4
1511 คำ
“แฟนนิยายแกก็ยังน่ารักนะ”
“บางคนก็หายไปเลย แต่ก็มีหน้าใหม่เข้ามา เด็กโตขึ้นทุกวัน”
“ฉันเห็นเด็กๆ ชอบอ่านการ์ตูนหรือนิยายอะไรที่ปกเป็นการ์ตูนน่ะแก ข้างในเคยไปเปิดดูในร้าน ภาษาอะไร อ่านแล้วชวนปวดหัว”
“ก็ตามวัยน่ะแก”
“แก..”
“หือ... แกเรียกทำไม ทำเสียงแบบนี้ ขนลุกว่ะ”
“โอ๊ย! แกจะขนลุกทำไมฉันผ่าตัดแปลงเพศแล้ว”
“แล้วแกเรียกทำไม”
“ถามจริงๆ เลยนะแก”
“อือ... ถามสิ” เพลงพิณตอบรับ มองเพื่อนอย่างระแวง
“แกเขียนฉากนั้น ไม่อยากมีผัวบ้างเหรอ”
“โอ๊ย! แกถามคำถามนี้อีกแล้วนะ” เพลงพิณทำท่าจะลุกหนี
“อย่าเพิ่งไป ฉันจริงจัง” เฌอร์รินกดไหล่เพื่อนเอาไว้
“ไม่อยากมี”
“แกไม่มีอารมณ์บ้างเหรอ คืออยากสยิวกิ้วเหมือนนางเอกไรงี้”
“อยากก็ได้ แต่กับพระเอกที่ฉันเขียนนะ กับผู้ชายเหี้ยๆ ไม่เอา”
“แก... ผู้ชายก็ไม่ได้เหี้ยเสมอไปหรอกนะ”
“ที่เห็นก็เหี้ยนะแก ขนาดแฟนแกยังทิ้งแกเลย”
“เอาเถอะ มีคนสนใจแก งั้นฉันจะไปบอกว่าแกไม่อยากมีผัวแล้วกัน” เฌอร์รีนถอนใจหนักๆ ก่อนจะลุกขึ้นทำท่าจะเดินหนีอย่างเซ็งๆ
“เฮ้ย! เดี๋ยวสิแก ใครสนใจฉันอะ แกไปบอกเขาได้ไงว่าฉันไม่อยากมีผัว หยาบคายสุดๆ” เพลงพิณรีบดึงมือเพื่อนเอาไว้
“หูผึ่งเชียวนะแก ทำเป็นเล่นตัว ผู้ชายสนใจคนแล้วคนเล่าไม่เอา”
“ก็แค่อยากรู้”
“อยากเช็คเรตติ้งหรือไงย่ะ”
“เออ... ก็ได้ อยากอยู่ให้ผู้ชายเสียดายเล่น แกจะทำอะไรฉันหึ ยังไม่อยากมีอะ”
“จ้า... แม่เจ้าพระคุณรุนช่อง ไม่ทำอะไรหรอก”
“ตกลงใคร”
“แน่ะ! ไหนบอกไม่สนไง” เฌอร์รินดักคอ
“แกจะบอกไม่บอก”
“บอกก็ได้”
“ก็บอกมาสิ แกจะเล่นลิ้นไปถึงไหนกันย่ะ”
“ลุงที่ขายกาแฟบนรถเข็ญที่ผ่านหน้าคอนโดเราประจำน่ะ”
“ยังเฌอร์ แกหลอกฉันเหรอ”
“คุณหลอกดาวนะเหรอคะ ฮ่าๆๆ แกอย่านะ ว้ายๆๆ” เฌอรีนวิ่งหนีไปทั่วห้อง วิ่งจนหอบแฮ่กๆ ก่อนจะยกมือขึ้นบอกว่าพอก่อน ยอมแพ้แล้ว
“พอก่อนแก ฉันเหนื่อยแล้ว ขนาดแกอยู่แต่กับห้อง ยังแรงเยอะวิ่งไล่ฉันไม่หยุดเลย”
“ฉันออกกำลังกายทุกวัน ไม่เหมือนแก ออกไปทำงานงกๆ กลับมากินนอน ไม่เคยขยับตัวเลย”
“แต่ฉันสวย หุ่นดี”
“ก็แกกินเหมือนพวกยาจก ไม่ขาดสารอาหารก็ให้มันรู้ไป”
“ว้าย! คิกๆ แกอย่าจี้เอว มันจั๊กจี้”
“นี่แหละที่ฉันรอคอย จะจี้แกให้ร้องไห้เลย” เพลงพิณหัวเราะอย่างชั่วร้าย เฌอรีนโดนจี้จนน้ำหูน้ำตาไหล สุดท้ายก็ยกมือขึ้นปราชัย
“ยอมแล้วยอมแล้ว” เฌอรีนหอบแฮ่กๆ หัวเราะอย่างมีความสุข
“เฌอร์”
“อือ... ว่าไง”
