ช่วงสองทุ่ม
ณ ตึกแชงกรีล่า
“เด็กใหม่ เจ๊นภาเรียกไปหา”
สิ้นประโยคนั้นมือสวยที่กำลังเช็คความเรียบร้อยของเครื่องแต่งกายที่จะใช้ทำงานในวันนี้ก็พลันชะงัก ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มมองเข้าไปในกระจกเบื้องหน้า ก่อนจะมาหาผู้หญิงคนหนึ่งในชุดนักเต้นวาบหวิวเหมือนกันกับตัวเองที่ยืนอยู่ด้านหลัง
แม้ว่าตรงนี้จะมีมีนาที่กำลังนั่งให้ช่างแต่งหน้าอยู่อีกคน แต่คำว่าเด็กใหม่นั้นหมายถึงเธอแน่นอน
“หนูเหรอคะ”
“อืม ไปที่ห้องรับรองวีไอพีที่ชั้นหนึ่งนะ” ถ้าจำไม่ผิดสุดที่รักเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ผ่านๆในห้องแต่งตัวเมื่อวาน แต่เพราะเพิ่งมาทำงานและไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามกันจึงไม่ได้พูดคุยด้วย
“มีอะไรเหรอพี่ฟ้า” มีนาที่นั่งแต่งหน้าอยู่เป็นคนถามขึ้นแทนแม้ว่าเจ๊นภาจะไม่ได้เรียกตัวเอง อาจเพราะเห็นสีหน้าไม่ค่อยดีนักของสุดที่รัก
ทว่าสิ่งที่เพื่อนไม่รู้คือสีหน้านี้ไม่ได้มาจากความกลัว แต่เป็นเธอเพราะรู้อยู่แล้วว่าใครจะม
