รังเกียจ
942 คำ
ซันไชน์ได้แต่เม้มริมฝีปากแน่นเมื่อได้ยินทำพูดร้ายกาจจากปากของเจ้าพิภพ
"อย่าเอาน้ำตามาร้องขอฉัน เพราะมันไม่ได้ผลอีกแล้ว" เจ้าพิภพดึงข้อเท้าเล็กของซันไชน์ให้ลากลงมาใกล้เขาในขณะที่มือหนาก็กดข้อมือเล็กลงกับเตียงราบทำให้ร่างบางไร้หนทางหนี
"ปล่อยฉัน!..ฮึกอย่ามาแตะตัวของฉันนะ" ซันไชน์สะอื้นไห้ด้วยความหวาดกลัวจับใจ เธอรู้ดีว่าคำร้องขอไม่เป็นผลยิ่งออกแรงดิ้นเท่าไหร่เจ้าพิภพก็ยิ่งออกแรงกดเธอให้จมเตียงมากยิ่งขึ้นเท่านั้น
"กรี๊ดดดด!!! " ซันไชน์หวีดร้องจนแทบขาดใจเมื่อริมฝีปากหยักหนาพรมจูบไปทั่วซอกคอขาวของเธอ
สองขาแกร่งแทรกกลางระหว่างสองขาเรียวให้อ้ากว้างออก ใบหน้าคมเลื่อนลงมาหยอกเย้ายอดอกสีสวยที่ชูชันท้าสายตาของเขา คนใจร้ายดูดดุนอย่างไม่ออมแรงจนซันไชน์รู้สึกเจ็บไปทั่วทรวงอกอิ่มกับความป่าเถือนของเจ้าพิภพ
"พอสักที กรี๊ดดด...พอได้แล้วฮื้อ~" น้ำตาแห่งความหวาดกลัวเอ่อล้นออกมาจากดวงตาคู่สวยไม่มีท่าทีจะหยุดไหล ยิ่งเธอกรีดร้องราวกับเธอยิ่งกระตุ้นอารมณ์เดือดดาลของเจ้าพิภพได้เป็นอย่างดี
"ขอร้องปล่อยฉันสักที…" เหมือนคำพูดอ้อนวอนของเธอจะไร้ความหมายเมื่อเจ้าพิภพยังคงไม่หยุดการกระทำแสนโหดร้ายนี้
ฟันคมขบกัดฝากร่องรอยบนทรวงอกอิ่มจนเกิดเป็นรอยฟันคมของเจ้าพิภพ มือหนาข้างหนึ่งบีบขยำทรวงอกอิ่มอย่างบ้าคลั่งไร้ความปรานี ถึงแม้เขาจะบีบขยำจนมันแทบปริแตกคามือแล้วก็ตามดวงตาคมตวัดมองใบหน้าหวานที่มีหยาดน้ำตาไหลอาบใบหน้าของเธอด้วยสายตาเย็นชาเพียงนิดจากนั้นจึงก้มลงไปจูบกรีบปากเล็กของเธออย่างเอาแต่ใจแม้ว่าซันไชน์จะเบือนหน้าหนีเขาก็ตามที
"รังเกียจฉันมากใช่ไหม คนเดียวที่ได้ร่างกายของเธอคือคนน่ารังเกียจอย่างฉันซันไชน์" น้ำเสียงเรียบนิ่งจนน่ากลัวของเจ้าพิภพเอ่ยข้างใบหูเล็กของเธอเสียงเบา
สองมือเล็กยังคงถูกพันธนาการโดยฝ่ามือหนาของเจ้าพิภพเอาไว้จนข้อมือเล็กแดงเถือกจากแรงบีบรัด
"นายมันน่าขยะแขยง..ฮึก~ นายมันคนสารเลวที่ทำลายชีวิตฉัน" ซันไชน์เปร่งเสียงสั่นเครื่อแผ่วเบาจนแทบกลืนหายไปกับเสียงสะอื้นของเธอแต่มันกลับดังชัดเจนเต็มสองหูของเจ้าพิภพจนเขาต้องขบฟันแน่นอย่างโกรธเกรี้ยว
"ฉันแค่ทำ...อย่างที่เธอทำกับฉันเองซันไชน์" ดวงตาคมกริบตวัดมองคนใต้ร่างอย่างดุดัน พร้อมกับมือหนาอีกข้างที่ปลดเข็ดขัดราคาแพงของเขาออกแล้วรูดซิบควักแก่นกายใหญ่มาถูไถกรีบกุหลาบงามของเธอก่อนจะกดส่วนหัวบานหยักสีสวยเข้าไปยังช่องทางรักคับแน่นแล้วดันจนสุดลำในคราวเดียวไร้ซึ้งน้ำหวานล่อลื่นเป็นตัวเบิกทาง
"กรี๊ดดดดดด อ๊าาา" ซันไชน์กรีดร้องจนแทบขาดใจ ความเลวร้ายที่เจ้าพิภพมอบให้ราวกับเธอตกนรกทั้งเป็น สองมือเล็กพยายามบิดให้หลุดจากพันธนาการของเขา แต่ก็ไร้ประโยชน์เมื่อแรงของเธอชั่งน้อยนิดไม่มากพอที่จะต่อกรกับเขาได้เลย
ปึก! ปึก! ปึก!