“ถ้าวันหนึ่งฉันไม่แต่งงาน แกจะอยู่เป็นเพื่อนฉันตอนแก่ไหมวะ”
“แกเอาจริงจังหรือขำๆ วะ”
“แกชอบพูดเล่น เอาจริงดิ๊” ทั้งสองนอนเอาศีรษะชนกันอยู่บนพื้นพรหม มองเพดานห้องอย่างมีความสุข
“ฉันว่าชวนยายตรีมาอยู่ด้วยก็ดี แก่ๆ ก็ดูแลกันไป ไม่มีผัวก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ต่อไปผู้หญิงโสดกันเยอะ เพราะผู้ชายน้อย หาไม่ดีจะมีไปทำไม เราก็เป็นโสดดีกว่าเนอะ”
“ฉันรักแกว่ะ”
“ฉันน่ะเป็นกระเทยแปลงเพศมา ใครจะเอาเป็นเมียจริงๆ ล่ะ แกก็รู้” เฌอร์รินพูดเสียงเศร้า
“แต่แกสวยนะเฌอร์”
“ความสวยกินไม่ได้แก ต่อไปแห้งเหี่ยว เค้าอาจจะอยากมีลูกกับผู้หญิงที่รัก”
“แต่ถ้ามีผู้ชายรักแกจริงๆ แกอุปการะเด็กมาเลี้ยงก็ได้นี่หว่า”
“โอ๊ย! ยายเพลงแกนี่ยังไง นี่ฉันพูดตรงคอนเซฟที่แกชอบพูดกรอกหูตลอด แต่แกดันมาพูดให้แตกต่าง อยากให้ฉันมีผัว เดี๋ยวดีดหูให้เลย”
“แหะๆ ก็ลองพูดแหย่แกดูเท่านั้น”
“ทำมาเป็นหัวเราะ”
“ฉันก็ว่าจริงอย่างที่แกพูดนั่นแหละ ต่อไปคนจะโสดกันเยอะ เราเก็บรวบรวมเงินไว้กินตอนแก่ แล้วมาอยู่บ้านใกล้ๆ กัน หรืออยู่บ้านเดียวกัน ดูแลกันไป ดีออกแก เบื่อๆ ก็ไปเที่ยว ไปทำบุญ ไปปฏิบัติธรรมดีไหมแก”
“ฉันว่าต่อไปรัฐบาลคงจัดให้มีบ้านพักคนชราอย่างดีที่มีคนคอยดูแล เก็บเงินไว้นะแก ตอนแก่จะได้สบาย ลูกผัวมีแล้วก็อย่าไปหวัง ใช่ว่าจะมาดูแลเราจริงๆ เสียหน่อย เห็นกันเยอะมาก พอคู่ตัวเองทำงานไม่ไหวก็ทิ้งไปเอาคนอื่นหน้าตาเฉย”
“เออ... อันนี้จริง เดี๋ยวนี้ไม่มีเงินเขาไม่มองหรอก”
“เคยมีคนบอกว่าเงินไม่สำคัญ แต่ฉันว่าสำคัญว่ะแก เค้าบอกว่าไม่สำคัญทุกอย่าง แต่ฉันว่ามันเกือบทุกอย่างจริงๆ คนที่พูดว่าเงินไม่สำคัญเอาเงินมาให้ฉันนี่”
“ใช่มันสำคัญ แต่ฉันรักแกว่ะเฌอร์”
“ฉันก็รักแก”
“อันนี้แหละเงินหาซื้อไม่ได้” เพลิงพิณพูดแล้วอมยิ้ม ก่อนจะหันไปกอดรัดเพื่อนรัก
“คิดถึงยายตรี ถ้าจอมันจะกระโดดกอดแน่นๆ เลย”
“มันเป็นสาวชาวไร่แหละ ไร่องุ่นของมันก็ดูเหมือนจะมีปัญหา”
“อืม... จำได้ วันนั้นยายตรีบอกว่ามีปัญหา แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างไม่ได้ถาม หลังๆ ยายตรีหายหน้าหายตาไปเลย”
“ตอนนี้เห็นไม่ได้พูดถึง คงจะแก้ปัญหาได้แล้วล่ะมั้ง” เฌอรีนเดาเอา
“แก เราเตรียมแพ็กกระเป๋ากันดีกว่า” เพลงพิณเอ่ยชวน
“แกจะไปวันไหน”
“พรุ่งนี้”
“ห๊ะ! จริงเหรอแก”
“จริง”
“แล้วถ้าฉันไม่ตกงาน แกจะทิ้งฉันอยู่นี่คนเดียวเหรอ”
