1 | DENIS - มาเฟียสาว
1466 คำ
1
[DENIS]
มาเฟียสาว
-ตึกไลออน-
"รู้แล้วใช่ไหมว่าหน้าที่ของหลานคืออะไร"
ฉันยืนขึ้นแล้วก้มคำนับ ก่อนจะเงยขึ้นมองปู่ผู้ก่อตั้ง ไลออนที่อาวุโสสุดด้วยสายตามุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว
"ค่ะ หน้าที่ของหนูคือปกป้องกลุ่ม เป็นสมองของกลุ่ม และรักษาเกียรติของกลุ่มเท่าชีวิต"
"ดีมาก หวังว่าหลานจะไม่ทำให้ปู่ผิดหวัง"
คุณปู่ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินมาหาฉัน ก่อนที่ท่านจะค่อยๆวางมือไว้บนไหล่
"ถึงหลานจะเป็นผู้หญิง แต่ปู่เชื่อว่าหลานจะบริหารไลออนของเราได้ดีไม่ต่างจากผู้ชาย"
ฉันยิ้ม... และก้มคำนับค้างไว้ ก่อนที่คุณปู่จะเดินออกไปพร้อมกับบอดี้การ์ดของท่าน
•••
วันที่ได้รับตำแหน่งฉันยังจำได้ดี... มันเป็นช่วงเวลาที่ฉันภูมิใจในตัวเองที่สุด การถูกยอมรับจากคุณปู่มันไม่ง่ายเลย ฉันพิสูจน์ตัวเองมาตั้งแต่เด็ก ซ้อมมาอย่างหนัก ทุกวันนี้ถึงได้เป็นผู้มีอำนาจตัดสินใจสูงสุดในไลออน และเป็นมาเฟียสาวที่ไม่เคยมีที่ไหนมาก่อน
จริงอยู่ที่ไม่ได้บริหารกลุ่มมาเฟียนี้คนเดียว ฉันต้องบริหารร่วมกับเครือญาติรุงรังของตัวเองอีกหลายคน แต่การตัดสินใจต่างๆล้วนขึ้นอยู่ที่ฉันอยู่ดี ทุกวันนี้ฉันจึงทำตัวเองให้สมกับตำแหน่ง
เด็ดขาด มองการณ์ไกล และไม่อ่อนไหวกับอะไรง่ายๆ...
ส่วนความรัก หึ... ลืมมันไปได้เลย ฉันไม่คิดจะมีมันหรอก
"คุณเดนิสครับ รถพร้อมแล้ว"
"เดมี่เลิกคลาสแล้วสินะ"
"ครับ แต่คุณเดมี่บอกไม่ให้ไปรับครับ"
ยัยเด็กเดมี่คือน้องสาวของฉันเอง แต่เธอแตกต่างกับฉันโดยสิ้นเชิง ไม่สู้คน บอบบาง ไร้สาระไปวันๆ ในห้องของเธอล้วนเป็นสีชมพูเต็มไปด้วยตุ๊กตาโพนี่ ตอนนี้ยังเรียนมหาลัยอยู่ปีสาม แต่สิ่งที่เดมี่ชอบทำ... เธอไม่เคยบอกใครว่าเป็นทายาทมาเฟีย ปัญหาจึงเกิดขึ้นบ่อยๆ
"วันนี้มีใครมายุ่มย่ามกับน้องสาวฉันรึเปล่า"
ฉันลุกขึ้นจากโซฟาหันไปถามบอดี้การ์ดที่เข้ามารายงาน ซึ่งทุกคนมองหน้ากัน ก่อนจะพยักหน้าช้าๆอย่างหวาดหวั่น
"ครับ... มีลูกรัฐมนตรีมาจีบคุณเดมี่ และลูกผู้ว่าจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือซื้อดอกไม้ให้เธอครับ"
น่ารำคาญจริงๆ
"สั่งสอนพวกมันซะ อย่าให้ถึงมือฉัน"
"ครับคุณเดนิส"
ฉันทิ้งท้ายเท่านั้นก็รีบเดินออกมาจากห้องไปที่ลิฟต์ส่วนตัว ตึกทั้งตึกเป็นของไลออน ทุกชั้นมีบอดี้การ์ดคุ้มกันอย่างแน่นหนา ลิฟต์ดิ่งลงจากชั้นเพนท์เฮาส์มาจนถึงชั้นหนึ่ง และเมื่อประตูลิฟต์เปิดออกจากกันพร้อมกับรองเท้าส้นเข็มของฉันที่ก้าวออกไป บอดี้การ์ดที่เฝ้าอยู่ก็ก้มคำนับค้างไว้อย่างพร้อมเพรียง
