ดื้อรัก (เด็กดื้อ)

ตอนที่ 3 ผู้ชายน่ารัก (3)

“ไม่เป็นไร หนูมาเหนื่อยๆ พี่ทำให้แป๊บเดียวเอง ตรงนี้เป็นระเบียงนะ เอาไว้ตากเสื้อผ้าได้ หนูไม่มีผ้าเช็ดตัวมาใช่ไหม เดี๋ยวพี่ไปเอาที่ห้องให้นะ มีผืนใหม่อยู่ ยังไม่ได้ใช้”

เขาว่าแค่นั้นก็เดินออกไปจากห้อง โดยที่นิรดายังปรับตัวรับกับสิ่งที่เขาทำไม่ทันด้วยซ้ำ เธอก้าวไวๆ ไปยังตู้เสื้อผ้า เปิดลิ้นชักเล็กออกมา

ก่อนจะหน้าแดงขึ้นมาดื้อๆ เมื่อเห็นชุดชั้นในถูกพับเก็บให้อย่างเป็นระเบียบ เรียงสีเป็นชุดๆ ด้วย รู้ได้ยังไงว่าอันไหนคู่กับชุดไหน

คนบ้า! ไม่เห็นต้องมาทำอะไรให้แบบนี้

ยังไม่ทันต่อว่าเขาจบ คนที่เดินออกไปเมื่อครู่ก็กลับเข้ามาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่สีฟ้าอ่อน เขาพับสามทบแล้ววางมันลงบนเตียง หันมายิ้มให้เธออีกครั้ง แล้วก็พูดเรื่อยเปื่อยอีกแล้ว

“พี่ยังไม่ได้ใช้นะ สบายใจได้ ซื้อมาเก็บไว้เผื่อๆ น่ะ ไม่รู้หนูชอบสีอะไร แต่พี่มีแต่สีนี้ พี่ชอบสีฟ้า” เขาว่ายิ้มๆ ก่อนจะหันหลังเพื่อจะกลับออกไป คิดว่าให้เธอพักผ่อนคนเดียวก่อนดีกว่า มาวันแรกยังไม่อยากอะไรมาก เดี๋ยวงอแงขึ้นมาแล้วจะยุ่ง

“พี่…” เสียงเล็กๆ ที่ดังขึ้นมา ฉุดขาเขาไว้ พอหันกลับไปมองก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ ยัยเด็กดื้อไม่ค่อยช่างพูด ยกมือไหว้และก้มตัวลงเคารพเขาอย่างอ่อนช้อย แม้จะไม่มีคำว่าขอบคุณ แต่แค่นั้นเขาก็รู้สึกว่าเธอน่ารักมากแล้ว

“ไม่เป็นไรนะ พี่อยากให้หนูมีความสุขเวลาอยู่ที่นี่” เขาบอกให้เธอคลายความวิตกที่เธออาจจะแอบฟุ้งซ่าน มือหนายกขึ้นลูบศีรษะเล็กเบาๆ อย่างอดใจไม่ไหว รับรู้ได้ว่าเธอสะดุ้งนิดๆ เหมือนไม่ชินที่ใครมาแตะตัว แต่ก็ไม่ได้ถอยหนีแต่อย่างใด

“พี่จะลงไปในครัว ไปกับพี่มั้ยคะ หนูหิวหรือยัง”

นิรดาพยักหน้ารับ และธารนทีก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง ก่อนจะเดินนำเธอลงไปชั้นล่าง และเข้าไปในห้องครัว ตอนนี้ก็ห้าโมงเย็นแล้ว ได้เวลาที่เขาจะทำกับข้าวเสียที…

“เข้ามาเลยครับ”

ธารนทีบอกเสียงนุ่มเมื่อเห็นท่าทางพะว้าพะวังของคนที่เดิมตามหลังเขามาตลอดหยุดชะงักนิ่งๆ ไม่ยอมก้าวตามเข้ามาในห้องครัว ที่แม้เล็กไปนิดแต่ก็ดูสะอาดสะอ้าน

สาวน้อยเม้มปากนิดๆ ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองเขา อันที่จริงเธอคิดว่าเธอควรรออยู่บนห้องมากกว่าเข้ามาทำอะไรในที่ที่เธอไม่คุ้นชินสักนิด

เจ้าของใบหน้าที่มีรอยยิ้มอบอุ่นละมุนละไมก้าวกลับมาหาเธอช้าๆ มือหนาเอื้อมจับมือเล็กนุ่มนิ่ม ก่อนจะดึงให้เธอเดินตามเข้ามาในห้องครัว ทำลายความลังเลของคนตัวเล็กที่อิดๆ ออดๆ