“ไม่ได้ทิ้ง แต่ยายตรีอยากให้ไปหา ก็ต้องไป”
“เสียดายไม่มีทะเล จะได้พาบิกินี่ไปด้วย”
“พาไปสิย่ะ ที่นั่นมีน้ำตก ฟินกว่าทะเลอีกน้ำไม่เค็ม”
“เออ... จริงด้วย”
“งั้นไปจัดกระเป๋ากันดีกว่า ห้องไม่ต้องคืนหรอกแก เผื่อกลับมาอยู่”
“ฉันว่าจะไปอยู่ที่โน้น ที่โน้นมีรีสอร์ทให้เช่า อยู่กรุงเทพ รถติด ควันพิษเยอะ”
“ก็ได้แก คืนห้องก็คืน ยังไงก็มีรถ ดีนะตอนนั้นไม่ซื้อห้องนี้เอาไว้”
“ก็บอกแล้วไง ให้ซื้อรถก่อน บ้านค่อยซื้อ ถ้าย้ายที่อยู่ก็พารถไปได้ ถ้าบ้านประกาศขายไปเศรษฐกิจแบบนี้ขายยาก และเป็นภาระผูกพันยาวนานมาก ลงหลักปักฐานที่ไหนค่อยว่ากัน พวกเราน่ะไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนไง” แล้วสองสาวก็ช่วยกันจัดกระเป๋า เตรียมตัวเดินทางขึ้นเหนือ...
“รถเป็นอะไรเฌอร์” เพลงพิณเอ่ยถามเพื่อนรักเมื่อรถที่ขับมาจะเข้าไร่ของตรีชฎาเกิดมีปัญหาขึ้นมา
“เป็นอะไรไม่รู้แก แย่จริงเชียว” เฌอร์รินพูดอย่างเซ็งๆ ลงมาดูรถาของตัวเอง ดึงๆ เปิดๆ ทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่ารถเป็นอะไรถึงเสีย
“จะทำยังไงดีล่ะ ที่นี่ไม่มีบ้านคนเลยนะ”
“โทรหายายตรีสิ ให้ส่งคนมารับเรา” เฌอร์รินเสนอความคิดเห็น
“จริงด้วยๆ เดี๋ยวฉันโทรเอง” เพลงพิณล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า ปรากฏว่าโทรศัพท์แบตเตอร์รี่หมด
“แบตหมดอะแก ทำไงดี”
“งั้นของฉัน” เฌอร์รินส่ายหน้าไปมาก่อนจะล้วงโทรศัพท์ของตัวเองออกมากดโทรไปปลายสาย
“ติดไหมแก”
“ไม่ติด มันบอกว่าไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก” เฌอร์รินทำหน้าเมื่อย
“แล้วทีนี้เราจะทำยังไงกันดีล่ะ”
“เฮ้ย! แกมีรถขับผ่านมา เราโบกรถคันนั้นจ้างให้เขาไปส่งดีไหม” เพลงพิณรีบชี้ไปที่รถกระบะกลางเก่ากลางใหม่อย่างดีใจ เธอรีบวิ่งไปโบกรถคันดังกล่าวทันที
“ยายเพลง เฮ้ย! แก ระวังหน่อย ทำไมรถมันส่ายแบบนั้นล่ะ” เฌอร์รินวิ่งมาดึงแขนเพื่อนเอาไว้ในขณะที่เพลงพิณได้แต่ตกใจที่ตัวเองเกือบจะโดนรถชน
“เฮงซวยจริงเลย ขับรถยังไงนี่” เพลิงพิณตะโกนไล่หลังรถคันดังกล่าว รถคันนั้นหยุดกึก ทำให้เพื่อนรักทั้งสองมองหน้ากันอย่างไม่ไว้ใจ แล้วรถคันดังกล่าวก็ถอยกลับมาเหมือนจะชนพวกเธออีกรอบ
“เฮ้ย!!! ขับรถบ้าบออะไรนี่” เฌอร์รินเท้าสะเอวด่าอย่างโมโห
คนบนรถเปิดประตูลงมาในสภาพเมาแอ๋ กลิ่นเหล้าคละคลุ้งจนต้องเบือนหน้าหนี ถอยหลังไปหลายก้าว
- ผู้เขียน