ฉันเดินตรงไปขึ้นรถเบนท์ลีย์หรูที่จอดรอตามด้วยบอดี้การ์ดที่เดินตามมาติดๆ ปลายทางคือมหาลัยของเดมี่ ซึ่งตอนนี้เธอยังไม่รู้ว่าฉันจะไปรับ
ยัยเด็กบ้านั่นสร้างเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน ดูสิวันนี้จะมีเรื่องอะไรอีก
"คุณเดนิสครับ คุณเดมี่ออกจากมหาลัยไปแล้วครับ ตามสัญญาณมือถือเธอกำลังไปที่ศูนย์อาหารแถวสยาม"
"ตามไป"
"ครับ"
ไม่นานรถก็ได้มาจอดที่ศูนย์อาหารที่เต็มไปด้วยนิสิตนักศึกษาเต็มไปหมด ฉันสั่งให้คนขับรถจอดทิ้งระยะห่างพอสมควร ไม่อยากให้คนแตกตื่นและตกเป็นเป้าสายตา ก่อนที่จะลงจากรถเดินเข้าไปในศูนย์อาหารนั้นคนเดียว และหยุดยืนข้างเสา กอดอกมองพนักงานพาร์ทไทม์คนหนึ่งที่กำลังง่วนขายของอยู่
หึ...
ยัยบ้านี่ชอบความลำบากสินะ เกิดบนกองเงินกองทองมีทรัพย์สินหมื่นล้านไม่ชอบ ชอบมาขายของทำพาร์ทไทม์ในร้านเล็กๆเท่ารูหนู
'ร้านนั้นแม่งเด็ดว่ะ'
'ข้าวเหรอวะ'
'คนขาย'
'สวยแต่จนสินะ กูจะบอกอะไรให้พวกคนจนแม่งทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด'
เสียงที่แว่วเข้ามาในหูมาจากโต๊ะที่อยู่ไม่ไกล ไอ้พวกเวรนั่นพูดปกติราวกับเกิดมาจากท้องแม่ไม่ได้คาบมารยาทออกมาด้วย
'มึงลองไปดีลดูดิ สวยใสแบบนั้นถ้าซิงก็ให้สักหมื่น ไม่ซิงก็สัก... ห้าพันพอ ลีลาดีค่อยให้ทิปอีกที'
'ฮ่าๆ เอาดิวะสวยขนาดนี้กูจะเบิ้ลให้พังเลย'
มีเสียงเก้าอี้เคลื่อนและตามด้วยเสียงรองเท้า ฉันชะเง้อมองผ่านเสาต้นใหญ่เห็นพวกมันกำลังเดินล้วงกระเป๋ากางเกงไปหาเดมี่ที่กำลังประจำอยู่ที่แคชเชียร์
มีหนึ่งในนั้นสั่งอาหาร เดมี่รับเงินและทอนเงินให้ แต่เมื่อเธอยื่นเงินทอนพร้อมสลิปออกไป มือสกปรกของมันก็จับหมับที่มือเธอทันที
ฉันกัดฟันมองและนับถอยหลังในใจ ตั้งเวลาให้ความอดทนของตัวเอง...
ถ้าหมดเวลาพวกมันไม่ปล่อยมือน้องสาวฉัน... ฉันจะไม่เกรงใจใครทั้งนั้น
ห้า...
สี่...
สาม...
มือสกปรกนั่นไม่ยอมปล่อย จากที่สังเกตพวกมันพยายามพูดบางอย่างที่ทำให้น้องสาวฉันกลัว เดมี่ส่ายหน้ารัวพยายามถอย เธอยื้อแย่งจนตอนนี้คนมองแล้ว แต่ก็ไม่มีใครมาช่วย
สอง...
หนึ่ง...
หมดเวลา
ฉันเดินสับรองเท้าส้นเข็มเข้าไปหาแล้วยกเท้าถีบทันที
'พลั่ก!'
"เฮ้ย!" ผู้ชายสองคนเซไปด้านข้างคว้าจับกันและกันไว้ จำนวนสายตาที่มองมาทำให้หน้ามันบางจนรีบชี้หน้าฉันอย่างเอาเรื่อง
"เธอเป็นใคร กล้ามาถีบฉัน!"
