“กูไม่กินเบียร์...เฮ้ย!...ไอ้แป๊ะ”
ผมร้องได้แค่นั้นก็ต้องลุกตามเพื่อนสนิทที่ดึงมือให้ตามมันลงจากอัฒจรรย์ซึ่งด้านล่างเป็นห้องพักนักกีฬา โดยที่มีนักศึกษาเดินพลุกพล่านไปมา ผมกับไอ้แป๊ะเดินฝ่าพวกนิสิตที่มาเป็นกองเชียร์และนักกีฬาเข้าไปถึงห้องด้านในก่อนเพื่อนของผมจะเข้าไปทักชายรูปร่างสูงใหญ่ในชุดนักกีฬาฟุตบอลที่เหงื่อโชกชุ่มท่วมตัว และเป็นครั้งแรกที่ผมเข้ามาอยู่ท่ามกลางเหล่านักกีฬาฟุตบอลตัวเต็งของมหาวิทยาลัย ปกติผมไม่ค่อยชอบกีฬากลางแจ้งสักเท่าไหร่ ให้เล่นเองก็เหนื่อย ชอบแบบเข้าฟิตเนสมากกว่า แต่มันก็ทำไห้ผมได้เห็นหน้าคนที่ไอ้แป๊ะพูดถึงชัด ๆ
“พี่ริว...หวัดดีครับพี่”
เพื่อนสนิทของผมเข้าไปทักทายรุ่นพี่หนุ่มที่หันกลับมาและทำให้ผมเห็นว่าเขาเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ สมาร์ท โครงสร้างร่างกายบึกบึนอย่างกับฝรั่ง และสิ่งที่สะดุดตาผมอย่างมากคือหน้าตาหล่อเหลาแต่ออกจะดุดันไปสักนิด เขาหันกลับมาและเมื่อเห็นหน้าไอ
