สาริศาอ้าปากจะต่อว่า ทว่าเมื่อแหงนหน้ามองอีกฝ่าย แม้จะอยู่ในแสงสลัวแต่เมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดเจนเธอก็แทบลืมหายใจไปทันที
“วาคิม!”
ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปากแต่แววตาปวดร้าว “รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่นางแบบดังอย่างคุณจำผมได้!”
“นี่คุณเล่นตลกอะไร ปล่อยฉันเดียวนี้นะ” สาริศาพยายามจะผลักเขาออกแต่อีกฝ่ายกลับรัดเธอแน่นยิ่งขึ้น เขาคือคนที่เธอคิดถึงมาตลอดสามปีที่ผ่านมา แต่ทำไม?ครั้งนี้ที่ได้พบกัน เขากลับดูเป็นผู้ชายที่น่ากลัวอย่างนี้
“มันคงไม่ตลกหรอกนะ ถ้าเกี่ยวกับสร้อยเส้นนี้” มือใหญ่หยิบสร้อยคอออกมาจากระเป๋าเสื้อ เขาชูมันขึ้นให้เธอเห็นถนัดตาทำให้สาริศาอ้าปากค้าง
“ทำไมสร้อยของฉันไปอยู่ในมือของคุณได้”
“ผมน่าจะเป็นคนถามมากกว่า” เขากระตุกยิ้ม “ผมไม่คิดว่าคุณจะทอดทิ้งสร้อยเส้นนี้อย่างไร้เยื่อใยอย่างนี้”
“คุณไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉันแบบนี้” สาริศากัดฟันกรอดๆ แล้วพยายามเอื้อมมือไ
