บทที่ 10 ( ฉุกเฉิน )
กริ๊งง
โทรศัพท์มือถือเครื่องกลางเก่ากลางใหม่ของโชติมนต์ส่งเสียงร้องดังลั่นขึ้นมา หญิงสาวหยิบมันขึ้นมาด้วยหัวใจที่เต้นระรัว แค่เพียงเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามามือไม้เธอก็สั่นไปหมด หญิงสาวรีบกดรับสายอย่างทันที ปกติแล้วโทรศัพท์ของเธอจะไม่ค่อยมีใครโทรเข้ามาหาหรอก เธอมีเอาไว้แค่ติดต่อไม่กี่คนจริง ๆ
‘ ครูบัว’
“ ค่ะครูบัว น้องรินเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” โชติมนต์รีบถามออกไปอย่างร้อนใจเธอไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไรก่อนเสียด้วยซ้ำ หัวใจเธอร่วงหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเพราะใจกลัวเหลือเกินว่าครูพี่เลี้ยงจะโทรมาแจ้งข่าวอะไรเกี่ยวกับลูกสาวของเธอ
“ น้องรินหอบมากเลยค่ะครูบัวพาไปโรงพยาบาลแล้วนะ คุณแม่รีบตามมาเลยโรงพยาบาลเดิมที่รักษาน้องรินเลยน่ะค่ะ”
นี่คือสิ่งที่เธอกลัวมาตลอดและมันก็เกิดขึ้นซ้ำ ๆ แต่เธอไม่เคยทำใจให้ชินกับมันได้เลยสักครั้ง ลูกสาวเธอถูกหามส่งโรงพยาบาลอีกแล้วหัวใจคนเป็นแม่เจ็บปวดทุกครั
