ขออะไร
1454 คำ
เสียงลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอทำให้เจ้าพิภพที่กำลังก้มมองคนในอ้อมกอดหลับไหลเข้าสู่ห้วงนิทรา
อ้อมกอดที่เขาคุ้นเคยกำลังนอนหลับพริ้มขดตัวเข้าหาเขาเพื่อหาความอบอุ่น ทั้งๆที่เขาอยากจะแกล้งให้เธอนอนไม่หลับเมื่อมีเขานอนกอดรัดอยู่แต่กลับกลายเป็นเขาซะเองที่นอนไม่หลับ
"ฉันจะทำให้เธอไม่มีความสุขแบบที่ฉันกำลังเป็นอยู่ตอนนี้" เจ้าพิภพเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบากับร่างบางที่หลับอยู่ในอ้อมกอด
เจ้าพิภพยกแขนกำยำของเขาออกจากลำตัวของเธออย่างช้าๆแล้วหยัดตัวลุกขึ้นนั่งที่ปลายเตียง มือหนาเอื้อมไปเปิดลิ้นชักข้างเตียงหยิบเอามวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบด้วยสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ
ควันสีขาวลอยฟุ้งไปทั่วทั้งห้อง สายตาคมมองกลุ่มควันสีขาวที่พ่นออกจากริมฝีปากหยักหนาของเขาอย่างครุ่นคิด
"แค่กๆ~" เสียงไอดังออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูพีชที่สำลักกลิ่นควันที่คละคลุ้งไปทั่วทั้งห้องจากฝีของคนตัวโต
เจ้าพิภพเหลือบมองคนตัวเล็กบนเตียงที่ยังคงหลับพริ้มอยู่เพียงนิดก็หันกลับมาตามเดิมก่อนที่เขาจะตัดสินใจดับบุหรี่ในมือให้มอดดับลง แล้วล้มตัวลงนอนข้างร่างบางสอดแขนกำยำให้ศีรษะทุยเล็กนอนทับแขนกำยำของเขาแทนหมอนใบโต แขนใช้แขนอีกข้างกอดรัดเอวบางเอาไว้
จะมีเพียงคืนนี้เท่านั้นที่เขาจะทำแบบนี้กับเธอ ขอแค่เพียงคืนเดียวที่เขาอยากจะทำตามความรู้สึกของตัวเองภายใต้ความโกรธแค้นที่มันฝังลึกอยู่ในหัวใจที่ด้านชาของเขา ที่มันร้องโหยหาแต่เธอ
"ลงไปที่สวนได้ไหมคะ?" เช้าวันใหม่ที่สดใสเช่นเดียวกันกับดวงตาคู่สวยที่ส่องประกายสดใสยามเอ่ยถามคนตรงหน้า
"ทำไมจะไม่ได้ละคะ คุณซันไชน์จะไปเมื่อไหร่ก็ได้ค่ะ" ผึ้งยิ้มตอบเมื่อซันไชน์เริ่มพูดและยิ้มมากขึ้นกว่าเดิม
ร่างอรชรเดินนวดนาดมายังสวนที่นอนนี้เป็นที่ๆเธอโปรดปรานมากที่สุด
"วันนี้ก็ยังสวยเหมือนเดิมเลย" ซันไชน์ยิ้มออกมาบางๆพร้อมเอื้อมมือสัมผัสกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์ตรงหน้าอย่างทนุถนอม
"คนสวนดูแลเป็นอย่างดีเลยค่ะ ได้เห็นคุณซันไชน์ชอบคุณเจ้าพิภพต้องดีใจแน่ๆค่ะ" ผึ้งกล่าวถึงผู้เป็นให้เธอฟังทำเอารอยยิ้มบางๆเมื่อครู่ของเธอต้องหุบยิ้มในทันที
"เขาจะดีใจทำไมคะ คงรอวันที่จะทำร้ายฉันมากกว่า"
"ถ้าคุณซันไชน์อยากได้อะไรลองขอคุณเจ้าพิภพตรงๆเลยสิคะ คุณเจ้าพิภพคงไม่ใจร้ายถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ" ผึ้งเอ่ยต่อถึงนิสัยของผู้เป็นนาย ถึงแม้ภายนอกจะดูแข็งดระด้างและน่ากลัวแต่กลับใส่ใจหญิงสาวตรงหน้าของเธอเป็นอย่างดี
"ขอเหรอ?...เคยขอไปแล้วแต่ไม่เป็นอย่างที่หวัง" ใช่..เธอเคยขอเขาแล้ว ขอให้เขาปล่อยเธอไปไงล่ะ
