บทที่ 6 ( เจอกันอีกครั้ง ต่อ )
1722 คำ
บทที่ 6 ( เจอกันอีกครั้ง ต่อ )
“ สวัสดีครับทุกคน วันนี้ผมพาหนุ่มหล่อมาแนะนำให้รู้จัก ” อาทิตย์พาชายหนุ่มเข้ามาในห้องทำงานของแผนกธุรการ
“ ใครคะจะมีใครหล่อกว่าคุณอิทธิของเจ๊อีกเหรอคะ อุ๊บ!!ลืมค่ะไม่ใช่ของเจ๊ของคนแถวนี้ต่างหากล่ะเนอะ อิอิ ” ผกามาศ หัวหน้าสาวในแผนกพูดแซวอาทิตย์ออกมาอย่างเป็นกันเองแต่แฝงไว้ด้วยการเหน็บแนมอย่างเบา ๆ พนักงานในแผนกนี้ค่อนข้างจะสนิทกับอาทิตย์มากเป็นพิเศษเพราะด้วยอาทิตย์แวะเวียนมาที่นี่อยู่บ่อย ๆ ครั้ง
“ ฮ่าฮ่าฮ่า อย่ามัวแซวผมอยู่เลยครับ ขอแนะนำเลยดีกว่าครับ นี่คุณเตชินท์ เมธากิตติสกุล ลูกชายคนเดียวของท่านประธานวิทวัส และคุณเตจะมาเริ่มงานกับพวกเราในตำแหน่งรองประธานบริษัทนะครับ รู้จักกันไว้นะ เดี๋ยววันหลังถ้าโดนถามแล้วตอบไม่ได้นี่ไม่เอาเลยนะครับ ”
“ สวัสดีครับ เรียกผมเตเฉย ๆ ก็ได้ครับ อย่าเรียกท่านรองอะไรเลย มันฟังดูยังไงไม่รู้ และยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับ ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยถ้ามีอะไรสามารถแนะนำผมได้เลยเพราะผมก็ถือว่าเป็นพนักงานใหม่ของที่นี่คนหนึ่ง ไม่ต้องเกรงใจนะครับ ”เตชินท์แนะนำตัวเองอย่างเป็นกันเอง เรียกรอยยิ้มจากพนักงานในแผนกได้เป็นอย่างดี
สิ้นเสียงการแนะนำตัวของรองประธานหนุ่ม โชติมนต์ก็หันไปมองอย่างตกตะลึง หญิงสาวหน้าเสียลงทันทีคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุด แต่กลับมายืนอยู่ตรงนี้และดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่เห็นเธอ หญิงสาวรีบก้มหน้าลงหลบหน้าของเขาอย่างทันที
“ สวัสดีค่ะ ริชนะคะ นริศราค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวและฝากหัวใจด้วยได้ไหมคะ อิอิ ” นริศรารองหัวหน้าแผนกแนะนำตนเองเป็นคนแรก เตชินท์ชินท์ยิ้มขำโดยมีอาทิตย์คอยบอกข้าง ๆ ว่าใครบ้างดำรงตำแหน่งอะไรบ้างพนักงานในแผนกต่างก็พาแนะนำตัวกับท่านรองคนใหม่อย่างสนุกสนาน มีแซวบ้างอะไรบ้างตามประสา บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความสนุกและเป็นกันเอง เตชินท์ถือว่าเขาประสบความสำเร็จในหนึ่งขั้น เพราะอย่างน้อย ๆ พนักงานก็ไม่เกร็งที่จะพูดคุยกับเขา แต่คงเหลือแค่โชติมนต์คนเดียว หญิงสาวไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาแนะนำตัวกับชายหนุ่มสักที จนจันทร์วาดต้องหันมาสะกิดเรียก และทุกสายตาก็หันมามองที่เธอเป็นตาเดียว รวมทั้งเขาคนนั้นคนที่เธอไม่อยากจะเจออีกด้วย
“ เนย ถึงตาแกแล้ว เป็นอะไรวะ ” จันทร์วาดกระซิบอย่างเบา ๆ
“ เอ่อ..สวัสดีค่ะ ” เมื่อเอ่ยคำว่าสวัสดีจบหญิงสาวก็รีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว เตชินท์หันมามองหญิงสาวคนสุดท้ายอย่างตกตะลึงเช่นกัน เขาจำเธอได้และจำได้ดีด้วย ตั้งแต่วันนั้นที่เขาขอให้เธออยู่ในส่วนของเธอ เธอไม่ได้ตอบอะไรออกมาแต่เธอเลือกที่จะหายไปจากชีวิตของเขาเลย 5 ปีแล้วที่เขาไม่เคยเจอเธออีกเลย ถึงแม้จะพยายามตามหาแต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาที่ไหน ถามเพื่อน ๆ ของเธอก็ไม่มีใครเคยเจอเธออีกเลยอย่าว่าแต่เจอเลย แม้กระทั่งเบอร์โทรหญิงสาวก็เปลี่ยนไปจนหมด
“ ชื่ออะไรครับ ผมว่าผมยังไม่ได้ยินคุณบอกชื่อตัวเองเลยนะครับ ” เขารู้ว่าเธอชื่ออะไรแต่ก็เหมือนเขาจะแกล้งไม่ยอมปล่อยผ่านเสียอย่างนั้น โชติมนต์หันไปมองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาหวาดหวั่น เธอไม่อยากเจอไม่อยากรู้จัก เพราะเธอกลัวว่าความลับของเธอจะถูกเขาล่วงรู้เอาได้ในสักวัน
“ ว่าไงครับ หรือว่าเพราะผมเป็นพนักงานใหม่เลยไม่เห็นหัวกันแบบนี้ ”เตชินท์ยกยิ้มพูดกับหญิงสาวอย่างไม่พอใจ และเขาไม่พอใจมากที่เธอหนีเขาไปเช่นนี้เมื่อ 5 ปีก่อน อย่างน้อยแค่คำลา สักคำก็ยังดี
“ไม่ใช่นะคะ เอ่อ..ขอโทษค่ะ ฉันชื่อโชติมนต์ค่ะ” ถึงจะไม่อยากเจอไม่อยากพูดคุยด้วยแต่เพราะเธอจำเป็นที่จะต้องทำงานที่นี่อีกต่อไป การที่จะไม่แสดงความเคารพเขาที่มีตำแหน่งใหญ่โตก็คงจะไม่เป็นที่สมควรเท่าไรนัก หญิงสาวจึงต้องรีบเอ่ยขอโทษออกมาอย่างทันที
“ นามสกุลล่ะ ”เตชินท์ยังไม่เลิกที่จะถามหญิงสาวอีก แม้คนอื่นจะไม่แนะนำนามสกุลเขาก็ไม่มีปัญหาหรือถามกลับไป เพราะถ้าอยากรู้จริง ๆ ดูจากประวัติพนักงานก็ย่อมได้ แต่กับเธอเขากลับถามเหมือนอยากจะรู้ทั้ง ๆ ที่เขารู้อยู่เต็มอก
“ ธาดาวรวงค์ โชติมนต์ ธาดาวรวงค์ค่ะท่านรอง”หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างจำยอม
“ ผมบอกแล้วไงให้เรียกคุณเตก็พอ ผมอยากให้ทุกคนอยู่กันแบบเป็นกันเองเหมือนพี่เหมือนน้อง ถ้ามีปัญหาอะไรก็สามารถมาคุยกับผมได้ทุกเรื่อง ”
ทุกอากัปกิริยาของหญิงสาวไม่ได้หลุดสายตาของชายหนุ่มเลยสักนิด เตชินท์ยิ้มออกมาบาง ๆ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาดีใจแค่ไหนที่ได้เจอหญิงสาวในวันนี้ แต่เขากลับรู้สึกเหมือนกับว่าเธออึดอัดที่จะเจอหน้าเขา
“ คุณเตครับ อย่าไปแกล้งพนักงานแบบนั้นสิครับ คุณเนยตกใจหมดแล้ว คุณเนยอย่าคิดมากเลยนะครับ ไม่มีอะไรแล้ว ทุกคนทำงานต่อได้เลยครับ ไปครับคุณเต ขึ้นข้างบนกันดีกว่า ” อาทิตย์ที่เห็นเหตุการณ์มันชักจะแปลก ๆ ถึงแม้จะบอกว่าไม่ให้ลูกพี่ลูกน้องตนไปหว่านเสน่ห์ใส่หญิงสาว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าให้เขามาหาเรื่องเธอเช่นนี้
“ เดี๋ยว ผมขอประวัติพนักงานแผนกนี้ทุกคนและคุณโชติมนต์ช่วยเอาขึ้นไปส่งผมที่ห้องด้วยนะครับ ”
“ส่งเมลได้ไหมคะ ” หญิงสาวต่อรองอย่างคนไม่อยากจะไป
“ ผมว่าผมพูดชัดแล้วนะครับ ผมอยากได้เป็นแบบเอกสารเข้าใจตรงกันนะครับ ”พูดจบเตชินท์ก็หันหลังเดินออกไปจากห้องทิ้งให้หญิงสาวนั่ง ลำบากใจอยู่ตรงนั้น
เนย แกเคยมีเรื่องกับคุณเตมาก่อนหรือเปล่า ทำไมพี่ถึงเห็นว่าคุณเตหาเรื่องเนยแปลก ๆ กันนะ ” เมื่อท่านรองและเลขาหนุ่มออกไปแล้วกนกวรรณก็รีบเดินมาถามหญิงสาวด้วยความสงสัย
