้น เรามากินกันเลยไหมครับ” ฉันจัดแจงช้อนกับส้อมให้คนเป็นเจ้านาย น่าสงสารจัง
“แกกิน ฉันไม่กิน คนกินเหล้าที่ไหนเขากินข้าว”
“ต้องกินสิ นายน้อยไม่ได้กินอะไรตั้งแต่บ่าย พี่ไทม์บอกว่านายน้อยชอบกินข้าวไม่ตรงเวลา กินเถอะนะ” ฉันจับมือที่จับแก้วเหล้ามาจับช้อนกินข้าว ฉันเองก็อยากจะอยู่ข้างเขา เหมือนวันที่นิยายของเขาอยู่ข้างฉัน
“ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้นะ ฉันงี่เง่าเอง เดี๋ยวฉันก็หายเอง” นายน้อยพยายามเอามือออกจากช้อน แล้วมาจับแก้วเหล้าเหมือนเดิม แต่ฉันดื้อไง เลยจับมือนายน้อยมาจับที่ช้อนเหมือนเดิม จนคนเป็นเจ้านายมองหน้าเลยอ่า
“โหยยยยย ฝีมือป้าส้มอร่อยมาก กินหน่อยนะ เขาไม่มาแต่เราก็ต้องกินข้าวนะ กินนะ ผมเป็นผู้ช่วยคุณนะ คุณต้องเป็นอาจารย์ให้ผมก่อน จะมาตายตอนนี้ไม่ได้” ฉันยิ้มให้คนขี้เมาตรงหน้า ที่ตอนนี้ยอมวางแก้วเหล้า
“วุ่นวายไม่เข้าเรื่อง แค่กินข้าวใช่ไหม”
“คร้าบบบบ เขาไม่มา ก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ค่อยไปหา แต่วันนี้ต้องกินข้าวก่อนนะ กองทัพเดินด้วยท้องนะครับ ไม่ใช่เดินด้วยเหล้า” ฉันตักข้าวใส่จานให้คนที่มองหน้าฉันไม่เลิก อย่าให้บ่นเลยหน่า ที่บ้านฉันมีคนขี้เมาเยอะแล้ว แล้วนี่จะมองฉันอีกนานไหมอ่า
“แบบเธอเนี่ยอยากเขียนนิยายเรื่องอะไร คนเขียนนิยายมีโลกส่วนตัวสูงมากนะ คบกับใครก็ไม่มีใครเข้าใจ เราทุ่มเทให้งานหมด จนไม่เหลือเวลาจะดูแลใคร เขาจะไม่เลือกเราก็ไม่แปลก”
“ไม่ใช่สักหน่อย เพราะเขาไม่ได้ชื่นชมในสิ่งที่เราทำต่างหาก คนเขียนนิยายมีโลกส่วนตัวสูงก็จริง แต่ขนาดผมเป็นแค่ลูกน้องของนายน้อย ผมยังรู้สึกเลย นายน้อยใช้มือนี้เขียนนิยาย มีคนชื่นชมนายน้อยมากมาย รวมทั้งตัวผมเองด้วย เพราะฉะนั้น กินข้าวครับ จะได้มีแรงทำงานวันพรุ่งนี้” ฉันตักอาหารเข้าปากนำ เป็นการบอกว่าฉันกินแล้วนะ ทำให้คนที่เหมือนจะเมาแล้วยอมเลิกดื่มเหล้าแล้วกินข้าวตาม ก็แค่เนี้ย ก็แค่เนี้ยยยยย
อีกด้าน
“นัดกับไอแฟนเก่านักเขียนนั่นเอาไว้ไม่ใช่เหรอ โมไม่ไปหามันรึไง”
“ไม่ได้ไป เลิกงานก็ 4 ทุ่มแล้ว เพิ่งเสร็จจากคุณจะให้กลับไปหาไปหาแฟนเก่า คุณไม่ใจร้ายกับโมไปหน่อยหรือคะ สำหรับพายทุกอย่างคือนิยาย ไม่เอาอ่าค่ะ ไม่อยากไป” หญิงสาวในร่างเปลือยเปล่าบอกกับชายหนุ่มที่กอดเธอไม่ห่าง
