ผมรักพี่ พี่รักผมไหม

ฝืนตัดใจ

"แม่ดีใจนะที่โอมตัดสินใจแบบนี้.."

"ผมอยากพิสูจน์ให้ย่าเห็นว่าผมมีความสามารถมากพอที่จะบริหารงานให้พ่อได้ ย่าจะได้เปลี่ยนความคิดเรื่องที่มองแม่ผิดมาตลอดไงครับ.."

นิอรแม่ของเขาเดินเข้ามาหาเขาใกล้ๆ แล้วก็ยิ้มออกมาด้วยความชอบใจ

"แม่ไม่ต้องห่วงนะครับผมจะทำทุกอย่างให้ย่ายอมรับในตัวแม่ให้ได้ ผมจะตั้งใจเรียนรู้งานจากพี่ให้ได้มากที่สุดเพื่อช่วยพี่บริหารบริษัทของพ่อต่อไป."

"แม่ดีใจจริงๆ ที่มีโอมเป็นลูกชาย…ถ้าพ่อได้ยินคงภูมิใจในตัวโอมเหมือนแม่ตอนนี้”

“ครับแม่..”

ทั้ง2 คนแม่ลูกกอดกันด้วยความรัก แต่ภายในใจของอัชวินทร์กลับมาความหนักใจอะไรบางอย่างซ่อนอยู่

“นี่แม่ไม่ได้เจอหน้าอัยมาเป็นเดือนแล้ว...เอาไว้แม่กลับมาจากขอนแก่นก่อนนะโอมค่อยชวนพี่เขามากินข้าวที่คอนโดด้วยกันนะลูก.."

"ครับ…แล้วนี่แม่จะไปขอนแก่นทำไมหรอครับ..?'

"..."

แม่เขาเงียบไปมองหน้าเขานิ่งๆ แล้วก็ตัดสินใจพูดออกมา

"แม่ว่าจะไปหาเพื่อนสนิทของแม่หน่อยนะ..ตั้งแต่ย้ายไปอยู่ที่นู่นก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกันเลย.."

"แม่ไม่เห็นเคยเล่าให้ผมฟังเลยว่าแม่มีเพื่อนสนิทอยู่ที่นี่ด้วย..?"

"แม่ไปอยู่นู่นก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกลับมาเท่าไหร่นะ เพราะเพื่อนแม่เขาไม่ค่อยว่างด้วยนี่ก็ว่าจะไปเซอร์ไพรส์นี่แหละ.."

"ให้ผมไปด้วยไหมครับ..ผมไม่อยากให้แม่ไปคนเดียวเลย..?"

"ไม่ต้องหรอกแม่ไปคนเดียวได้..นี่แม่ก็จองตั๋วเครื่องบินไว้แล้วด้วย นัดกับเพื่อนของแม่ไว้ว่าให้มารับที่สนามบินนะ โอมไม่ต้องเป็นห่วงแม่นะ.."

"ก็ได้ครับ..แต่ถ้าไปถึงแล้วแม่ต้องโทรหาผมนะครับ.."

"โอเคจ่ะ.."

2 แม่ลูกยิ้มให้กันอย่างอบอุ่น แม่ของเขาเดินเข้ามากอดเขาด้วยความรักสุดดวงใจ

...

1 อาทิตย์ผ่านไป

บริษัท วัฒนะกรุป

อัชวินทร์นั่งเรียนรู้งานกลับอัยรินทร์มาเกือบ 2 เดือนแล้ว เขาดูตั้งใจและพยายามที่จะเรียนรู้งานให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะให้ย่าของเขายอมรับในตัวเขาและแม่ให้ได้

"พี่เริ่มทำงานกับพ่อมานานแล้วหรอ..?"

"ก็ตั้งแต่เรียนจบ.."

"พ่อคงรักพี่มาก แล้วก็คงไว้ใจในตัวพี่มากด้วยใช่ไหมถึงได้ยกตำแหน่งผู้บริหารให้พี่.?"

"ก็ไม่เท่านายหรอกพ่อไม่ได้เจอหน้านายมาตั้ง 27 ปี แต่พ่อก็ยังยกตำแหน่งผู้บริหารให้กับนายบริหารคนละครึ่งกับฉัน.."

"พี่ไม่พอใจหรอ..?"

"..."

เธอหันมามองหน้าเขาหลังจากที่ละสายตามาจากคอมพิวเตอร์ จนทำให้ใบหน้าของเขาที่กำลังยื่นเข้ามาใกล้ๆ หน้าจอแทบจะชนกันอยู่ห่างจากใบหน้าของเธอไม่ถึงคืบฝ่ามือ

"..."

เขาตั้งสติได้ก็รีบเด้งตัวออกห่างจากเธอทันที เธอจึงรีบลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ด้วยท่าทีลนๆ

"เอ่อ...นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วฉันว่าฉันออกไปทานข้าวดีกว่า.."

เธอรีบเดินออกจากโต๊ะด้วยท่าทางรีบๆ แต่เพราะรีบมากไปจึงไปเดินสะดุดเข้ากับขาเก้าอี้จนเธอร้องออกมาด้วยความเจ็บ

“โอ๊ย..”

เขาตกใจมากจึงรีบวิ่งเข้ามาคว้าตัวเธอไว้ด้วยความไว

“พี่..”