"แกไม่มีสิทธิ์มาถามว่าฉันเป็นใคร" น้ำเสียงแข็งกระด้างที่ฉันพูดออกไปทำให้เดมี่รีบวิ่งออกมาจากเคาน์เตอร์หน้าตาตื่น
"เจเจ้ไม่เอาค่ะ ไม่ทำแบบนี้" ฉันปัดมือน้องสาวตัวเองออกแล้วก้าวไปหาผู้ชายสองคนนั้นทันที ก่อนที่จะคว้าคอเสื้อกระชากมาหาพรึบ!
"แกกล้าแตะต้องน้องสาวสุดที่รักของฉันเหรอ?" สายตาตื่นตระหนกไล่มองการแต่งตัวของฉันหัวจรดเท้า จนสุดท้ายริมฝีปากที่น่าขยะแขยงเผยยิ้มออกมา
"อ๋อเข้าใจแล้ว เป็นเด็กเสี่ยหรือกะหรี่เหรอครับ?"
"เป็นคนที่ฆ่าแกได้"
'พลั่ก!'
หมัดหลวมๆของฉันสวนเข้าหน้ามันเต็มแรง ก่อนที่จะเหวี่ยงคนแรกล้มลงที่โต๊ะโคร่ม! แล้วถีบอีกคนที่พุ่งมาหาล้มไปอีกฝั่ง จากนั้นไม่รอช้าหันไปคว้าพริกน้ำปลาที่หน้าร้านอาหารตามสั่งราดไปที่หน้าทันที
"อ๊ากกกกกก แสบ แสบ!"
"มึง!"
ฉันหันขวับไปมองและหลบหมัดที่สวนเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบจับแขนแกร่งล็อกไขว้หลัง และกดหัวลงถ้วยพริกน้ำส้มที่หน้าร้าน
'อึก! อื้อออออ'
"จำไว้นะพวกเศษอาหารหมา ผู้หญิงคือเพศแม่ของแก ต่อให้เขาจะทำอาชีพอะไร จนแค่ไหน แกไม่มีสิทธิ์ใช้ปากเน่าๆดูถูก"
"เจเจ้พอแล้วค่ะ คนมองแล้ว"
ฉันปล่อยมือแล้วคว้าทิชชูบนโต๊ะมาเช็ด ก่อนจะคว้าแขนเดมี่ดึงออกมาจากตรงนั้นไปที่รถเบนท์ลีย์ ซึ่งระหว่างทางยัยน้องตัวปัญหาพูดมากไม่หยุด
"เจเจ้ไม่ควรทำแบบนี้เลย นั่นมันที่สาธารณะ คนจะยิ่งกลัวพวกเราไปใหญ่นะคะ"
"แล้วใครใช้ให้เธอไปขายของแบบนั้น ต่อไปนี้ห้ามทำแบบนี้อีก"
"เดมี่ก็แค่อยากเป็นคนธรรมดาดูบ้าง"
"ไม่ได้ เด็กผู้หญิงที่เกิดมาอย่างทะนุถนอม รายล้อมไปด้วยบอดี้การ์ดคุ้มกันตั้งแต่เด็กๆ จะอยู่ในสังคมแบบนี้ได้ยังไง"
เดมี่สะบัดมือฉัน แต่ฉันรีบคว้าแล้วจับเธอยัดขึ้นรถทันที
ภายในรถบรรยากาศค่อนข้างอึดอัด ถามว่าทำไมฉันต้องวางกรอบให้น้อง? ก็ดูสิน้องฉันช่วยเหลือตัวเองได้บ้างไหม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เดมี่โดนคุกคามหรือโดนทำร้ายทางอ้อม มันบ่อยจนฉันไม่อยากให้เธอห่างตัว และอยากขังเธอไว้ในหอคอย
"เจเจ้ไม่เคยตามใจเดมี่เลย"
ฉันยิ้มที่มุมปาก และยกขาไขว่ห้าง
"จะว่ายังไงก็ช่าง แต่ฉันทำหน้าที่พี่สาวของฉันเต็มที่แล้ว ถ้าไม่อยากให้ฉันทำร้ายใครหรือเห็นใครตาย หยุดก่อเรื่องซะ"
____________________________
🧸
อัป2-3 /วัน ได้สัญญาอัปจบรวดเดียวค่ะ
- ผู้เขียน