“แต่ผมอยากได้นิยายของเขามาทำบทละคร ถ้าคุณพูด เขาอาจจะยอม ผมจะให้คุณเป็นนางเอก ถ้าคุณทำสำเร็จ โมนา คุณจะช่วยผมใช่ไหม” เสียงออดอ้อนจากชายหนุ่มหน้าตาดี ดีกรีลูกเจ้าของสถานีโทรทัศน์เอ่ยพูดกับหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอด
“ไปตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะค่ะ นี่มันจะตี 2 แล้ว จะให้โมเป็นนางเอกแน่นะ”
“นิวสัญญาแล้ว ต้องทำตามแน่นอน นิวต้องแข่งกับพี่ชาย โมก็รู้ ถ้าไอ้คิวมันชนะ สถานีโทรทัศน์ของแม่ แม่ต้องยกมันแน่เลย ถ้าได้นิยายที่มีการพิมพ์ถึง 20 ล้านเล่มมาทำละคร เรตติ้งเราจะชนะแน่ ยิ่งมีคุณแล้วด้วย” มือหยาบลูบเข้าที่กรอบหน้าเรียวอย่างหลงใหล ที่ตนได้นางเอกเบอร์ต้น ๆ มาครอบครอง
“โมไม่อยากหลอกพาย แล้วอีกอย่างถ้าพายจะขายลิขสิทธิ์ คงทำไปนานแล้ว”
“คุณไม่อยากชนะ พะพายเหรอ โมนา นางเอกอันดับหนึ่งของเอ็มพี เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ มันจะต้องเป็นของคุณ เราจะเขี่ยนางเอกแอ๊บแบ๊วนั้นให้ตกบัลลังก์ด้วยกัน ทั้งพี่ชายของผมด้วย”
“พรุ่งนี้นะคะ วันนี้ดึกมากแล้ว”
เช้าวันต่อมา
“ทำไมแกไม่ปลุกฉัน”
“ก็นายน้อยห้ามผมเข้าห้อง จะให้ไปปลุกยังไง ไหนบอกแค่ชงกาแฟ” ฉันต้องบอกเขา ให้เขาเข้าใจ ฉันก็ไม่อยากโดนทำโทษนะยะ
“ต่อล้อต่อเถียงเหรอ อ้วกข้าวเมื่อคืนมาเลย เลี้ยงเสียข้าวสุก” อะอ้าวววววว จะให้อ้วกยังไง มันย่อยในร่างกายไปหมดแล้วววววว จะออกได้ทางเดียวคือออออ…..ช่างเถอะ เราจะไม่พูดถึงมัน
“ต่อไปหน้าที่ปลุกนายน้อย ก็หน้าที่ผมใช่ไหมครับ” ผมถามย้ำถึงหน้าที่ใหม่
“ใช่”
“ถ้าอย่างงั้นเริ่มพรุ่งนี้ วันนี้ชิมกาแฟของผมก่อน ผมมั่นใจว่า วันนี้ผมจะไม่โดนดุอีกแล้ว” ฉันยกกาแฟมาให้นายน้อยที่ทำคิ้วขมวดอยู่ตลอดเวลา ไม่เชื่อเหรอ ว่าฉันจะทำอร่อย ฉันก็ชงกาแฟให้พ่อฉันบ่อย เวลาที่ดื้อหรือทำความผิดมา พ่อฉันก็บอกอร่อยทุกที ทำไมเขาถึงบอกว่าฉันทำไม่อร่อยอยู่คนเดียว
“อืมมมมม ดีขึ้นอีกนิด จากน้ำล้างถ้วย เป็นน้ำล้างจานแล้ว เอาไปทำมาใหม่” แก้วกาแฟที่ฉันชงถูกส่งคืน ทำให้ฉันงงมาก ก็เลยชิมกาแฟของเขาตรงนั้นเลย
“อี๋แหวะ ขมปี๋” ฉันช้อนสายตามองคนเป็นเจ้านาย ที่ยังมองฉันตาเขียวอยู่เลย แค่ทำกาแฟที่ฉันมั่นใจ ก็ยังพลาด แล้วฉันจะทำอะไรได้ดีบ้างเนี่ย อ้อ ปลอมตัวเป็นผู้ชายได้ดีละมั้ง เขายังดูไม่ออกเลย ว่าฉันไม่ใช่
“ใช่ไง ไป ทำ มา ใหม่!!!!”
