เสียงคลื่นทะเลที่กระทบฝั่ง เสียงลมหายใจของคนตัวโต อ้อมกอดของเขานั้นยังคงชวนฝันหวานเช่นเดิม ม่านฟ้าขยับกายเข้าหาคนตัวโตมากขึ้น เธอจำไม่ได้ว่าตนเผลอหลับไปตอนไหน จำได้ว่าใบหน้าของเขาเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอมองเห็น พาคินณ์อุ้มเธอเข้ามานอนข้างในเต็นท์ขนาดใหญ่นี้แน่นอน
ผ้าห่มผืนหนาพาวินท์ก็เตรียมมาให้ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวคิดแผนนี้นานแค่ไหน แต่เธอก็อยากจะขอบคุณเขา มันทำให้เธอค้นพบความสุขจากการร่วมรักกับเขาแบบเต็มใจเป็นครั้งแรก แม้นว่าทุกครั้งที่ผ่านมาจะไม่ยินดี แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตนก็ไม่ได้ขัดขืนเสียทีเดียว เพียงแต่ไม่อยากยอมรับว่าที่ผ่านมามันก็แค่ความอยากเอาชนะของเขาเพียงเท่านั้น
ฝ่ามือบางยกขึ้นเกลี่ยปอยผมของเขาที่ยาวลงมาปกคลุมหน้าผากกว้าง หากไม่ได้เซตผม ผมสีดำของเขาก็ยาวมากจนปิดคิ้วหนา เวลาไม่ได้เห็นแววตาถมึงทึงของเขา พาคินณ์ก็ไม่ต่างจากเด็กน้อยไร้พิษภัย บางอย่างในใจเขา...เธออยากให้เขาหลุดพ้นเสียท