“ นั่นนะสิ ฉันก็ว่าอย่างนั้น แทนที่จะใช้เจ๊อ้อย แต่กลับมาใช้แก ” จันทร์วาดเองก็รู้สึกเช่นนี้เหมือนกัน
“ไม่นะคะ เนยไม่เคยเห็นเขามาก่อนเลย เขาคงไม่ถูกชะตาอะไรแบบนี้ละมั้งคะ งั้นเนยขอทำประวัติพนักงานให้คุณเตก่อนนะคะ” โชติมนต์ตอบออกไปอย่างเลี่ยง ๆ เพราะเธอเองก็ไม่อยากจะบอกเรื่องราวในอดีตให้ใครรับรู้ แม้กระทั่งจันทร์วาดเองก็ไม่รู้ว่าพ่อของรินลดาคือเตชินท์คนนี้ จันทร์วาดรู้เพียงแค่ว่าพ่อของหนูน้อยมีชื่อว่า เต เพียงเท่านั้น
“ หรือว่าคุณเตจะชอบยัยเนยของเราก็เลยหาเรื่องใช้ให้ยัยเนยขึ้นไปหาหรือเปล่า ”นริศราวิเคราะห์ตามที่ตนเองคิด ที่หาเรื่องหญิงสาวเมื่อสักครู่ ถ้าไม่ใช่ว่าไม่ชอบก็เหมือนกับว่าเตชินท์ ตกหลุมรักแต่แรกเจออย่างไงอย่างนั้น
“ไอ้เตแกไปหาเรื่องคุณเนยทำไมวะ เธอหน้าเสียแล้วเห็นไหม เดี๋ยวเย็นนี้ฉันต้องไปปลอบใจสักหน่อย ” อาทิตย์ถามชายหนุ่มเสียงเข้ม
“ อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนนั้น เป็นแฟนแก ”เตชินท์หยุดเดินแล้วหันไปถามญาติตนอย่างไม่แน่ใจ
“ เป็นแฟนในอนาคตเว้ย ฉันตามจีบมาเป็นปี ๆ แล้ว ๆ แต่ฉันว่าคุณเนยจะใจอ่อนในไม่ช้านี้แหละ ” อาทิตย์ยืนยิ้มอย่างคนเพ้อฝัน ผิดกับเตชินท์ที่แสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“คุณอิทธิคะ เนยเอาเอกสารมาส่งให้คุณเตค่ะ” เมื่อได้รับคำสั่งจากท่านรองเช่นนั้นโชติมนต์ไม่มีทางเลือก เธอรีบทำรีบเสร็จแล้วจึงนำขึ้นมาให้เขายังด้านบน แต่นับว่าเป็นโชคดีของเธอที่อาทิตย์นั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าห้องตอนนี้
“อ้าวคุณเนย เข้าไปสิคุณเตน่าจะรออยู่ในห้องน่ะ”เมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นหญิงสาวที่ตนเองหมายปองอาทิตย์ก็ยิ้มกว้างออกมา
“เอ่อ..พอดีเนยมีงานค้างอยู่น่ะค่ะ เอกสารก็เรียบร้อยแล้วเนยฝากคุณอิทธิเอาไปให้ท่านรองได้ไหมคะ”
“เอาอย่างนั้นก็ได้ เดี๋ยวผมรับไว้เอง ”
“ขอบคุณนะคะ ถ้าอย่างนั้นเนยขอตัวเลยนะคะ”เมื่อส่งเอกสารให้กับเลขาหนุ่ม โชติมนต์จึงรีบเดินลงมายังห้องทำงานของตน ถือว่าครั้งนี้เธอโชคดีที่หลบหลีกเขาได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะหลบหลีกได้อีกนานเท่าไร
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เชิญ” เตชินท์อนุญาตให้คนด้านนอกเข้ามาได้ เมื่อสั่งงานหญิงสาวด้านล่างเสร็จเตชินท์ก็รีบขึ้นมานั่งรอด้วยใจกระวนกระวาย เขาอยากจะเจอหน้าโชติมนต์จริง ๆ เขาคิดถึงเธอมาตลอด
“ไอ้เต คุณเนยเอาเอกสารมาส่ง ฉันรับไว้ให้แล้วนะ” คนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่หญิงสาวที่เขาอยากเจอ แต่เป็นอาทิตย์ลูกพี่ลูกน้องที่พ่วงตำแหน่งเลขานั่นเอง
“แล้วโชติมนต์ไปไหน”
“น้องมีงานค้างนะ ฉันเลยรับไว้แทน เอางานที่แกอยากได้”เตชินท์รับเอกสารมาด้วยสีหน้าเฉยเมยเขาเซ็งในอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ไม่สามารถแสดงอะไรไปได้ เพราะเกรงว่าอาทิตย์จะผิดสังเกตุได้
- ผู้เขียน