“ครับ” อาการเดินคอตกมันเป็นแบบนี้ มันจะต้องชงยังไงให้อร่อย ก็ กาแฟดำ 2 น้ำตาล 2 ปกติบ้านฉัน ก็กิน 2 2 2 สูตรนี้นี่หน่า ฉันเดินมาชงกาแฟใหม่ หรือจะแอบใส่ครีมเทียมลงไปดี มันจะได้กลมกล่อม
“มาเดินคอตกอะไร กินครั้งนี้แล้วมันข่ม ก็ใส่น้ำตาลลงไปสิ” เสียงที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ฉันรีบหันไปมองทันที ร่างสูงที่ซ้อนเข้ากับร่างเล็ก ๆ ของฉัน จนต้องรีบหันกลับมาชงกาแฟต่อ เพราะถ้าเผลอทำหัวใจเต้นดัง เขาจะได้ไม่รู้
“ผมเป็นผู้ชาย อย่าทำแบบนี้ได้ไหมครับ คนจะเข้าใจผิด” ใช่ ๆ คนอาจจะคิดผิด ว่านายน้อยของผมนั้นเป็นเกย์
“ฉันทำอะไร ยังไม่ได้ทำอะไรเลย แค่สอนคนไม่ได้เรื่อง ชงกาแฟ” เสียงที่กระซิบอยู่ข้างหู จนฉันต้องหดคอหนี ฉันเริ่มรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย ขะ...ของหัวใจ
“ไม่ต้องพูดข้างหูได้ไหมครับ”
“เอาฉากนี้ไปเขียนในนิยายดีกว่า ฉันชอบนะ แล้วก็ใส่น้ำตาลเข้าไปอีก ฉากแบบนี้มันกะหนุงกะหนิงเกินไปไหมเนี่ย ไม่ใส่ดีกว่า” นายน้อยแทบจะชงกาแฟเอง ชงไปก็พึมพำไป แต่มันน่าอายจัง เพราะฉันอยู่ระหว่างแขนทั้งสองข้างของเขาไง
“ใส่ลงไปก็ได้นะครับ ผู้หญิงชอบ” ฉันบอกคนที่ยังยืนซ้อนหลังของฉันอยู่
“แล้วแกชอบรึเปล่า” ตาดุมองต่ำลงมา
“เอ่ออออ ผมเป็นผู้ชายจะชอบอะไรแบบผู้หญิงได้ยังไง” จ้าาาาาาาา แต่ตอนนี้หัวใจเต้นไม่หยุดเลย คนโดนกระทำฟินขนาดนี้ อ่านนิยายก็ฟินเชื่อเถอะ ฟินตัวแทบแตกเลยล่ะ
“ก็ถามในความชอบของผู้ชาย ว่าฉากแบบนี้ มันอิมแพคกับผู้ชายด้วยไหม”
“ที่สุดเลย” คำตอบของฉัน ทำให้คนเป็นเจ้านายพยักหน้าน้อย ๆ แล้วปล่อยฉันให้เป็นอิสระ อะอ้าววว ได้กาแฟแล้วทิ้งฉันเลย ฉันวิ่งตามคนเป็นเจ้านายที่เดินซดกาแฟ จะใช้ฉันช่วยสร้างฉากในนิยายอย่างงั้นเหรอ ทำไมถึงได้รู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้นะ
แต่ฝีเท้าของเราต้องหยุดลง เพราะเจอนางเอกคนสวย โมนา อยู่ในบ้านของเรา ตัวจริงสูงจังเลย หุ่นดีมาก ๆ หรือว่านี่จะเป็นคนที่นายน้อยรอ โหยยย สวยขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลย ทำไมถึงฝังใจนัก ก็สวยเซ็กซี่ขนาดนี้