แรงอัดกระแทกอย่างบ้าคลั่งทำให้ร่างบางสั่นครอนไปตามแรง ทรวงอกอวบอิ่มกระเพื่อมตามแรงกระแทกจนเจ้าพิภพต้องใช้มือหนาข้างที่ยังว่างอยู่บีบเค้นทรวงอกของเธอจนแทบปริแตกในคราวเดียว
สกปรก…
ร่างกายของเธอตอนนี้มันสกปรกไปด้วยการสัมผัสจากคนเลวทรามที่ย่ำยีเธอจนไร้ซึ่งความเป็นคน
"อ๊าาา หยุดสักทีอื้อออ~"
"ร้องออกมา...เสียงเจ็บปวดของเธอมันน่าฟังเป็นบ้า" เจ้าพิภพอัดแรงกระแทกอย่างหนักหน่วง น้ำตาที่ไหลรินของซันไชน์ไม่สามารถหยุดการกระทำอันโหดร้ายนี้ได้เลยสักนิด ดวงตาสีดำสนิทยังคงฉายแววเย็นชาอยู่เช่นเดิมต่างจากดวงตาที่เธอเคยจ้องมองมาเมื่อสามปีที่แล้ว
"ฮื้อ~ ฉัน..จ เจ็บอึก~" ใบหน้าหวานเหยเกด้วยความเจ็บที่ใจกลางสาวเมื่อคนตัวโตไม่แม้แต่จะถนอมเธอเสียด้วยซ้ำ
แต่คำพูดของเธอก็ยังคงไร้ความหมาย เจ้าพิภพไม่แม้แต่จะผ่อนแรงลงแม้แต่น้อยยังคงโหมแรงกระแทกกระทั้นเธออย่างดุดันอยู่เช่นเดิม
"อ๊าา อึก! แผ่นดินฮื้อ~" เหมือนเสียงเรียกของเธอจะไปกระตุ้นจุดอ่อนไหวภายในจิตใจแข็งกระด้างของเขาที่อยู่ส่วนลึกสุดใจ
เจ้าพิภพหยุดการกระทำที่กำลังย่ำยีคนตัวเล็กใต้ร่าง เพียงเสี้ยวเดียวที่ดวงตาคมกริบสั่นไหวเพียงนิดก่อนจะกลับมาเย็นชาดั่งเดิม
"s**t! ไม่มีอารมณ์" เจ้าพิภพปล่อยข้อมือเล็กให้เป็นอิสระก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นเดินหันหลังให้กับเธออย่างไม่ใยดี ซันไชน์ที่กอบกุมผ้าห่มผืนหนาปกปิดร่างกายเอาไว้ ปล่อยให้หยาดน้ำตาทำหน้าที่ต่ออย่างไม่หยุดพักจนดวงตากลมโตแดงก่ำบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนักกับสิ่งเลวร้ายที่เธอพบเจอ มันจะถึงจุดสิ้นสุดเมื่อไหร่หรือเมื่อเจ้าพิภพสาแก่ใจเขาถึงจะปล่อยเธอไปเสียที
- ผู้เขียน
