มือใหญ่ค่อยๆ จับคางเล็กให้เธอหันหน้ามาสบตาเขา ธารนทีอยากเห็นนักว่าตอนนี้แม่จอมดื้อคิดอะไรอยู่ แต่คนตัวเล็กก็ใช่จะยอมง่ายๆ เธอสะบัดใบหน้าหนีการบังคับของเขา ซ้ำยังเบะปากแบบไม่น่ารักใส่อีกต่างหาก
ฮึ่ม! มันเขี้ยวจริงๆ เวรกรรมอะไรของเขา ต้องมานั่งง้อเด็กบ้านี่
ณ วันนี้เขาก็ยังถามตัวเองและยังไม่ได้คำตอบว่า กูผิดอะไรวะ! ก็แค่...นิดเดียวเอง
คนเราย่อมมีความเห็นแก่ตัวและแก้ตัวให้ตัวเองเสมอ เมื่อถึงคราวจำเป็น ธารนทีเองก็เป็นเช่นกัน เขามันก็แค่ผู้ชายธรรมดานี่นะ ไม่ได้ดีเลิศไปเสียทุกเรื่องอย่างที่ใครรู้สึกเมื่อได้รู้จักผิวเผินหรอก
“จะไม่พูดกับพี่จริงๆ เหรอ” เสียงที่เคยทุ้มนุ่มหูเริ่มเข้มขึ้นมานิดๆ แล้วสิ
นิรดาหันมาจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง สายตากลมโตคู่นั้นราวกับด่าเขาได้ว่า อย่ามาทำน้ำเสียงข่มขู่หนูแบบนั้นนะ!
ธารนทีอมยิ้ม ก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปใกล้จนนิรดาผงะหนี แต่ก็ไม่ทัน เมื่อเขาแนบหน้าผากกว้