“เมื่อคืนเลิกกองตี 2 มาไม่ไหว วันนี้เลยรีบมาหาแต่เช้าเลย คิดถึงจัง” หญิงสาววิ่งเข้ามากระโดดกอดเจ้านายของฉัน ทำให้คนเป็นเจ้านายต้องยื่นแก้วกาแฟ ให้ห่างตัว
“แบบนี้นี่เอง ที่กองคงไม่ให้เล่นโทรศัพท์สินะ”
“ไม่ได้รอใช่ไหม” เสียงของหญิงสาวที่ถามด้วยความเป็นห่วง นี่มันอะไร นายน้อยรอคุณคนเดียว ตั้ง 7 ชั่วโมง
“ไม่ได้รอ” เสียงของเจ้านายฉันตอบไม่เต็มเสียงด้วยซ้ำ
“ดีแล้ว ๆ แต่วันนี้มาหาแล้วนะ โมมีเข้าฉากเย็น จะอยู่กับพายจนถึงบ่ายเลย”
“นายน้อย ถ้าอย่างงั้นผม ไม่กวน ผมไปตัดต้นไม้ดีกว่า ตามสบายนะครับ” จะให้อยู่ทำไมอะ เป็นก้างขวางคอเปล่า ๆ
“หนุ่มน้อยนี่ใครอ่าพาย”
“ผู้ช่วยคนใหม่ ชื่อเอ็ม เอ็มเอาแก้วไปเก็บให้ที แล้วก็ไม่ต้องไปตัดต้นไม้หรอก ไปนั่งคิด ๆ ถึงตัวละครที่อยากจะให้มีในนิยายตัวเอง เขียนพร็อตเรื่องเอาไว้ ตอนเย็นฉันจะมาดู” แก้วกาแฟถูกส่งมาให้ฉัน แต่สายตาฉันไม่อาจจะละจากนายน้อยได้เลย ไม่ได้หึงหวง แต่ห่วง
“ครับ”
“ไปเถอะโม” มือใหญ่ที่จูงมืออดีตแฟนสาวผ่านฉันไป มันทำให้อิจฉาเหมือนกันนะเนี่ย
ฉันเอาแก้วกาแฟมาเก็บในครัว ก่อนจะไปทำการบ้านที่เจ้านายบอกที่ท่าน้ำหลังบ้าน เป็นมุมที่แสนจะเงียบสงบ เหมาะแก่การใช้ความคิด เฮ้ออออออ สายตามันก็บอกอยู่แล้วว่านายน้อยยังรักผู้หญิงคนนั้นอยู่ แล้วจะมาทำดีกับฉันทำไม อะ…โง่จริง ฉันเป็นผู้ชายอยู่ เขาแค่อยากจะสร้างสถานการณ์ในนิยาย เลิกคิด เลิกคิด มันแค่ก็เจ้านายกับลูกน้อง ฉันอาจจะตื่นเต้นกับการเจอคนที่เป็นเหมือนไอดอล จนลืมไป ฉันมันติ่ง 55555 เอออออ จริง ติ่งมากกกกกกกกกก
“นิยายของฉันที่เขียนค้างไว้ ก็ไปไม่ถึงไหน ใช่ว่าจะเขียนนิยายได้ทุกคน พระเอกของฉันเป็นแบบไหนดี เป็นคนดุ ๆ ดีไหม แบบนายน้อยเหรอ ฮิ ๆ ได้แหละ พ่อจะต้องหล่อขนาดไหน ลูกถึงหล่อแบบนี้” บ้า บ้ามาก ฉันเนี่ยบ้าผู้ชายมาก
