บทที่11.ไร้ที่ยืนไร้คนเคียงข้าง

1584 คำ

“ค่ะ” เธอพยักหน้ารับคำเตรียมตัวจะออกไปดูแต่มือเอื้อมคว้าเอาไว้ พร้อมทั้งพยักพเยิดหน้ามองตามลำตัวของเธอ เธอจึงก้มมองตัวเองแล้วจึงรีบถลาซุกใต้ผ้าห่มเหมือนเดิม สภาพร่างกายเปล่าเปลือยไร้อาภรณ์อื่นใดบนร่างกาย แสงสว่างยามเช้าทำให้อีเกร์มองเห็นภาพเย้ายวนเต็มสองตาแบบทะลุปรุโปร่ง แบบสามมิติทั้งนูนทั้งเว้า ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มจนหน้าดุกระด้างอ่อนโยนลงทันตา เสื้อคลุมนอนถูกยื่นส่งให้โดยที่เจ้าตัวยังคงยิ้มละไมเต็มหน้า มือเล็กๆ สั่นๆ คว้าชุดคลุมดึงหายเข้าไปใต้โปงผ้า เธอรีบสวมทับบนร่างกายตัวเองอย่างทุลักทุเล หน้าหวานแดงจัดผิวกายเห่อซ่าน หน้ายับย่นโผล่ออกมาจากใต้ผืนผ้าเมื่อสวมชุดคลุมสำเร็จ ร่างเล็กๆ รีบเคลื่อนตัวลงจากเตียงแม้สองขาจะสั่นเทาเพราะความอายที่ถูกจ้องมองตลอดเวลา แต่เธอก็สามารถพาตัวเองไปจนถึงหน้าประตูได้สำเร็จ ทัดดาวหมุนตัวกลับไปมองที่เตียงเล็กๆ เธอถลึงตาใส่ชายหนุ่มที่ยังนั่งยิ้มสบายๆ บนเตียงแบบไม่

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม