“ฮือๆ”
คนที่วิ่งมากอดเอวซุกหน้าร้องไห้ราวกับเด็กเสียขวัญ ทำเอานางสุดาสะดุ้ง รู้สึกแปลกใจเพราะแต่ไหนแต่ไรมาอีเด็กเปรตนี่ก็ไม่เคยคิดจะอยู่ใกล้นาง เอาแต่ติดลูกชายแจ แล้วทำไมวันนี้ถึงวิ่งมาซบอกนางเสียได้
“เป็นอะไรวะ อยู่ดีๆ ก็ร้องไห้” เอ่ยถาม แม้คำพูดไม่หวานหูแต่ก็เต็มไปด้วยความจริงใจ
“ฮือๆ” นิรดาไม่ตอบ ได้แต่ร้องสะอึกสะอื้น เธอเสียใจ รับไม่ได้ในสิ่งที่เขากระทำ เขาใจร้ายเกินไป เขาทำกับเธอขนาดนี้ได้ยังไง
น้ำตาที่ร่วงกราวราวกับก๊อกรั่วทำให้สุดากระวนกระวายใจ ต่อให้หมั่นไส้หรือไม่ชอบขี้หน้ากันแค่ไหน แต่ขึ้นชื่อว่าผู้หญิงเรื่องความเห็นอกเห็นใจกันนั้นมันเป็นพื้นฐานและสัญชาตญาณที่พร้อมจะปกป้องกันและกันอยู่แล้ว
คนอาวุโสกว่าจึงลูบหลังของสาวน้อยไปมาปลอบขวัญแทนคำพูด ครั้นเธอสงบนางก็จับไหล่เล็กผละออกจากอ้อมอกแล้วเอ่ยถาม
“เป็นอะไร ร้องทำไม”
“พี่น้ำค่ะ ฮึก...” ว่าแค่นั้นก็น้ำตาไหลอีก แม้ไม่มีเสียง
