ล่ามรักร้ายนายคาสโนว่า

ไปตายแล้วเกิดใหม่(รีไรท์)

อาร์ต...

"ถามจริงนะอาร์ตถ้าฉันไม่สวยนายคิดจะจีบฉันมั้ย"

"ไม่อ่ะ" ผมตอบไปอย่างมั่นใจเพราะผมคิดยังไงก็พูดไปแบบนั้นผมมันคนตรงๆ

".............." แต่ทำไมคนฟังถึงเงียบไปเลยล่ะหรือรับไม่ได้กับคำตอบของผม

"เงียบทำไมอ่ะ"

"แล้วนายจะให้ฉันพูดอะไรขอบคุณสำหรับคำตอบอย่างงั้นเหรอ" ชมจันทร์หันขวับมาทันทีเธอมองผมด้วยสายตาเหมือนอยากบีบคอผมให้ผมตายไปซะ

"ฉันไม่ชอบพูดโกหกคิดยังไงก็พูดไปอย่างงั้นหรือรับไม่ได้กับคำตอบของฉัน"

"ฉันไม่อยากคุยกับนายแล้วจอดรถฉันจะลง"

"ยังไม่ถึงร้านอาหารเลยจะรีบลงไปไหน"

"ฉันจะลงตอนนี้ฉันไม่อยากกินข้าวกับนาย"

"ไม่อยากกินข้าวงั้นเหรอ อืมมงั้นเธอก็สั่งอย่างอื่นสิสั่งซาซิมิ ราเมง หรือจะกินปิ้งย่างได้นะร้านฉันมีทุกอย่าง"

"ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นฉันหมายความว่าฉันไม่อยากกินกับนายฉันกินไม่ลงเข้าใจป่ะ"

"เธอกับฉันเรายังไม่เคยกินกันเลยนะหรือเธออยาก^^"

"ไอ้อาร์ตไอ้ลามกนายคิดอะไรห๊ะ!!!"

"ก็คิดแบบที่เธอคิดนั่นแล่ะ5555"

"สมองของนายคงคิดเรื่องแบบนั้นสินะ"

"อือใช่โดยเฉพาะอยู่ใกล้ๆเธอฉันคิดตลอดแล่ะ"

"เหอะถ้าฉันรู้ว่าฉันไปศัลยกรรมมาแล้วต้องมาเจอคนแบบนายฉันไม่ทำดีกว่า"

"ทำมาน่ะดีแล้วเพราะที่เธอทำมามันสวยมาก ถ้าไม่ทำก็ไม่สวยฉันก็คงไม่สนใจหรอก"

"ทำไมผู้ชายถึงชอบมองผู้หญิงที่ภายนอก ถ้าไม่สวยจะไม่สนใจเลยว่างั้น"

"เธอต้องเข้าใจโลกเข้าใจความเป็นจริงนะ ผู้ชายคนไหนบ้างจะไม่ชอบผู้หญิงสาวๆ สวยๆ เธอเองก็ชอบผู้ชายหล่อๆ หน้าตาดีๆ ไม่ใช่หรือไงอย่างไอ้คิมอ่ะไม่งั้นเธอคงไม่ยอมเจ็บตัวไปทำสวยเพื่อต้องการให้มันสนใจหรอกจริงไหมแต่โชคร้ายที่มันดันแต่งงานมีเมียซะก่อน"

"ฉันไม่ได้ทำเพื่อให้คิมสนใจแต่ที่ฉันทำให้ตัวเองสวยขึ้นดูดีขึ้นเพื่อลบคำสบประมาทของนายต่างหากนายเป็นคนทำให้ฉันกล้าที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ยังไงฉันก็ขอบใจนายเพราะพอฉันเปลี่ยนไปทุกคนรอบข้างก็ใจดีกับฉันมากขึ้นจากเมื่อก่อนไม่มีเลยมีแต่คนล้อดูถูกฉันต่างๆ นาๆ"

"เปลี่ยนคำขอบใจเป็นยอมคบกันฉันไม่ได้หรือไง"