"เธอขออะไรฉัน" เจ้าพิภพสาวเท้าเดินมายืนซ้อนด้านหลังเธอ ทำให้คนตัวเล็กที่มัวแต่คิดอะไรอยู่ในใจต้องสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ
ใบหน้าสวยหันกลับไปมองร่างสูงด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย ผิดกันกับเขาที่ยังคงจ้องมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงออกถึวความรู้สึกใดๆ
"ฉัน...ไม่ได้ขอ" เธอตอบปฎิเสธเพื่อไม่ให้เขาต้องโกรธจนพาลอารมณ์ร้อนใส่เธออีก
"แน่ใจ" เจ้าพิภพถามย้ำแล้วเดินตรงไปหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้เหล็กหล่อสีขาวดูเรียบหรูภายในสวน
เขานั่งดื่มกาแฟที่มีสาวใช้ยกมาให้ด้วยท่าทีน่าเกรงขาม หากแต่สายตากลับจ้องมองคนตัวเล็กไม่วางตา
"อยากได้อะไรก็บอก ฉันไม่ใช่คนใจแคบเหมือนกับใครบางคน" เสียงทุ้มเปร่งออกจากริมฝีปากหยักหนา คำพูดที่ดูเหมือนกระแนะกระแหนของเขาทำให้ซันไชน์ต้องหันกลับไปมองตามเสียง
นี่เขายอมให้เธอเอ่ยปากขอได้อย่างนั้นเหรอ..
"ฉันอยากปลูกกุหลาบเพิ่มได้ไหม ขอเครื่องมือทำสวนให้ฉัน ฉันอยากจะปลูกเอง" หัวใจดวงน้อยสั่นระริกเธอกลัวว่าเจ้าพิภพจะแกล้งให้เธอดีใจเล่นแล้วไม่ยอมให้ตามที่เธอขอจริงๆ
"..." คนตัวโตหยัดตัวลุกขึ้นยืนไม่ตอบเธอแม้แต่น้อย ทำเอาซันไชน์ถึงกับคาดเดาคำตอบของเขาไม่ถูก ไม่รู้ว่าเขาจะจงใจแกล้งเธออีกหรือเปล่า
"นายจะให้ฉันไหม?" เสียงใสถามซ้ำอีกครั้ง เธอจ้องมองดวงตาคมกริบของเจ้าพิภพที่ยังคงเรียบเฉยอยู่อย่างนั้น
"ฉันจะให้คนเอามาให้" น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยตอบ ทำให้คนฟังถึงกับหลุดยิ้มออกมาเพียงนิดด้วยความดีใจจนลืมไปว่าทุกการกระทำของเธอล้วนอยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา
...ไม่พ้นแม้กระทั้งรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นมาเพียงนิดของเธอ
ซันไชน์หันกลับไปมองกุหลาบที่แข่งกันเบ่งบานอย่างสวยงาม บ้านของเธอก็มีสวนกุหลาบแบบนี้เหมือนกัน ถึงแม้มันจะไม่ได้กว้างเท่าของที่นี่แต่ทุกต้นล้วนแต่เป็นฝีมือเธอที่ลงมือปลูกมันเอง จะไม่ให้เธอรักและทะนุถนอมมันได้ยังไง
ร่างสูงในชุดเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนสีสีดำแต่งขาดที่ถูกสวมทับด้วยแจ็คเก็ตหนังราคาแพง กำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวหนาในผับหรูที่มีเจ้าวายุเป็นเจ้าของ
มาเฟียหนุ่มที่ดูน่ากลัวดุดันกลับมีเสน่ห์จนทำให้หญิงสาวรอบข้างยอมเสี่ยงเพื่อจะลองดีกับเขา
"นั่งด้วยได้ไหมคะ" หญิงสาวในชุดเดรสสั้นกุดสีแสบตาเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูยังไงก็กำลังยั่วยวนเขาเต็มที
เจ้าพิภพมองหญิงสาวข้างตัวเขาด้วยหางตา ดวงตาคมกำลังฉายแววหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
"..."