“นั่งรอพี่แป๊บนึงนะ เดี๋ยวพี่ทำกับข้าวให้”

ว่าแล้วก็ผละไปจัดเตรียมวัตถุดิบและอุปกรณ์อะไรต่อมิอะไรสำหรับทำอาหารเย็น ซึ่งตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยและช้ากว่าเวลาที่เขาต้องตั้งโต๊ะแล้วเล็กน้อย ซึ่งเขาไม่มีปัญหาสำหรับการต้องกินข้าวเย็นช้าอยู่แล้ว แต่กลัวว่าแม่และคนตัวเล็กจะหิวมากกว่า เขาเป็นผู้ชายยังไงก็อดทนได้

นิรดานั่งเท้าคางมองดูเขาหยิบกระปุกนั่นนี่ แรกๆ ก็รู้สึกไม่ชิน ไปๆ มาๆ ก็เพลินเสียอย่างนั้น เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นผู้ชายวัยฉกรรจ์ทำอาหารคล่องแคล่วว่องไวราวกับกุ๊กมืออาชีพ

ตอนอยู่ที่บ้านตัวเองเธอยังไม่เคยเห็นพ่อเข้าครัวเลยสักครั้งเพราะแม่ยึดครองหน้าที่นั้นคนเดียว จะเจ็บจะป่วยยังไงก็ต้องกระเสือกกระสนลุกขึ้นมาทำกับข้าวให้พ่อ เพราะพ่อกินข้าวนอกบ้านไม่ค่อยได้ ออกไปกินร้านหรูแค่ไหนก็บ่นตลอดว่าไม่ถูกปากไม่อร่อยเหมือนแม่ทำ หวานจนน่าอิจฉา!

คิดอะไรคนเดียวพร้อมกับที่ตาจ้องเขาไม่กะพริบ และหลังจากนั้นไม่ถึงนาทีเขาก็ยกจานที่มีผัดผักควันโขมงหอมฉุยมาวางลงบนโต๊ะ

“เสร็จแล้วผัดผักรวมมิตร กินผักเยอะๆ มีประโยชน์” ว่าพลางส่งยิ้มหล่อเหลาให้สาวน้อยที่จ้องเขาตาแป๋ว ดวงตากลมโตไหวระริกเล็กน้อยตอนเผลอสบตากับเขา แต่เพียงแวบเดียวเธอก็เสหลบและก้มลงไปมองผัดผักในจานแทน

นิรดาบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร แต่เธอไม่อยากมองตากับเขาเหมือนเมื่อกี้เลย ทั้งที่เขายังไม่ได้ทำอะไร แต่เหมือนเธอจะกลายเป็นเด็กน้อยไร้พิษสงไร้ปากเสียงไปทันทีเมื่อได้สบตาคมเจือความอบอุ่นคู่นั้น

“เดี๋ยวพี่เจียวไข่ให้แป๊บนึงนะครับ” เสียงทุ้มนุ่มหูเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังกลับไปที่หน้าเตาและลงมือเจียวไข่อย่างที่บอก

กว่าทั้งเขาและเธอจะได้กินข้าวเย็นกันก็หลังจากนั้นราวๆ สิบห้านาที นิรดาช่วยชายหนุ่มตักข้าวใส่จาน และเทน้ำใส่แก้วให้ ก่อนจะนั่งลงก้มหน้าก้มตากินอย่างหิวโหย แต่กระนั้นก็สุภาพเรียบร้อยดี ไม่ได้ตะกละตะกลามมูมมามแต่อย่างใด

อาจเพราะพ่อสอนมาดีเรื่องมารยาทบนโต๊ะอาหาร พ่อจะตีตั้งแต่เด็กๆ ถ้าเธอเผลอกินเสียงดังและทำปึงปังใส่ถ้วยชาม และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง สิ่งที่พ่อซีเรียสมากคือการใช้ช้อนกลาง แม้เป็นครอบครัวเดียวกันแต่ท่านก็ปลูกฝังเสมอว่าปลอดภัยไว้ก่อน และทำให้อาหารไม่บูดไม่เสียหรือเป็นเดนจากการใช้ช้อนของตัวเองตักจ้วงลงไป และก็เป็นโชคดีที่บ้านนี้ก็ใช้ช้อนกลางเช่นเดียวกัน