เขาดึงตัวเธอไว้ทันจนใบหน้าของเธอกระแทกเข้าใส่กับอกเสื้อเชิ๊ตสีขาวของเขา จนทำให้รอยลิปสติกที่ริมฝีปากบางของเธอติดไปที่เสื้อเขาเต็มๆ

"ฉันขอโทษ เอ่อ..เสื้อนาย.."

"ไม่เป็นไรครับนิดหน่อยเอง.."

เขาก้มมองรอยลิปสติกที่เสื้อตัวเองก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

"พี่เจ็บตรงไหนไหม..?"

เธอก้มไปที่นิ้วเท้าตัวเองก็เห็นมันแดงๆ อยู่นิดนึงแต่ก็ไม่ค่อยรู้สึกเจ็บเท่าไหร่

"ไม่เป็นไร..."

"..."

ทั้ง2 คนยืนจ้องตากันด้วยความรู้สึกแปลกๆ จนอัยรินทร์ได้สติต้องรีบขอตัวเดินออกจากห้องไป แต่ก่อนจะไปถึงที่ประตูก็นึกอะไรขึ้นได้จึงหันมาบอกเขา

"ช่วงบ่ายนี้ฉันมีนัดนะ...พรุ่งนี้เช้าค่อยมาต่อแล้วกัน"

"ครับ…"

เธอยิ้มให้เขาเล็กน้อยแล้วก็เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้เขายืนยิ้มอยู่คนเดียวพร้อมกับยกมือขึ้นมาจับที่รอยลิปสติกที่ติดอยู่ที่อกเสื้อของตัวเอง

....

เวลา 2 ทุ่ม

คอนโดหรูใจกลางเมือง

เขากลับมาที่คอนโดตัวเองก็มายืนอยู่ที่หน้ากระจกมองรอยลิปสติกที่ติดอยู่ที่เสื้อของเขาด้วยความชอบใจ ยกมือขึ้นมาสัมผัสรอยจูบที่เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะทำมันเอาไว้บนเสื้อของเขา

"พี่คงลืมรอยจูบของผมไปแล้วใช่ไหม..?"

สายตาของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นแววตาที่ดูเศร้าขึ้น แล้วเขาก็ตัดสินใจถอดเสื้อตัวที่ใส่ออกจากตัว

"..."

เขามองเสื้อในมือตัวเองแล้วก็ตัดสินใจโยนมันทิ้งลงตะกร้าผ้าเดินไปอาบน้ำ และแต่งตัวเสร็จแม่ของเขาก็โทรเข้ามาพอดี

"แม่จะกลับมาวันไหนครับ..?"

(แม่กะจะอยู่อีกสักอาทิตย์นะโอม..โอมอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม..?)

"ครับแม่..ผมอยู่ได้"

(เดี๋ยวแม่จะโทรหาพี่อัยให้เผื่อโอมเหงาจะได้ให้พี่อัยพาออกไปเที่ยวบ้าง..)

"ไม่เป็นไรครับแม่ผมไปเองได้ ไม่ต้องไปรบกวนพี่เขาหรอกครับ.."

(ถ้าจะไปไหนให้โทรหาพี่อัยเขาเข้าใจไหม ห้ามไปไหนมาไหนคนเดียวเด็ดขาด..)

"ครับแม่..ผมรู้แล้ว."

เขารับปากแม่เขาด้วยสีหน้าจำใจ เพื่อให้แม่สบายใจจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเขามากไปกว่านี้

หลังจากที่เขาวางสายจากแม่แล้วเขาก็ออกมานั่งที่ระเบียงห้องคนเดียว นอนมองดูดาวบนท้องฟ้าแล้วก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนเผลอหลับไป

....

วันรุ่งขึ้น

บริษัท วัฒนะกรุป

"ฮัดชิ้ว..!!"

เขาจามอยู่หลายทีจนเธอต้องหันมามองอย่างรู้สึกสงสัย

"ไม่สบายหรอฉันเห็นนายจามอยู่ตั้งหลายครั้งแล้ว..?"

"ผมคัดจมูกนะครับ…เมื่อคืนนี้เผลอไปนอนหลับที่ระเบียงห้องจนถึงเช้าเลย.."

เธอลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ เขายื่นมือมาแตะที่หน้าผากของเขาไว้

"มีไข้ด้วยนี่…เดี๋ยวฉันให้เลขาเอายามาให้กินแล้วก็พักผ่อนสักหน่อยแล้วกัน..หรือจะกลับไปพักผ่อนที่คอนโดนายเลยก็ได้นะ.."

"..."

เขามองหน้าเธอนิ่งๆ โดยไม่พูดอะไร

"อะ..! นี่ยา"

เธอเอายาที่ได้จากเลขามายื่นให้เขาตรงหน้า เขารับมันมากินแล้วก็เอนตัวนอนลงไปที่โซฟา โดยมีสายตาของเธอคอยมองอยู่ตลอดเวลา

"พี่.."

เขาได้ยินเหมือนเธอกำลังจะเดินออกจากห้องจึงลืมตาขึ้นมาแล้วเรียกเธอ

"ไปส่งผมที่ห้องหน่อยได้ไหม..?"