"นายทำไมถึงอยากคบกันฉันนักผู้หญิงในสต๊อกของนายก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ"

"รู้ได้ไงแอบสืบเหรอ ฮั่นแน่เธอเองก็สนใจฉันเหมือนกันสินะ"

"ไม่ต้องสืบก็รู้มั้ย นายคงไม่รู้ว่าผู้หญิงของนายมาระรานฉันถึงที่โรงพยาบาลหาว่าฉันจะไปแย่งนายมาจากเธอ"

"ใครชื่ออะไร"

"แล้วนายเลี้ยงใครไว้บ้างล่ะ" ผมนั่งคิดว่าใครกล้ามาหาเรื่องชมจันทร์ถึงโรงพยาบาล ผมยอมรับว่าเลี้ยงผู้หญิงไว้หลายคนแต่ว่าผมมีกฏว่าห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวของผม ผมต้องสืบให้ได้ว่าใครถ้ารู้ก็ต้องทำตามกฏที่ผมบอกไว้

"ทำไมเงียบไปล่ะหรือกำลังคิดอยู่ว่าใคร เหอะก็อย่างว่าอ่ะเนอะเลี้ยงไว้เยอะคงจำไม่ได้หรอก"

"อยากให้ฉันรับเลี้ยงเธออีกคนมั้ยล่ะเธอไม่ต้องทำงานเลยนะ สนใจป่าว^^"

"ฉันมีมือมีตีนฉันทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองได้ไม่ต้องให้นายมาเลี้ยง แต่ถ้าฉันจะหาคนมาเลี้ยงดูจริงๆ ก็คงมีแต่สามีในอนาคตของฉันเท่านั้นซึ่งไม่ใช่นายอย่างแน่นอน"

"ทำไมวะทำไมเป็นฉันไม่ได้"

"เพราะฉันเกลียดผู้ชายเจ้าชู้ยังไงล่ะ"

ชมจันทร์....

ที่ฉันพูดกับอาร์ตไปแบบนั้นเพราะฉันมีอดีตที่จำฝังใจเกี่ยวกับเรื่องนี้เรื่องผู้ชายเจ้าชู้ที่ฉันสาบานไว้เลยว่าถ้าฉันจะมีแฟนหรือมีสามีคนๆ นั้นต้องไม่เจ้าชู้ต้องรักเดียวใจเดียว ฉันไม่อยากเหมือนแม่แม่ที่จากฉันไปด้วยอาการตรอมใจสาเหตุก็เพราะพ่อของฉันเองพ่อทิ้งฉันกับแม่ไปแล้วมีเมียใหม่ ฉันจำได้ดีเลยภาพนั้นยังติดตาฉันอยู่ถึงทุกวันนี้

เล่าย้อนไปตอนที่ฉันอายุได้สิบขวบตอนนั้นฉันอยู่กับแม่และพ่อที่บ้านของเราซึ่งเป็นบ้านหลังเล็กๆ ครอบครัวของเรามีฐานะปานกลางไม่ได้ร่ำรวยและไม่ได้ยากจน แม่ฉันเมื่อก่อนร่างกายแข็งแรงแม่ทำงานที่โรงงานกับพ่อแต่แล้ววันหนึ่งแม่ประสบอุบัติเหตุในโรงงานทำให้ไปทำงานไม่ไหวเพราะร่างกายไม่แข็งแรงโชคดีที่ทางโรงงานให้เงินชดเชยมาก้อนหนึ่งแม่ก็เลยเอาเงินก้อนนี้มาเปิดร้านขายของชำเล็กๆ หน้าบ้านส่วนพ่อก็ยังทำงานอยู่ที่โรงงานเหมือนเดิม จนกระทั่งเวลาผ่านไปพ่อเริ่มไม่ค่อยกลับบ้านถ้ากลับมาก็จะหาเรื่องแม่ทะเลาะกับแม่ตลอด

จนกระทั่งวันหนึ่งมีคนในโรงงานมาบอกกับแม่ว่าเห็นพ่อไปเช่าห้องอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็ทำงานโรงงานเดียวกันแม่และรู้จักแม่ด้วยตอนแรกแม่ก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่เพราะพ่อไม่กลับบ้านเลยแม่ก็เลยตัดสินใจปิดร้านแล้วพาฉันไปตามหาพ่อที่ทำงานเพื่อถามให้รู้เรื่องและพอมาถึงที่ทำงานก็ทำให้แม่รู้ว่าที่มีคนมาบอกมันคือเรื่องจริงเพราะแม่แอบสะกดรอยตามพ่อกับผู้หญิงคนนั้นไปถึงหอพักที่อยู่ข้างๆ โรงงานนั่นแล่ะ แม่โกรธและโมโหมากแม่ต่อว่าผู้หญิงคนนั้นว่าหน้าด้านไร้ยางอายแย่งสามีคนอื่นผู้หญิงคนนั้นไม่พอใจตรงเข้ามาทำร้ายแม่ฉันรีบปกป้องแม่ช่วยแม่แต่พ่อกลับปกป้องผู้หญฺิงคนนั้นแล้วทำร้ายแม่ต่อหน้าฉัน พ่อไล่ฉันกับแม่ให้กลับไปและบอกเลิกแม่พ่อพูดว่าพ่อเบื่อที่จะอยู่กับคนแบบแม่ตอนนี้พ่อมีเมียใหม่แล้ว แต่ที่ทำให้แม่เสียใจมากไปกว่านั้นก็คือผู้หญิงคนนั้นบอกความจริงกับแม่ว่าเงินที่โรงงานชดเชยให้แม่พ่อไม่ได้เอาให้แม่ทั้งหมดแต่พ่อเอามาให้ผู้หญิงคนนั้นไว้ใช้ไว้ซื้อของที่อยากได้

ตั้งแต่วันนั้นแม่ก็เริ่มมีอาการแย่ลงกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะเสียใจในสิ่งที่พ่อทำ แม่ตรอมใจมากจนป่วยเข้าโรงพยาบาลและในที่สุดแม่ก็จากฉันไปอย่างสงบซึ่งตอนที่แม่ยังอยู่แม่ได้ทำประกันชีวิตเอาไว้ให้ฉันเป็นผู้รับผลประโยชน์แต่เพียงผู้เดียว พอพ่อรู้พ่อก็มาขู่เอาเงินจากฉันเพราะตอนนี้พ่อตกงานเนื่องจากผู้จัดการโรงงานรู้เรื่องเงินชดเชยที่พ่อให้แม่ไม่หมดพ่อก็เลยถูกไล่ออกส่วนเมียใหม่พ่อพอรู้ว่าพ่อโดนไล่ออกไม่มีเงินให้ใช้เหมือนเมื่อก่อนก็บอกเลิกกับพ่อไล่พ่อออกจากห้องทำให้พ่อไม่มีที่ไป พอพ่อรู้ว่าฉันได้เงินประกันชีวิตของแม่พ่อก็เลยมาข่มขู่เอาเงินจากฉันพ่อบอกว่าฉันเป็นลูกยังไงฉันก็ต้องให้พ่อทั้งหมดแต่โชคดีที่ตอนนั้นน้าชื่นน้องสาวของแม่ที่ทำงานอยู่เกาหลีกลับมาร่วมงานศพของแม่น้าชื่นก็เลยช่วยจัดการทุกอย่างให้ทำให้พ่อทำอะไรไม่ได้เพราะหย่ากับแม่ไปแล้ว

หลังจากงานศพแม่ผ่านไปน้าชื่นก็แนะนำให้ฉันขายบ้านหลังนี้ไปซะเพราะไม่อย่างงั้นพ่อก็จะมาระรานไม่เลิก หลังจากประกาศขายไม่นานก็มีคนซื้อจากนั้นน้าชื่นก็พาฉันย้ายมาอยู่ในกรุงเทพหาที่เรียนให้ฉันใหม่และหาหอพักหญิงใกล้ๆ โรงเรียนให้ฉันอยู่น้าชื่นบอกว่าให้ฉันเรียนจนจบมอหกหลังจากนั้นน้าจะมารับไปอยู่เกาหลีด้วยกัน

ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ใช้ชีวิตเพียงลำพังคนเดียวมาตลอดเพราะน้าต้องกลับไปทำงานที่เกาหลี ฉันโชคดีที่ถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีแม่แต่ฉันก็ยังมีน้าสาวที่รักและหวังดีกับฉันน้าบอกว่าให้ฉันเก็บเงินประกันชีวิตของแม่เอาไว้ไม่ต้องเอาออกมาใช้ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายของฉันน้าจะรับผิดชอบให้เองเพราะน้ารู้สึกผิดที่ทิ้งพี่สาวตัวเองไปทำงานต่างประเทศ

ฉันใช้ชีวิตแบบนี้มานานหลายปีจนชิน ชินกับการอยู่คนเดียวไปไหนคนเดียวกินข้าวคนเดียวเพราะฉันไม่มีเพื่อนเลยสักคน จนกระทั่งวันหนึ่งฉันได้เจอกับรักแรกของฉันนั่นก็คือคิมหันต์

(คิมหันต์จะอยู่ในเรื่องชังรักเมียรับใช้นะคะ)

ฉันแอบชอบเขามาตั้งแต่มอสี่จนถึงมอหกฉันไม่เคยบอกความในใจให้เขารู้เลยเพราะในตอนนั้นฉันทั้งอ้วนทั้งขี้เหร่ ฉันทำได้แค่แอบมองเขาอยู่ห่างๆ จนกระทั่งถึงวันวาเลนไทน์ตอนมอหกฉันคิดว่านี่เป็นปีสุดท้ายแล้วที่ฉันจะได้เจอเขาเพราะถ้าจบมอหกไปเราทุกคนก็คงต้องแยกย้าย ฉันก็เลยตัดสินใจแอบเอาดอกกุหลาบไปให้เขาที่โต๊ะตอนที่เขายังไม่ขึ้นห้องแต่....แต่ฉันก็ถูกเพื่อนสนิทของเขาจับได้

"ยัยอ้วนดำเธอทำอะไร"

"เอ่อเปล่านะฉันไม่ได้ทำ" ฉันรีบปฏิเสธเสียงสั่น

"ไม่ได้ทำอะไรเห็นๆ อยู่"

"ฉันบอกว่าเปล่าไง!!"

"แล้วนี่อะไรดอกไม้ของใครอย่าบอกนะว่าไม่ใช่ของเธอ"

"เอ่อ...คือ"

"เธอชอบเพื่อนฉันเหรอวะ เหอะดูสารรูปตัวเองซะก่อนเหอะยัยอ้วนก่อนจะมาบอกรักใครไอ้คิมมันหล่อขนาดนั้นเธอคิดว่ามันจะมาชอบผู้หญิงที่ทั้งอ้วนทั้งขี้เหร่แบบเธองั้นเหรอห๊ะ อย่างเธอมันไม่มองให้เปลืองลูกกะตาหรอกตัดใจจากมันซะเถอะ"

"แต่...ฉันชอบคิมจริงๆ นะ"

"อย่างเธอถ้าอยากให้ไอ้คิมชอบมันก็พอมีวิธีอยู่นะอยากรู้มั้ยฉันจะบอก"

"บอกมาสิ"

"ข้อหนึ่งเธอคงต้องไปตายแล้วเกิดใหม่"

"ห๊ะนายว่าอะไรนะ!!!"

"ฟังฉันยังพูดไม่จบ ฉันยังมีข้อสองให้เธอเลือกนั่นก็คือเธอต้องไปศัลยกรรมให้มันดูดีกว่านี้ไม่แน่ไอ้คิมมันอาจจะหันมาสนใจเธอก็ได้ แต่..ฉันว่าเบ้าหน้าอย่างเธอคงไปไม่รอดทำไปก็แค่นั้นเปลืองเงินเปลืองแรงหมอเปล่าๆ เพราะฉะนั้นเธอตัดใจจากมันซะ"

และนั่นคือจุดเปลี่ยนในชีวิตของฉัน