บทที่3
908 คำ
"แม็กขอโทษ แต่ทุกอย่างมันมาไกลเกินกว่าที่จะย้อนกลับไปได้แล้ว"
"ฉันขอโทษนะริต้า แต่ฉันกับแม็กเราสองคนรักกันจริง ๆ "ทั้งคู่แสดงความรักโดยการโอบกอดกัน ภาพนั้นทำเอาริต้าน้ำตาไหล
"พวกมึงสองตัวต่อไปนี้ไม่ใช่เพื่อนของพวกกู จะไปตายห่าที่ไหนก็ไป"ใบเฟิร์นทนไม่ไหวชี้นิ้วด่า สภาพริต้าในตอนนี้สาหัสมาก เธอกับนิน่าเห็นความสัมพันธ์ของแม็กกับน้ำหอมที่เปลี่ยนไปจึงสะกดรอยตามและแอบดูความสัมพันธ์ของทั้งสองที่พัฒนาไปไกลกันมากกว่าเพื่อน ไม่นึกเลยว่าทั้งคู่จะกล้าทำกับริต้า ทั้งที่ริต้าดีกับทั้งคู่มาโดยตลอด
"ใช่ อิน้ำหอมต่อไปนี้มึงกับพวกกูไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไปเชิญมึงไปพลอดรักให้ตายกันไปข้างเลย อิเพื่อนเลวนังเพื่อนทรยศ"
"เพื่อนที่ดีเขาไม่แย่งแฟนเพื่อนกันหรอกนะจ๊ะน้ำหอม"นิน่าและกล้วยหอมก็ต่างไม่ยอมด่าทอต่อว่าจนน้ำหอมรู้สึกโกรธ
"หึ กูไม่ได้แย่งแต่ในเมื่อแม็กเขาเลือกกูเพื่อนริต้าของพวกมึงก็ควรรับความจริง"
"ถ่างขาให้แฟนเพื่อนเอาง่าย ๆ แบบนี้เขาไม่ได้เรียกว่าแย่งก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วอีนางน้ำหอม"ใบเฟิร์นโต้กลับเพราะลึก ๆ แล้วเธอรู้จักนิสัยของน้ำหอมดีว่าไม่ได้เป็นดั่งที่ทุกคนเห็น ผู้หญิงคนนี้ร้ายลึกว่าที่ใครคิด
"ก็ในเมื่อริต้าไม่ยอมทำหน้าที่แฟนที่ดี น้ำหอมคนนี้ก็เลยอาสาแทน แต่ว่าลีลาคงจะเด็ดไปหน่อยแม็กถึงได้ตามติดมาเป็นปี ๆ "
"หยุดพูดได้แล้วน้ำหอม แค่นี้ริต้าก็"
"แม็กนั่นแหละที่จะต้องหุบปาก ไม่ได้ยินที่พวกมันด่าเมียของแม็กหรือไง"
"แต่เราสองคนเป็นฝ่ายผิด"
"เราสองคนไม่ได้เป็นฝ่ายผิดแม็ก นางริต้าต่างหากที่ไม่สนใจไยดีทำเหมือนแม็กไม่มีตัวตน"สองสามีภรรยาต่างพากันเถียงท่ามกลางสายตาของทั้งสี่สาว แม็กมองหน้าของริต้าด้วยความรู้สึกผิดถ้าหากเขายับยั้งอารมณ์ชั่ววูบในคืนวัดเกิดเมื่อปีที่แล้วของริต้าได้เรื่องทั้งหมดทันก็คงไม่ต้องจบลงแบบนี้
"แต่ถึงอย่างไรฉันก็ต้องขอบคุณแกนะนางริต้า ถ้าไม่ใช่เพราะแกเอาแต่บ้าทำงานแม็กก็คงไม่ต้องเหงาจนฉันต้องเข้าไปปลอบ ถ้าไม่ใช่เพราะความไม่ใส่ใจของแกเราสองคนคงไม่ได้มีความสุขอันร้อนแรงด้วยกัน"ธาตุแท้ของน้ำหอมรอยยิ้มแสดงถึงความชนะทำเอาริต้ากัดฟันแน่ ความเป็นเพื่อนรักของทั้งสองคงต้องตัดขาดพร้อม ๆ กันกับความสัมพันธ์ของคนรัก
"น้ำหอมไม่ต้องขอบคุณริต้าหรอกนะ อะไรที่ริต้าเบื่อแล้วน้ำหอมจะเอาไปใช้ต่อริต้าก็ไม่ติด ก็เข้าใจแหละว่าสาธารณะด้วยกันทั้งคู่คงไม่แปลกที่จะไปอยู่จนแต่งงานด้วยกันได้"
"แก นังริต้า"คำพูดคำจาร้ายกาจของริต้าทำเอาทุกคนต่างพากันตกตะลึงส่วนน้ำหอมที่โดนต่อว่าโกรธจนหน้าสั่นหมายจะเข้ามาทำร้ายแต่ก็โดนสามีของตัวเองจับแขนเอาไว้
"แม็กจะห้ามน้ำหอมทำไม นังริต้ามันด่าเราสองคนนะน้ำหอมจะเข้าไปตบมัน"
"พอได้แล้วน้ำหอม แค่นี้เราสองคนก็ทำผิดต่อริต้ามากพอแล้วนะกลับกันเถอะ"แม็กไม่อยากให้เรื่องราวบานปลายถึงขึ้นตบตีกันเขาไม่อยากให้ใครต้องเป็นฝ่ายเจ็บ สายตาของเขายามเมื่อมองริต้ามันกลับซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้
"ไม่ น้ำหอมไม่กลับน้ำหอมจะตบมัน"
"มึงเข้ามาตบเพื่อนกูดูสิน้ำหอม พวกกูจะตบให้มึงต้องไปทำหน้าใหม่ไม่เชื่อก็เข้ามา"ทั้งสามคนออกมายืนประจันหน้ากับน้ำหอมอย่างไม่เกรงกลัว ใครกล้าทำร้ายริต้าอย่าหวังว่าจะมีสภาพครบสามสิบสองกลับไป
น้ำหอมถอยร่อนกลับไปอยู่ในอ้อมกอดของสามีดวงตาชิงชังมองไปยังร่างของริต้าและบรรดาเพื่อน ๆ ที่ไม่มีใครเข้าข้างเธอเลยสักคน
"แกอย่าลืมนะนังริต้า ตอนนี้แม็กเป็นผัวฉันเราสองคนแต่งงานกันแล้ว"
"วางใจเถอะน้ำหอม อะไรที่ริต้าคายทิ้งแล้วริต้าไม่เก็บมาเคี้ยวต่อหรอก ริต้าไม่ใช่น้ำหอมนะที่ชอบกินของเหลือจากคนอื่น"
"ส่วนแม็ก ริต้ารู้ว่าริต้าผิดที่ไม่มีเวลาให้จนทำให้แม็กต้องไปคว้าขยะข้างทางขึ้นมาทานเล่นจนตอนนี้กลายเป็นอาหารหลักของแม็กไปแล้ว"
"ริต้าขอให้ชีวิตของครอบครัวแม็กมีแต่ความสุขนะคะ และหวังว่าเราสองคนคงจะไม่ได้พบกันอีก
หนึ่งอาทิตย์แล้วสำหรับการกลับมาใช้สถานะโสดของริต้า แม้ว่าภายในใจลึก ๆ เธอจะยังคงนึกถึงผู้ชายคนนั้นแต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเพราะตอนนี้เขาคงจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับผู้หญิงที่เขาเลือก ส่วนเธอก็ต้องกลับมาใช้ชีวิตแบบเดิมเหมือนตอนที่ยังไม่มีเขา
"เห้อ"ริต้าพาร่างกายอันแสนอ่อนล้าของตัวเองเข้ามาพักภายในห้องทำงานทางด้านหลังสุดของร้านcoffeeที่เธอเป็นเจ้าของ หลังจากไปช่วยลูกน้องทำงานทางด้านหน้าร้านมาตลอดทั้งวัน
- ผู้เขียน