นางเอกก็ต้องเป็นสาวน้อยแบบฉัน ตัวเล็ก น่ารัก ฉลาดทันคน ส่วนตัวร้ายล่ะ อื้มมมมมมม คนเราวาดฝัน พระนาง ในแบบที่ตรงใจ แต่ไม่เคยวางให้ตัวร้ายเป็นไปในแบบที่ตรงใจ เราจะคิดตัวร้ายจากคนแบบที่คนอื่นเกลียด หรือตัวเราเกลียด แต่ถ้าตัวร้ายมาในแบบของคนที่เรารักล่ะ มันจะเป็นยังไงนะ น่าคิดจัง จดเอาไว้ก่อนกันลืม ฉันพิมพ์ทุกอย่างลงในโทรศัพท์ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุด กันตัวเองจะลืม
ตึ๊งงงง~* เสียงเด้งจากไลน์ของพี่เอ็ม พี่ชายของฉัน ทำให้ฉันต้องรีบปิดเสียงทันทีเลย ไม่อยากจะตอบเลย เฮ้ออออ ก็โกหกที่บ้านอยู่นี่หน่า
Rrrrrrr Rrrrrrr Rrrrrrrr [ P’ M Called ] แย่แล้วสิ โทรเข้ามาแล้ว ทำยังไงดี ทำยังไงดี ต้องรับแล้วสิ
สายสนทนา
“ค่ะพี่เอ็ม”
[ ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ทำไมไม่ตอบไลน์ อยู่ไหนบอกมาเดี๋ยวนี้เลย ไม่ต้องทำมันแล้วงาน ถ้าจะติดต่อไม่ได้แบบนี้ ]
“เขียนนิยายอยู่นี่คะ ถ้าเสียงดังจะทำให้เสียงสมาธิ พี่เอ็ม อย่าดุได้ไหม ไหนบอกให้ฉันหนึ่งปี นี่ยังไม่เดือนเลย”
[ ติดต่อไม่ได้ กล้ามาทวงหนึ่งปีเหรอ!!!! ] อุ้ย…โกรธจริง ๆ ด้วยแฮะ แย่แล้ว
“ต่อจากนี้ไป เลิกงาน ฉันจะโทรหาบ่อย ๆ ดีไหมคะ ช่วยฉันหน่อยนะ ฉันพอเข้าใจว่าพี่ห่วง แต่พี่ก็ต้องไว้ใจฉันด้วย ฉันเนี่ยเป็นน้องพี่นะ ฉันไม่ทำตัวเหลวไหลแน่นอน”
[ ให้มันจริงนะ ไม่ต้องมาพูดเพราะเลย ไปเรียกไอ้เพชรน้ำหนึ่งอะไรนั่นมาคุยกับฉัน ฉันเป็นผู้ปกครอง ฉันต้องการจะมั่นใจกว่าการทำงานของเธอจะไม่เสี่ยงอันตราย ]
“ไม่เสี่ยงเลยค่ะ วัน ๆ อยู่แต่ในห้องหนังสือ จะอันตรายอะไร” โกหกอีกแล้ว โกหกอีกแล้ว เฮ้ออออ จะให้เรียกมาคุยยังไง ถ้าได้คุยกัน พี่ชายฉันก็ต้องรู้ดิ ว่าเพชรน้ำหนึ่งไม่ใช่ผู้หญิง
[ ไปเรียกมันมาคุย!!!!! ] เสียงจากปลายที่บอกว่าไม่ยอม มันทำให้ฉันต้องรีบหาตัวช่วย ใครดี ใครดี ถ้าคนรู้ว่าฉัน ฉันเป็นผู้หญิง ฉันจะต้องโดนไล่ออกแน่ ๆ
[ เร็ว ๆ เอวา ไม่งั้น ฉันจะใช้ Find my iphone ไปหาแกที่นั่น!!!! ]
ตุ๋มมมมมม!!!
จบสายสนทนา
ฉันโยนโทรศัพท์ของตัวเองลงแม่น้ำ ที่อยู่หลังบ้านทันที แค่นี้ก็ตามมาหาฉันไม่เจอแล้ว เหอะ ๆ จะมาหาได้ยังไง ถ้ารู้ว่าฉันปลอมเป็นผู้ชาย แล้วเพชรน้ำหนึ่งก็ยังเป็นผู้ชาย บ้านนี้แตกแน่ ๆ
“โยนโทรศัพท์ทิ้งเลยเหรอ มีอะไร??” เสียงที่ดังจากด้านหลังทำให้ฉันตกใจจนตัวชาเลย เพิ่งมาถึง หรือถึงนานแล้ว
“นั่นสิคะ แบบนี้เสียดายแย่”
“มันเสียหน่ะครับ สัญญาณไม่ดี ทิ้งมันเลย เดี๋ยวทำงานเก็บเงินซื้อใหม่” ฉันตอบคนที่ควงแขนเจ้านายของฉัน อะไรดีกันแล้วเหรอควงแขนกันแบบนี้
“เดี๋ยวฉันให้เด็กเอาโทรศัพท์เครื่องเก่าฉันมาให้ไหม ฉันไม่ได้ใช้แล้ว Iphone เลยนะ สภาพสวยมาก”
“ไม่เป็นไรครับ ผมสงสารไอโฟน มันเป็นของคุณ มันคงจะน่าสงสารแย่ ถ้าคุณจะยกมันให้ใคร ผมรับไม่ได้จริง ๆ” เพราะตอนนี้ฉันก็สงสารโทรศัพท์ของตัวเองที่ต้องลงไปคุยกับปลา แล้วอีกอย่างอันนั้นก็รุ่นใหม่ล่าสุดตัวท็อปแล้วย่ะ
“ความคิดแปลกจัง มันก็แค่สิ่งของ ไม่ตายคนเราก็หาใหม่ได้นะเอ็ม น่ารักจังเลย สงสารโทรศัพท์ ข้างตัวพายมีแต่คนแปลก ๆ เนอะ”
“นายน้อย จะเป็นไปได้ไหมครับ ถ้าตัวร้าย เป็นคนที่เรารัก” ฉันถามนายน้อยถึงการบ้านที่ให้
“ก็เป็นไปได้ หลายเรื่องก็ทำ เช่น แม่ พ่อ บุคคลในครอบครัว เพื่อนสนิท มันเป็นไปได้ทุกอย่าง ฉันไปส่งโมก่อน แล้วจะกลับมาคุยด้วย แล้วเรื่องโทรศัพท์ ฉันเอาให้”
“ก็บอกว่าผมไม่เอาไงครับ”
“ตลกรึไง แกก็ต้องรับโทรศัพท์แทนฉัน มันเป็นหน้าที่ มันเป็นเครื่องที่ใช้ทำงาน ห้ามแกโทรส่วนตัวเด็ดขาด ซื่อบื้อจริง ปกติไอ้ไทม์มันทำ ตอนนี้มันไม่อยู่ แกก็ต้องทำไปเถอะโม ฉันไปส่ง” เพียงแค่สิ้นเสียง นายน้อยก็พาแฟนสาวของตัวเองไปส่งที่รถ
อะไรกัน มาแค่นี้เองเหรอ ไม่คุ้มที่นายน้อยรอเลย รู้ไหม นายน้อยรอคุณยันเกือบ ตี 2 เลยนะ มาแค่ ไม่ถึง 3 ชั่วโมงเลยอะ ไหนบอกจะไปบ่าย พอมาก็มาแค่นี้เนี่ยนะ ไม่ต้องมาหรอก สงสารคนรอ
“โธ่ ไอโฟนลูกแม่ เพิ่งถอยมาไม่ถึง 2 เดือนเลย” ฉันหันมายืนไว้อาลัย ให้ลูกสาวที่จมสู่ก้นแม่น้ำ ไปเกิดเป็นนางฟ้าบนสวรรค์นะลูกน้องทองอร่ามของแม่ เสียดายรูปนายน้อยที่แอบถ่ายเก็บเอาไว้จัง