"ไม่ตอบงั้นขอนั่งนะคะ" หญิงสาวถือวิสาสะนั่งลงข้างร่างสูงแนบชิดจนแทบจะสิงร่างของเขาแล้ว เจ้าพิภพตวัดสายตามองอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนที่เขาจะล้วงบางอย่างจากด้านหลังออกมา
ปึก!
มีดพกเล่มเล็กแวววาวคมกริบถูกวางลงบนโต๊ะกระจกเสียงดังด้วยมือของเจ้าพิภพ ไร้ซึ่งคำทักทายจากเขามีเพียงสายตาดุดันที่แทบจะเฉือดเฉือนคนตรงหน้า
หญิงสาวตกใจจนหน้าซีดเผือด หัวใจดวงน้อยหล่นวูบเมื่อได้เห็นแววตาน่ากลัวของเขา เธอรีบลุกจากโซฟาตัวหนาในทันที ขืนยังอยู่มีหวังเธอคงเดินออกมาไม่ครบ32เป็นแน่
"แค่พูดไล่ยัยนั่นก็ไปแล้วไหมวะ" เจ้าวายุที่ยืนดูเหตุการณ์มาสักพักเดินมาหย่อนตัวนั่งลงข้างเขา
"เปลืองน้ำลาย" เจ้าพิภพว่าพลางเก็บมีดพับเอาไว้ตามเดิม มือหนายกแก้วแอลกอฮอล์ขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด
"แดกยังกับน้ำเปล่า" เจ้าวายุพูดขึ้นแต่ไม่วายตัวเขาเองก็ยกแก้วขึ้นดื่มจนหมดรวดเดียวด้วยเช่นกัน
"พูดมาก" เจ้าพิภพปรายตามองอีกฝ่ายเพียงนิดแล้วรินเหล้าต่อโดยมีเจ้าวายุคอยจับสังเกตุอยู่ข้างๆ
"มึงเป็นอะไร?" คำถามของเจ้าวายุทำให้เจาชะงักมือไปในทันที นั่นสิเขาเป็นอะไรกันแน่
ทั้งๆที่คิดจะทำให้เธออยู่กับเขาเพื่อทำร้ายเธอให้เจ็บปวด…
...แต่ทำไมเขากลับเจ็บปวดมากกว่าเดิมกันล่ะ
"กูปกติดี"
"ไม่ มึงไม่ปกติเหมือนวันนั้น.." เจ้าวายุหรี่ตาลงอย่างจับผิดมีเหตุผลกี่อย่างกันที่ทำให้คนอย่างเจ้าพิภพมาดื่มเหล้าในร้านของเขาได้ ในเมื่อเจ้าพิภพออกจะไม่ชอบที่ๆคนพลุกพล่าน
"หึ วันนั้นมันผ่านมานานแล้ว" เจ้าพิภพแค่นหัวเราะเมื่อเขานึกย้อนกลับไปตอนที่เขาดื่มจนหัวราน้ำเพื่อให้ลืมคนที่เขารักสุดใจ…
"ผ่านมาแล้วไง มึงยังคิดถึงอยู่ทุกวัน"
"นั่นสินะ…"
"..."
"กูไม่น่าคิดถึงคนที่ทำให้กูเจ็บเจียนตายได้ขนาดนี้"
- ผู้เขียน
