“เอางี้ แกเรียกเท่าฉันไหมล่ะ ฉันเรียกไปห้าแสนต่อเดือนคุณทิมเขาก็โอเคนะ ระดับคุณสองคนนั้นฉันว่าจ่ายไหวอยู่แล้ว” มีนามองสีหน้าเธออยู่เพียงชั่วอึดใจก่อนจะเอ่ยออกมา
“จะไม่เยอะไปเหรอแก ถ้าคนละห้าแสนมันก็เดือนละล้านเลยนะ” สุดที่รักเบิกตากว้างขณะเอ่ยถามกลับ จำนวนเงินที่เยอะขนาดนั้นมันเกินการจินตนาการของเธอไปมาก “ฉันกลัวว่า…มันจะเกินตัว ถ้าเขาจ่ายแพงขนาดนั้นเขาจะคาดหวังสูงหรือเปล่า”
ปากกัดตีนถีบในโลกอันโหดร้ายมาก เธอรู้ดีว่าไม่มีใครให้อะไรใครฟรีๆ จำนวนเงินที่มากขึ้นก็หมายความถึงความคาดหวังที่มากขึ้น มันเป็นสัจธรรมของโลกนี้อยู่แล้ว
“ยังไงเขาก็คาดหวังจากเราอยู่แล้วรัก แต่ถ้าแกไม่กล้าขอห้าก็ลดลงมาเหลือสักคนละสามไหมละ ถ้าน้อยกว่านี้มันจะไม่คุ้มเอานะ อยู่กับผู้ชายสองคนแกต้องเปลืองตัวไปตั้งเท่าไหร่ กว่าเขาจะเบื่อต้องไปรีแพร์เลยมั้ง”
แต่ถึงแม้จะคิดแบบนั้น คำพูดของมีนาก็ยังสมเหตุสมผล สองคนนั้นแรงขับทา
