ตอนที่ 4 คนนิสัยเสีย (2)
1024 คำ
ตอนที่ 4 คนนิสัยเสีย (2)
คำพูดของเขาทำเอาแขกผู้มาเยือนชะงักไปชั่วครู่ เท่าที่เธอรู้จักกับเขามาหลายปี ธารนทีเป็นคนที่มีน้ำใจ จิตใจดี และรักเพื่อนฝูง แต่เขาก็ไม่เคยแสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้งว่ารู้ใจใครมากมายขนาดนี้
“น้ำนี่รู้ใจผู้หญิงจัง ถึงว่าสมัยเรียนมีแต่รุ่นพี่มาจีบ” เธอว่าพลางหัวเราะคิกคักด้วยกิริยามารยาทผู้ดี๊ผู้ดี ที่นิรดาเห็นแล้วอยากจะด่า อีแอ๊บเอ๊ย!
แต่นั่นก็ไม่เท่ากับคำพูดที่ว่า สมัยเรียนมีแต่รุ่นพี่มาจีบ เชอะ! หน้าจืดๆ แบบนี้ก็มีคนมาหลงผิดหรือยังไง ไม่เห็นจะหล่อสักนิด
สาวน้อยคิดไปคิดมาก็อดพาลไม่ได้ ก่อนจะมองคนต้นเรื่องที่ทำหน้ายิ้มกริ่มอย่างขุ่นเคืองโดยไม่มีสาเหตุ
“อะไรกัน มีสาวๆ มาวอแวลูกชายแม่ด้วยเหรอเนี่ย” นางสุดาว่าพลางยิ้มพลาง
ยายนะยาย! เห็นดีเห็นงามไปด้วยซะได้
“ไม่มีครับไม่มี ตาลชอบล้อเล่นอยู่เรื่อย” ธารนทีหัวเราะแก้เก้อ ผิวคมเข้มแต่เนียนละเอียดของเขาขึ้นริ้วนิดๆ เหมือนหนุ่มน้อยกำลังเขินอาย
“ไม่ต้องมาเขินเลย จริงๆ ค่ะแม่ มีอยู่ครั้งนึงมีรุ่นพี่บุกมาหาที่ห้องเรียน น้ำรีบวิ่งมาหลบข้างตาลเฉยเลย ตาลเลยต้องบอกรุ่นพี่คนนั้นไปว่า อย่ามายุ่งกับแฟนตาลนะ เท่านั้นแหละค่ะ วันต่อมาสาวๆ ลือกันให้แซ่ดว่าน้ำมีแฟนแล้ว เรตติ้งตกเลยคราวนี้”
ไม่ว่าเรื่องอะไรที่น้ำตาลพูดก็ทำให้นิรดาหงุดหงิดทั้งนั้น เธอวางช้อนส้อมลงอย่างสุภาพ ยังไม่ทันจะได้เอ่ยขอตัว ชายหนุ่มหนึ่งเดียวก็พูดขึ้นราวกับรู้ใจ แต่นิรดากลับรู้สึกเหมือนถูกเขาไล่
“หนูนุ่มไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะครับ”
“ค่ะ” เธอลุกเดินออกไปเงียบๆ รู้ดีว่านั่งอยู่ต่อไปก็เหมือนเป็นส่วนเกิน ก็ผู้หญิงคนนั้นสำคัญกว่านี่
คล้อยหลังสาวน้อยไปแล้ว ธารนทีก็หันมาทำตาดุใส่คนข้างกาย ไม่ได้ดุกร้าว แต่ติดจะเจือความเอ็นดูปนหมั่นไส้ด้วยซ้ำ
“อะไร ไม่ต้องมาทำตาดุใส่ตาลเลย” เธอออดอ้อนพลางหัวเราะคิกคักชอบใจ
“แม่ไม่อยากจะเชื่อ เห็นน้ำเงียบๆ กิ๊กเพียบจริงๆ ด้วย” นางสุดาพลอยผสมโรงและหัวเราะไปกับสองหนุ่มสาว
“โธ่แม่ครับ น้ำไม่ใช่คนอย่างนั้นซะหน่อย”
“รู้แล้วจ้า แม่แซวเล่นเฉยๆ”
ธารนทีส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะหันไปทำสายตาดุใส่คนข้างๆ อย่างคาดโทษ แต่น้ำตาลหาได้กลัวไม่ เธอรู้ดีว่าจะใช้ประโยชน์จากความรู้สึกของผู้ชายคนนี้ยังไง