“อะไรแม่ ๆ พูดกับใครอะ” เสียงที่ดังมาจากข้างหลัง ทำฉันสะดุ้งอีกละ
“อะไรกันครับ ผมหมายถึง บ้ายบายไอโฟนลูกพ่อ”
“ฉันเห็นแกใช้รุ่นใหม่ล่าสุด โยนทิ้งไม่เสียดายเหรอ หนีหนี้รึไง หรือมีคดีที่ไหน”
“ไม่ใช่นะครับ” ฉันเริ่มเหมือนถูกจับผิดโดยตาดุข้างหน้า จนต้องหลบสายตา จะได้ว่าหนีที่บ้านมา
“หรือไม่ก็ หนีออกจากบ้าน”
“อ๊ะ!!! รู้ได้ยังไงอ่าครับ ผมไม่ได้หนี ผมขอแล้ว แล้วที่บ้านผมก็อนุญาตแล้ว แล้วลูกผู้ชายอย่างผมไม่จำเป็นต้องหนีอะไร ต่อให้ทำอะไรผิด ก็จะยอมรับแมน ๆ” ฉันทำใจแข็งยื่นอกขึ้น แบบที่ชายอกสามศอกเขาชอบทำกัน
พี่ชายฉันชอบทำแบบนี้ เขาเรียกยืนกระต่ายขาเดียวใช่ไหมนะ ฉันว่าฉันแมนสุดแล้ว เลียนแบบพี่ชายฉันทุกกระเบียดนิ้วเลย แต่มันกลับทำให้นายน้อยหัวเราะก๊ากออกมาเลย อะไรตลกตรงไหน!!!!! ฉันไม่เท่รึไง พี่ชายฉันทำแบบนี้แล้วเท่มากเลยนะ
“น้องสาวที่บ้านแก ก็เป็นคนแบบนี้ไหม”
“น้องสาวผมน่ารักนะ สวย น่ารัก และฉลาด….”
“ซื่อบื้อ”
“น้องสาวผมเหรอ ไม่นะ เธอฉลาดมาก” ฉันมองตาดุใส่นายน้อย ที่มาว่าฉันซื่อบื้อ ฉันเนี่ย ไม่ซื่อบื้อสักหน่อย
“ฉันหมายถึงแกอะ….”
“ปากนายน้อยเลอะอะไรอะ” ฉันใช้หัวแม่มือถูกที่ริมฝีปากของผู้ชายตรงหน้า ถึงได้รู้ว่ามันเป็นลิปสติก จูบกันสินะ ดีกันแล้วจริง ๆ ด้วย อิจฉาจัง ฉันเองก็จะควรจะทำตัวเป็นติ่งที่ดี นางเอกเลยนะ เหมาะสมกันจะตาย
“อ่อยรึไง เดี๋ยวให้ไปตัด….”
“ดีใจด้วยนะ ที่ดีกันแล้ว ผมขอตัวไปทำการบ้านของนายน้อยให้เสร็จดีกว่า ผมต้องรีบไปจดบันทึกที่คิดเอาไว้ลงไอแพด เดี๋ยวจะลืม ผมคิดเอาไว้แล้วว่า พระเอกต้องเป็นคนดุ ๆ ผมจะไปร่างตัวละคร”
“ดุ ๆ แบบฉันอ่าเหรอ”
“ต้องดุ กว่านี้ มันจะได้ดูเท่ ๆ ไปจดเอาไว้ก่อนนะครับ แล้วจะมาตัดต้นไม้ตามที่นายน้อยต้องการ” ทำไมถึงเป็นติ่งขี้อิจฉาแบบนี้นะ เวลาคนที่โดนจูบ มันรู้สึกแบบไหนนะ เฮ้ออออออ ไปก๊อปคนอื่นเอาก็ได้ เดี๋ยวนี้มีตัวอย่างตั้งเยอะ ตอนนี้ไปขึ้นร่างตัวละครนางเอกไว้ก่อนดีกว่า จะใครล่ะ ฉันยังไงล่ะ
เพทาย Say ::
