“หึ...ไหนบอกว่าเจ็บเท้า เธอวิ่งปร๋อเลยนะ”
“อ๊ะ!...” พอเขาพูดเธอก็เพิ่งนึกได้ ม่านฟ้ามองเท้าตัวเองในทันที โชคดีที่เขาพันแผลให้แน่นมากพอควร “ยังเจ็บอยู่เลย”
“หึ แล้ววิ่งทำไม หืม...” เขากอดเธอไม่รู้ตัว พาคินณ์โอบเอวบางเข้าหาพลางมองหน้าเปื้อนเขม่าควันของเธอไปด้วย เขายกมือขึ้นเช็ดให้แต่มันก็ไม่ออกอยู่ดี
“ก็กลัวนายดุนี่”
“หึ...” พาคินณ์แค่นหัวเราะก่อนจะช้อนร่างบางขึ้นอุ้มอีกครั้ง เขาอุ้มเธอกลับไปที่เต็นท์ก่อนจะยื่นขวดน้ำให้เธอล้างหน้า จากนั้นเขาก็เงียบดังเดิม
...พาคินณ์ก่อกองไฟได้สำเร็จด้วยความรวดเร็ว เขามองม่านฟ้าที่กำลังล้างหน้าตัวเองอยู่ จนเสื้อยืดที่สวมอยู่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ
“ทำอะไรของเธอ” เขาส่ายหน้าเบา ๆ ม่านฟ้าเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้นไม่เคยเปลี่ยน ในเวลางานเธอเนี้ยบมาก แต่พออยู่กับเขาเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงซุ่มซ่ามคนหนึ่ง
“ออกหรือยัง”
“_” เขาอยากแกล้งเธอ แต่ก็ไม่อยากในคราวเดียวกั