อาหารเย็นผ่านพ้นไปแล้ว ได้เวลาที่แขกผู้มาเยือนจะต้องกลับ น้ำตาลปฏิเสธไม่ให้ธารนทีไปส่ง ตอนแรกเขาก็ไม่ยอมด้วยว่ามืดค่ำไม่อยากให้เธอกลับเองคนเดียว แม้ไม่ไกลจากบ้านเขาจะมีรถรับจ้างทั้งมอเตอร์ไซค์หรือสองแถว แต่เขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี จนกระทั่งเธอบอกความจริงบางอย่างออกมานั่นแหละ
“เดี๋ยวบอมก็มารับ ตาลบอกบอมแล้วว่ามาหาน้ำที่นี่”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนชื่อนี้อาจมีผลต่อความรู้สึกของธารนที แต่น่าแปลกที่ตอนนี้มันเฉยๆ ไม่ได้เจ็บปวดอะไร อาจเป็นเพราะความรู้สึกครั้งเก่าก่อนนั้นไม่ใช่อะไรที่ลึกซึ้งหรือสำคัญมากพอจนต้องเก็บเอามาฝังรากลึกในใจให้ต้องทรมาน มันก็แค่เรื่องราวของอดีตที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
“ค่อยยังชั่ว น้ำไม่อยากให้ตาลกลับคนเดียว มืดแล้วอันตราย”
แม้โรงแรมที่พักของเธอจะอยู่ห่างจากตรงนี้ไปไม่ไกลก็เถอะ
“จ้า ไม่ต้องห่วง” เธอบอกเขาเสียงหวานพร้อมรอยยิ้มละมุน ที่ไม่ว่ามองครั้งใดก็สุขใจที่ได้เห็น แต่ก็แค่นั้น ไม่ได้มีผลต่อหัวใจมากไปกว่านี้…คนที่ชอบ แต่ไม่ใช่คนที่ใช่ และคำว่าชอบมันก็มีได้หลายแบบ
ดวงตาสองคู่สบกันนิ่ง ก่อนจะเป็นน้ำตาลที่เอื้อมมือไปจับกุมมือหนาของเขาไว้
“ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมานะน้ำ”
“อารมณ์ไหนเนี่ยตาล” ธารนทีอดเย้าเจ้าหล่อนไม่ได้
“ก็แค่...คิดถึงวันเวลาเก่าๆ”
“น้ำเป็นเพื่อนตาลเสมอ มีอะไรไม่สบายใจก็บอก หิวเมื่อไหร่ก็แวะมา”
“น้ำนี่! เกือบจะซึ้งอยู่แล้วเชียว”
ธารนทีหัวเราะหึๆ ก่อนจะดึงมือออกจากมือนุ่มอย่างสุภาพเมื่อแว่วได้ยินเสียงรถมาหยุดจอดหน้าบ้าน
“กลับดีๆ นะ”
ชายหนุ่มบอกทิ้งท้าย ก่อนจะโบกมือให้หญิงสาวที่เดินด้วยก้าวย่างสม่ำเสมอไปขึ้นรถเก๋งคันหรู
ร่างสูงสมาร์ตหันหลังกลับจะเดินเข้าบ้าน ก่อนจะชะงักเท้าเมื่อเหลือบมองขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน สัมผัสได้ถึงใครบางคนที่กำลังยืนมองอยู่ตรงหน้าต่าง ดวงตาคมก็สบตากับดวงตากลมโตที่วาววับราวกับแมวตัวน้อยที่กำลังขู่หมาตัวใหญ่...
นางสุดาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อหันไปมองนาฬิกาข้างผนังแล้วพบว่าเป็นเวลาเก้าโมงกว่าแล้ว
นับวันพฤติกรรมของคนร่วมบ้านก็ชักจะเหลวไหล มาแรกๆ ก็ดีอยู่หรอกเพราะถึงแม้จะทำอะไรไม่ค่อยเป็นแต่ก็ยังรู้จักตื่นแต่เช้าช่วยล้างจานชาม แม้จะแค่นั้นนางก็พอใจแล้วสำหรับคนที่ทำตัวเป็นลูกคุณหนูมาตลอดแล้วก็ปรับตัวเรียนรู้ช่วยหยิบจับอะไรได้บ้าง
แต่ตอนนี้บอกตามตรงว่าผิดหวัง นี่ยังไม่ถึงเดือนเด็กบ้านี่ก็เริ่มออกลายซะแล้ว ที่ชัดๆ เลยก็เรื่องนอนตื่นสายและไม่ช่วยหยิบจับอะไรเลยสักอย่าง
- ผู้เขียน