“ฉันจ้างแกมาดูแลฉัน นี่แกเล่นทำการบ้านตั้งแต่เที่ยง!!! อ๊ะ หลับด้วยอย่างงั้นเหรอ ฉันยังไม่นอน แกนอน…” ผมเห็นตัวละครที่เธอเขียน ถึงได้หยุดที่จะบ่น แล้วหยิบสิ่งที่เธอเขียนขึ้นมาดู
พระเอก ชื่อ เตชิน : อายุ 28 ปี สูง 180+ รูปร่างสูงโปร่ง ดวงตาเฉี่ยวแล้วดุ ใบหน้าคมคาย เป็นคนเอาใจยาก เจ้าอารมณ์ ขี้แกล้ง แต่ทำอะไรจริงจังมาก ๆ อาชีพ : พระเอกเบอร์ต้น ๆ ทำให้เจ้าอารมณ์ และขี้วีน
นางเอก ชื่อ เอวา : อายุ 22 ปี สูง 156 น้ำหนัก 45 ดวงตากลมโต ไม่ต่างจากกระต่าย เป็นมิตรกับทุกคน น่ารัก พูดเก่ง ฉลาดหลักแหลม ทันคน อาชีพ : เป็นคนเขียนบทละคร
‘ฉันก็บอกอยู่ ว่าเธอซื่อบื้อ ทำไมถึงยังคิดว่าตัวเองฉลาดอยู่น้า เขียนตัวเองซะดูดีเลย ตรงข้ามกับความจริงอย่างสิ้นเชิง’ แล้วนี่มานั่งหลับแบบนี้ ไม่ปวดหลังรึไง ทำไมห้องนี้แอร์ร้อนจัง เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยให้คนมาดู
ผมเอาโทรศัพท์เครื่องทำงาน วางลงข้างเธอบนโต๊ะที่เธอหลับอยู่ เพราะหน้าที่รับโทรศัพท์มันต้องเป็นของเธอ ฉันจ้างเธอมาทำงาน แต่ไม่ทันไรก็มีเบอร์แปลก ๆ โทรเข้ามา มันทำให้ผมต้องรับสาย
[ 098-86876789 Called ]
สายสนทนา
“ครับจากไหนครับ เพชรน้ำหนึ่งครับ มีอะไรฝากถึงเจ้านายผมไหม”
[ ผมชื่อ อรรถพลนะครับ พอดีผมได้เบอร์มาจากสำนักพิมพ์ที่คุณเคยไปทำงานด้วย ต้องขอโทษนะครับ ผมติดต่อน้องสาวไม่ได้เลย ] ปลายสายทำให้ผม ต้องเดินออกนอกห้อง เพื่อสนทนา กับนายเอ็มตัวจริง เด็กหนีออกจากบ้านจริง ๆ ด้วย
“ตอนนี้ เธอน่าจะหลับไปแล้ว ให้ผมไปปลุกไหมครับ”
[ ถ้างั้นไม่ต้องครับ น้องผมไม่ได้อยู่ที่แปลก ๆ หรือทำงานแปลก ๆ ใช่ไหมครับ พอดีเธอติดต่อยาก ผมและพ่อเป็นห่วงเธอมาก ]
“ต่อจากนี้ไป โทรเข้าเบอร์นี้เพื่อติดต่อเธอได้เลย ทางเราไม่มีการปิดกั้นครอบครัวแต่อย่างใด เบอร์นี้เป็นเบอร์รับงานของเพชรน้ำหนึ่ง สามารถโทรเข้ามาตลอดไม่เคยปิด”
[ ครับ ๆ ได้ยินแบบนี้ผมก็สบายใจ ถ้างั้นผมไม่รบกวนแล้ว พรุ่งนี้ผมโทรศัพท์หาเธอเอง ขอบคุณครับ ]
“ครับ”
จบการสนทนา
เด็กหนีออกจากบ้าน ยอมโยนโทรศัพท์ทิ้งน้ำเพราะแบบนี้นี่เอง ตลกจังเลยนะเธอเนี่ย
- ผู้เขียน
